Ιωάννης Ζίγδης, ένας συνετός πολιτικός του δημοκρατικού κέντρου

Γιάννης Ζίγδης: Ο πολιτικός που παντρεύτηκε με την πολιτική!

Αφοσιώθηκε στην πατρίδα και τα Δωδεκάνησα • Μια ζωή γεμάτη με αγώνες και θυσίες

 Γράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος  Ζαχαριάδης

«Εγώ παντρεύτηκα με την πολιτική» απαντούσε πάντοτε ο Γιάννης Ζίγδης σε όσους τον ρωτούσαν γιατί  ζούσε μόνος του.

Ήταν μια στάση ζωής για τον Δωδεκανήσιο πολιτικό, ο οποίος είχε αφοσιωθεί  όλα τα χρόνια  στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελλάδας  και ειδικά της ιδιαιτέρας  του πατρίδας. Και τη στάση αυτή διατήρησε μέχρι το τέλος.

Σήμερα η Βουλή των Ελλήνων πρόκειται να τιμήσει  σε ειδική εκδήλωση τον Γιάννη Ζίγδη, έναν εκ των κορυφαίων πολιτικών με σημαντική προσφορά. Είναι μια οφειλόμενη τιμή σ΄έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε-όσο ελάχιστοι-για την πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας μας και περισσότερο της Δωδεκανήσου. Μαχητικός δυναμικός, ασυμβίβαστος, αλλά και ιδιόρρυθμος υποστήριζε πάντοτε με ιδιαίτερο ζήλο τα δίκαια του λαού μας.

Η δράση του κατά τη διάρκεια του πολέμου είναι γνωστή: Πρωταγωνίστησε στην ίδρυση του Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών και αργότερα-μετά την υποχώρηση-στη Μέση Ανατολή, ενώ μετά το τέλος του πολέμου διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της χώρας.

Ο Γιάννης Ζίγδης με τον Σοφοκλή Βενιζέλο στις εκλογές του 1963 στη Ρόδο.

Η ανάμειξη του στην πολιτική έγινε το 1950 όταν, μετά την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, τα ελεύθερα νησιά πήραν για πρώτη φορά μέρος στις βουλευτικές εκλογές. Ο Γιάννης Ζίγδης (μαζί με τον Στέλιο Κωτιάδη) εκλέχτηκαν βουλευτές με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.

Όμως στις εκλογές του 1951 ο Ζίγδης πολιτεύτηκε με το κόμμα της ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα , όπου και εξελέγη βουλευτής. Όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση ο Ζίγδης δεν πήρε χαρτοφυλάκιο. Αμέσως πήγε ο ίδιος στον Πλαστήρα και του είπε:

 «Δεν μπορεί η Δωδεκάνησος που μόλις απελευθερώθηκε να μην έχει υπουργό στην κυβέρνηση.» Και παρά το γεγονός ότι είχε ήδη ορκιστεί η νέα κυβέρνηση. ο Ζίγδης  ορκίζεται αρχικά υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και αργότερα υπουργός  Βιομηχανίας !..

Και η θητεία του αυτή έχει σημαδευτεί με την εκβιομηχάνιση  της χώρας τον εξηλεκτρισμό και τα μεγάλα έργα στη Δωδεκάνησο, όπως επίσης και την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Οργανισμού  Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο !

ΟΔΥΝΗΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ

Οι εκλογές στις 17 Φεβρουαρίου1956 επεφύλαξαν μια οδυνηρή έκπληξη στον Ζίγδη. Τότε είχε ιδρυθεί η Δημοκρατική Ένωση και στη Δωδεκάνησο γινόταν μεγάλη μάχη για την συγκρότηση του ψηφοδελτίου επειδή το εκλογικό σύστημα για τις περιφέρειες ήταν πλειοψηφικό, δηλαδή όποιο κόμμα έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους έβγαζε τέσσερις βουλευτές και το δεύτερο έναν βουλευτή !...

 Ο Γεώργιος Παπανδρέου σε ομιλία του στη Ρόδο.

Στο άκρο αριστερά ο Γιάννης Ζίγδης και δεξιά οι Νίκος Κουντούρης, Γιώργος Λαμπριανός και άλλα στελέχη της Ενώσεως Κέντρου.

 (Αντίθετα στις μεγάλες περιφέρειες Αττική, Θεσσαλονίκη ίσχυε η απλή αναλογική. Με το σύστημα αυτό, ενώ η Δημοκρατική Ένωση πήρε τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές, όμως  η ΕΡΕ του Καραμανλή σχημάτισε κυβέρνηση !..)

Υπήρχε τότε μια κενή θέση στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής  Ένωσης και γινόταν μεγάλος καυγάς για το ποιος θα την έπαιρνε, με το «δεδομένο» ότι το κόμμα θα πλειοψηφούσε στα Δωδεκάνησο και θα έπαιρνε τις 4 έδρες. Και αφού δεν κατέληξαν σε συμφωνία , αποφασίστηκε να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο οποίος ως πρώην πρωθυπουργός δεν χρειαζόταν σταυρό προτίμησης.

Και ω του θαύματος !...Στη Δωδεκάνησο πλειοψήφησε η ΕΡΕ και έτσι την έδρα της Δημοκρατικής Ένωσης πήρε ο Σοφοκλής Βενιζέλος και έμεινε ο Ζίγδης που ήταν πρώτος σε σταυρούς προτίμησης. Κάτι, δηλαδή περίπου ανάλογο που έγινε στις εκλογές του 1993 με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Γιάννη Παρασκευά…

 (Η νίκη της ΕΡΕ αποδόθηκε   τότε κυρίως στη συμμετοχή   στο ψηφοδέλτιο του γιατρού Σάββα Παπαεμμανουήλ ο οποίος μάλιστα αργότερα καταδικάστηκε για κατάχρηση στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο και πέθανε στη φυλακή).

Μετά την αποτυχία του στις εκλογές, ο Γιάννης Ζίγδης αφοσιώθηκε στην εφημερίδα «Φρουρός  της Δωδεκανήσου» όπου αρθρογραφούσε καθημερινά  με πύρινα άρθρα κατά της τότε κυβέρνησης.. Τότε οι φανατικοί φίλοι του πήραν και το όνομα...»Ζιγδοφρουροί» (κατά το «Πρασινοφρουροί» 25 χρόνια μετά !..).

Ο Γιάννης Ζίγδης με τον Στέλιο Κωτιάδη υποψήφιοι με το Κόμμα των Φιλελευθέρων 

στις εκλογές του 1950 σε ομιλία τους στη Ρόδο.

ΚΑΤΑ ΤΗΣ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

Σκληρός πολέμιος της δικτατορίας. Από την πρώτη μέρα της επιβολής του στρατιωτικού καθεστώτος ο Ζίγδης «βγήκε μπροστά». Με δηλώσεις στον ξένο τύπο, με φυλάκιση, με εξορία στη Φολέγανδρο και τη Σύρο, αλλά το αποκορύφωμα ήταν το άρθρο που έγραψε στην εφημερίδα «Έθνος» τον Απρίλιο του 1970 με το οποίο ζητούσε τον σχηματισμό «κυβέρνησης εθνικής ενότητας».

Το έκτακτο στρατοδικείο καταδίκασε τον Ζίγδη (μαζί με τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Γιάννη Καψή) σε φυλάκιση 4,5 χρόνων... σε χρηματικό πρόστιμο και κατάσχεση του σπιτιού του !..

Μπροστά στους στρατοδίκες στάθηκε όρθιος και τους είπε: «Θα ζήσω και 100 χρόνια εάν χρειαστεί για την αποκατάσταση της δημοκρατίας», ενώ κατεβαίνοντας τα σκαλιά του δικαστηρίου έκανε παρατήρηση στον χωροφύλακα γιατί ήταν… αξύριστος !..

Φυσικά ο Ζίγδης διέθετε και αστείρευτο χιούμορ και στις δύσκολες στιγμές.

Ο Γιάννης Ζίγδης με τον πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα σε επίσκεψη στη Φιλέρημο. Το κοριτσάκι πρέπει να είναι η Χρυσάνθη Χατζηκωνσταντή

Η δικτατορία πίεζε τον Ζίγδη να υποβάλει αίτηση για να αποφυλακιστεί με το δικαιολογητικό της ανήκεστου βλάβης, δεδομένου ότι είχε προβλήματα με τα μάτια του. Ο  Ζίγδης αρνιόταν πεισματικά να υποβάλει αίτηση και μια μέρα οδηγήθηκε μπροστά στον πανίσχυρο αρχιχουντικό Λαδά, ο οποίος του ζήτησε να υποβάλει την αίτηση, αλλά και πάλι αρνήθηκε λέγοντας του:

«Στην καρέκλα που κάθεσαι τώρα, σύντομα θα βρίσκομαι εγώ και ξέρεις τι θα πάθεις !..»

Τελικά η κυβέρνηση της χούντας αναγκάστηκε να εκδώσει ειδικό νόμο και έτσι στις 22 Ιανουαρίου 1973 ο Ζίγδης αφέθηκε ελεύθερος (χωρίς φυσικά να υπογράψει) για να συνεχίσει τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Μάλιστα στο περίφημο δημοψήφισμα για το «Ναι» και  το «Όχι» του Παπαδόπουλου ο Ζίγδης περιόδευε στα χωριά της  Ρόδου και μιλούσε στους κατοίκους εναντίον της δικτατορίας.

Στο Αρχάγγελο ο Ζίγδης συγκέντρωσε τους κατοίκους στο προαύλιο ενός μεγάλου καφενείου και άρχισε να τους μιλά υπέρ του «Όχι» Τότε κατέφθασε ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και διέταξε τον ιδιοκτήτη του καφενείου να μαζέψει όλες τις καρέκλες. Απτόητος  ο Ζίγδης ζήτησε από τους Αρχαγγελίτες να μην φύγουν, αλλά να καθίσουν καταγής πράγμα που έγινε. Και τότε έβγαλε ένα πύρινο λόγο κατά της δικτατορίας καταχειροκροτούμενους από τους συγκεντρωμένους!...

Αργότερα κατέβηκε στην πόλη και πήγε στην εισαγγελία όπου κατέθεσε μήνυση εναντίον του αστυνομικού διοικητή, η οποία εκδικάστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας. Στο δικαστήριο ο Ζίγδης ζήτησε την αθώωση του αστυνομικού, λέγοντας ότι η μήνυση ουσιαστικά στρεφόταν κατά του καθεστώτος. Το δικαστήριο αθώωσε τον αστυνομικό.

Μετά την Μεταπολίτευση και τον σχηματισμό της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» υπήρχε η εντύπωση ότι δεν συμμετείχε ο Γιάννης Ζίγδης γιατί δεν τον ήθελε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επειδή δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις.

 ‘Όμως, ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης σε μια πρόσφατη συνέντευξη του αποκάλυψε ότι όταν ρώτησε τον Καραμανλή «γιατί στην κυβέρνηση δεν συμμετείχε ο Ζίγδης» ο τότε  πρωθυπουργός απάντησε: «Εγώ τον ήθελα, ο Γεώργιος Μαύρος δεν τον ήθελε !..»

Η πατρίδα εκτιμώντας το έργο και την προσφορά του θέλησε να τον τιμήσει το 1977 κατά την επέτειο της Μεταπολίτευσης από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα.

Ο Ζίγδης δεν δέχτηκε να παραστεί στον εορτασμό γιατί θεωρούσε ότι η 24η Ιουλίου 1974 ήταν ημέρα πένθους για το ‘Έθνος  λόγω της κατοχής της Κύπρου και όχι  εορτασμού.

Το παράσημο απενεμήθη στον Ζίγδη αργότερα στο σπίτι του όπου νοσηλεύονταν λόγω της ασθενείας του.

Πέθανε στις    21 Οκτωβρίου    1997 στην Αθήνα  σε ηλικία 84 χρόνων και ετάφη στη γενέτειρα  του Λίνδο.       

H ΡΟΔΙΑΚΗ https://www.rodiaki.gr/article/385279/giannhs-zigdhs-o-politikos-poy-pantreythke-me-thn-politikh

                     

Ο Ιωάννης Ζίγδης (21 Ιουλίου 1913 - 21 Οκτωβρίου 1997) ήταν Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Ελλάδας κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στη Λίνδο της Ρόδου στις 21 Ιουλίου1913. Στη Ρόδο συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Αρχικά πτυχιούχος της Α.Σ.Ο.Ε.Ε., συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες σε Γενεύη, Λωζάννη και Λονδίνο. Το 1939 ανακηρύχθηκε Διδάκτορας της Φιλοσοφίας του κλάδου της Οικονομικής (Ph.D. Econ.) από τη London School of Economics and Political Science του Λονδίνου όπου εκπόνησε τη διατριβή του με θέμα “Πόλεμος και Οικονομία – Ανάλυσις του γενικού οικονομικού προβλήματος του πολέμου”. Το Φεβρουάριο του 1940, λίγους μήνες πριν πλήξει ο πόλεμος την Ελλάδα, εκφωνεί ομιλία στον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός"[3] που αποτελεί σύνοψη της διατριβής του.

Ήταν καλός γνώστης της αγγλικής, γαλλικής και ιταλικής γλώσσας.

Πολεμική δράση

Από μαθητής πήρε ενεργό μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε από το Λονδίνο στην Ελλάδα και μετά την 28η Οκτωβρίου 1940 πρωτοστάτησε στον σχηματισμό του "Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών", στο οποίο κατατάχτηκε ως απλός στρατιώτης. Υπηρέτησε στο μακεδονικό μέτωπο και την Κρήτη - την τελευταία περίοδο ως σύνδεσμος με τις βρετανικές δυνάμεις. Ευθύς μετά διέφυγε στην Αίγυπτο (1941), όπου κατατάχθηκε για δεύτερη φορά εθελοντής στις ελληνικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής. Υπηρέτησε ως υποδεκανέας μέχρι τις αρχές του 1944. Για την πολεμική του δράση τιμήθηκε με δύο μετάλλια.

Τον Φεβρουάριο του 1944 μετακλήθηκε από τον καθηγητή Κυριάκο Βαρβαρέσσο, Υπουργό Συντονισμού της εξόριστης Κυβέρνησης, στο Λονδίνο, για να τον βοηθήσει στο έργο της προετοιμασίας της επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας μετά τη λήξη του πολέμου.

Ως οικονομολόγος

Από τον Ιούνιο του 1944 μέχρι τα τέλη του 1947 υπηρέτησε στο διεθνές προσωπικό της UNRRA, στην αρχή στο Λονδίνο και κατόπιν στην Αθήνα. Από την τελευταία αυτή θέση, ως πρόεδρος της μεγάλης Επιτροπής Τεχνικών και Οικονομολόγων, κατάρτισε το πρώτο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση της Ελλάδας. Το πρόγραμμα αυτό ήταν η αφετηρία της ίδρυσης της Δ.Ε.Η. και της συστηματικής στροφής προς την εκβιομηχάνιση της χώρας στα πλαίσια των εργασιών της Επιτροπής αυτής, εκδόθηκε μια σειρά έργων με πρώτο "Ο Ορυκτός Πλούτος της Ελλάδος"[4], που ανέτρεψε τη θεωρία ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει αρκετούς πόρους για ανάπτυξη και απέδειξε ότι η ρήση του Ηροδότου"πενίη τοις Έλλησιν αεί ξύντροφος" ήταν εσφαλμένη.

Το 1948 κλήθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση στην Ελλάδα, ως Διευθύνων Σύμβουλος του Ανώτατου Συμβουλίου Ανασυγκροτήσεως (Α.Σ.Α.). Παραιτήθηκε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, γιατί η Ειδική Οικονομική Αποστολή, που στάλθηκε στο Παρίσι, για να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη για τον καταρτισμό του σχεδίου Μάρσαλ, αρνήθηκε να υποβάλει το Πρόγραμμα ανασυγκρότησης, που είχε ως βάση την εκβιομηχάνιση και τον εξηλεκτρισμό της χώρας, και όχι την προαγωγή της σε "...λαχανόκηπο της Ευρώπης", όπως ήθελε η τότε ηγέτιδα τάξη αλλά και η ίδια η Κυβέρνηση. Επακολούθησε ένα πολύμηνο ταξίδι στην Αφρική, για τη μελέτη της οικονομικής κατάστασης στην Αιθιοπία και την Κένυα, όπου υπήρχαν μεγάλες ελληνικές παροικίες.

Είσοδος στην πολιτική

Το 1950 εξελέγη μεταξύ των πρώτων Βουλευτών Δωδεκανήσου. Από τότε εκλεγόταν Βουλευτής μέχρι το 1989, εκτός από τις εκλογές του 1956, του 1974 και του 1981 για διάφορους κάθε φορά λόγους.

Στον παρθενικό του λόγο στη Βουλή υπογράμμισε την ανάγκη συμφιλίωσης όλων των Ελλήνων και την αμνήστευση του παρελθόντος. Πολιτικά ήταν τοποθετημένος στο χώρο του Δημοκρατικού Κέντρου, με βασική επιδίωξη την εξελικτική αλλαγή της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Η εκβιομηχάνιση της Ελλάδας και η ενεργός συμμετοχή της στη μεγάλη προσπάθεια για την ενοποίηση της Ευρώπης υπήρξαν οι δύο βασικοί άξονες της δραστηριότητας του ως πολιτικού και οικονομολόγου.

Αντιπροσώπευσε τη Βουλή σε πολλές Διεθνείς Συνδιασκέψεις. Το 1954 υπήρξε επικεφαλής της μεγάλης "Επιτροπής Διαφώτισης", που στάλθηκε από την Κυβέρνηση Παπάγου στις ΗΠΑ για την ενημέρωση της Αμερικανικής Κυβέρνησης σχετικά με την πρώτη ελληνική προσφυγή στον ΟΗΕ για το Κυπριακό. Στα πλαίσια της επίσκεψης αυτής συναντήθηκε με τον τέως Αμερικανό Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν, ο οποίος κατά την λήξη της συνομιλίας τους, σε ερώτηση του Ζίγδη, απάντησε: "Πείτε στους Έλληνες ότι και στην περίπτωση αυτή, όπως πάντοτε, είμαι με το μέρος τους." Εξαιτίας όμως του λάθους της Ελληνικής Κυβέρνησης να ζητήσει, κατά την συζήτηση της προσφυγής στον Ο.Η.Ε., "ενσωμάτωση " και όχι "αυτοδιάθεση" της Κύπρου, όπως όριζε ο Κανονισμός, η προσφυγή καταψηφίστηκε.

Υπήρξε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ("ASSEMBLEE CONSULTATIVE") του Συμβουλίου της Ευρώπης (1964-1967). Μέλος της "COMMISSION PARLEMENTAIRE MIXTE D' ASSOCIATION C.E.E.-GRECE" (Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Συνδέσεως Ε.Ο.Κ. - Ελλάδος, 1965-1967). Μέλος επίσης της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ν.Α.Τ.Ο.(Σεπτέμβριος 1966).

Υπουργός Βιομηχανίας

Κατά την πρώτη του θητεία ως Υπουργός Βιομηχανίας (1951-1952), ψηφίστηκε ο πρώτος στην Ελλάδα περιβαλλοντικός νόμος "Περί επαρχιακής βιομηχανίας" (1952) και κατά τη δεύτερη (1963-65) πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων οι περί "βιομηχανικής έρευνας", "τυποποιήσεως", "βιομηχανικών περιοχών" και "έρευνας του ορυκτού πλούτου", που ήταν βασικής σημασίας για την εκβιομηχάνιση. Στον ίδιο, επίσης, οφείλεται η ίδρυση της "Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως" (Ε.Τ.Β.Α.) και των Ινστιτούτων "Τυποποιήσεως", "Βιομηχανικής Έρευνας", "Ωκεανογραφίας" και "Αλιευτικών Ερευνών". Η Δ.Ε.Η. συγκροτήθηκε σε πραγματικό Δημόσιο Οργανισμό κατά την δεύτερη Υπουργία του, ενώ η ίδρυσή της οφειλόταν στην επίμονη προβολή της θέσεως, των πλούσιων κοιτασμάτων λιγνίτη της χώρας, με βασική πηγή τα λιγνιτωρυχεία της Πτολεμαΐδας, την οποία υποστήριζε από την εποχή της UNRRA. Γι' αυτό, άλλωστε, επήλθε και η ανακήρυξή του σε "επίτιμο δημότη " Πτολεμαΐδας αργότερα.

Το 1964 εγκαινίασε το πρόγραμμα εξηλεκτρισμού της υπαίθρου, με το οποίο πήραν ηλεκτρισμό όλα σχεδόν τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας. Τον Μάιο του 1965 οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη την "Πανευρωπαϊκή Έκθεση Βιοτεχνίας", στην οποία συνεργάστηκαν η (τότε) Ε.Ο.Κ. και τα κράτη μέλη της. Στη συνδιάσκεψη που επακολούθησε, αποφασίστηκε ότι η έδρα του οργάνου της Ε.Ο.Κ. για την Βιοτεχνία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα συνδεδεμένο κράτος, όπως η Ελλάδα.

Υπήρξε ο αρχιτέκτονας του "ελληνικού οικονομικού θαύματος" της Δωδεκανήσου, που συντελέστηκε μετά την απελευθέρωση της. Εμπνευστής μιας καλά μελετημένης πολιτικής περιφερειακής ανάπτυξης, με βάση το τοπικό δασμολόγιο, ως και το φορολογικό και πιστωτικό σύστημα, έθεσε τα θεμέλια της προαγωγής της Δωδεκανήσου σε πρώτο τουριστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Εισηγήθηκε επίσης τη νομοθεσία για την εκκαθάριση της "κληρονομιάς" της Ιταλικής κατοχής και ειδικότερα την αγροτική αποκατάσταση στην Κω, την επιστροφή στους αγρότες των ιδιοκτησιών, που τους πήραν οι Ιταλοί, ως και την τακτοποίηση των Δωδεκανησίων δημοσίων υπαλλήλων.

Συνέστησε, τέλος, τον "Οργανισμό Διαχειρίσεως της Ακινήτου Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο", (Ο.Δ.Α.Π.Δ.Δ.), Ν.2100/52 στον οποίο μεταβιβάστηκε η κυριότητα όλης της ακίνητης περιουσίας, η οποία με την Συνθήκη της Ειρήνης περιήλθε από την Ιταλική κυβέρνηση στην Ελληνική, για την αυτόνομη πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη των νησιών. Τον Οργανισμό αυτό κατάργησε η Δικτατορία και την αυθαιρεσία αυτή νομιμοποίησε η Κυβέρνηση Καραμανλή το 1975, στερώντας τους Δωδεκανήσιους από την περιουσία, που τους είχε αρπάξει ο ξένος κατακτητής και την δυνατότητα σοβαρής περιφερειακής ανάπτυξης.

Ευρωπαϊκός προσανατολισμός

Από τους ιδρυτές του Εθνικού Συμβουλίου Ελλάδας της "Ευρωπαϊκής Κίνησης" η οποία ιδρύθηκε από τον Ουίνστων Τσώρτσιλ, υπήρξε και αντιπρόεδρος του από το 1953, ως το 1968, όταν παραιτήθηκε λόγω της επιβολής της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα.

Έλαβε μέρος στην Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη για τα θέματα της οικονομικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας, που οργανώθηκε από κοινού με το Εθνικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κίνησης του Βελγίου στις Βρυξέλλες (1953), στην οποία έπεισε τους αντιπροσώπους των άλλων κρατών ότι η Ελλάδα μπορούσε να εκβιομηχανιστεί σε σχετικά μικρό διάστημα, αποτελεσματικά, με βάση τα στοιχεία της UNRRA.

Υπέρμαχος της ένταξης στην Ε.Ο.Κ. από το 1957, όταν ο Αναπληρωτής Καγκελάριος της Γερμανίας Έρχαρτ κάλεσε την Ελλάδα να γίνει ιδρυτικό μέλος υπό ειδικά προνομιακούς όρους. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, όμως, αρνήθηκε και προτίμησε, "σύμφωνα με Βρετανικές υποδείξεις", την ένταξη στην Ε.Ζ.Ε.Σ. Σύντομα όμως, αυτή αντιλήφθηκε το λάθος της και ζήτησε, το 1961, την σύνδεση της χώρας με την Ε.Ο.Κ. και όχι την ένταξη, όπως έπρεπε - επιλογή την οποία επέκρινε δριμύτατα ο Ζίγδης στη Βουλή.

Δράση κατά τη δικτατορία και διώξεις

Μετά την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης και ο μόνος Υπουργός της προδικτατορικής περιόδου, που φυλακίστηκε από το καθεστώς.

Συνελήφθη για πρώτη φορά την 1η Ιουνίου του 1967. Στα τέλη Σεπτεμβρίου εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο και αργότερα στην Σύρο. Απελευθερώθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1967 με την αμνηστία, ύστερα από το βασιλικό πραξικόπημα της 13.12.1967.

Την 1η Απριλίου του 1970 καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών σε 4,5 χρόνια φυλάκιση, χρηματική ποινή 300 χιλ. μεταλλικών δραχμών και κατάσχεση της οικίας του στην Πολιτεία, γιατί στις 24 Μαρτίου του 1970 η εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" δημοσίευσε συνέντευξή του, στη οποία συνιστούσε, εξ αιτίας της επιδεινώσεως του Κυπριακού (απόπειρα κατά του Μακαρίου, δολοφονία του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη κ.λπ.), τον σχηματισμό Κυβερνήσεως "Εθνικής Ενότητας" και επιστροφή στη δημοκρατική τάξη. Τούτο χαρακτηρίστηκε από το Στρατοδικείο σαν "διασπορά ψευδών ειδήσεων" και "άσκηση αντεθνικής προπαγάνδας" (Παράβαση του νόμου "Περί τύπου" και του νόμου "Περί καταστάσεως Πολιορκίας").

Κρατήθηκε στην φυλακή του Κορυδαλλού μέχρι την 22α Ιανουαρίου 1973, όταν, με απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, διακόπηκε η έκτιση της ποινής του, για να προληφθεί "ανήκεστος βλάβη της υγείας του", καθώς είχε υποστεί δυο θρομβώσεις στο δεξί του μάτι.

Δεν δέχτηκε να υποβάλει αίτηση αναθεώρησης της καταδικαστικής απόφασης του Στρατοδικείου καίτοι το δικτατορικό καθεστώς εξέδωσε για το σκοπό αυτό τρεις νόμους, που παρείχαν στους καταδικασθέντες το σχετικό δικαίωμα. Δεν ήθελε έτσι, έστω και τυπικά, να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος. Αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση αποφυλάκισης για "ανήκεστον βλάβη" για τον ίδιο λόγο και το καθεστώς υποχρεώθηκε με δική του πρωτοβουλία να θέσει σε κίνηση τη σχετική διαδικασία, επειδή η υγεία του είχε κλονιστεί επικίνδυνα.

Λόγω της συμπαράστασης, που έδωσε στους φοιτητές του Πολυτεχνείου, λίγες μέρες πριν την εξέγερση, τέθηκε υπό κράτηση σε δωμάτιο του Ευαγγελισμού, όπου νοσηλευόταν ύστερα από νέα εγχείρηση. Απελευθερώθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1973, ύστερα από την ανατροπή του Παπαδόπουλου. Λίγο αργότερα, λόγω των συνεχών δοκιμασιών και των συγκινήσεων υπέστη αιμορραγία στο δεξί του μάτι, που εξελίχθηκε σε αποκόλληση, για την οποία υποβλήθηκε σε επανειλημμένες εγχειρήσεις (Χριστούγεννα 1973).

Υπήρξε εμπνευστής της συγκρότησης των δύο Επιτροπών "Αποκατάστασης της Δημοκρατικής Νομιμότητας", που οργάνωσαν τον αγώνα κατά του Δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου στις 29 Ιουλίου 1973. Η Τριμελής Επιτροπή, η οποία εκπροσώπησε τον πολιτικό κόσμο, απαρτίστηκε από τους Π. Κανελλόπουλο, Γ. Μαύρο και Ι. Ζίγδη.

Τον Μάρτιο του 1974, απογοητευμένος από την απόδοση του αγώνα στη Ελλάδα, διέφυγε στο Λονδίνο. Ύστερα από λίγες μέρες, κατόπιν πρόσκλησης της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου των Η.Π.Α., μετέβη στην Ουάσιγκτον, όπου μίλησε για την "ελληνική" πολιτική των Η.Π.Α. Η ομιλία του[5], που αποκάλυψε την ευθύνη της αμερικανικής κυβέρνησης για την επιβολή και διατήρηση της ελληνικής χούντας στην εξουσία και για τον κίνδυνο, που προκαλούσε όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Κύπρο, αλλά γενικότερα για την παγκόσμια ειρήνη, έκανε εξαιρετική εντύπωση. Η δραστηριότητα του στην Αμερική επέτεινε τη μήνη του καθεστώτος των Αθηνών, που τον παρέπεμψε και πάλι στο Στρατοδικείο. Την επομένη της Συνεδρίασης του "Συμβουλίου Ασφαλείας" στη Νέα Υόρκη, την 21η Ιουλίου 1974, απηύθυνε προς τους Έλληνες αξιωματικούς την περίφημη έκκληση από την "Ντόιτσε Βέλλε" για κατάλυση της δικτατορίας εντός 24 ωρών, "αν δεν ήθελαν να είναι οι νεκροθάφτες του Έθνους".

Ιστορικές θα μείνουν οι φράσεις του της περιόδου της Δικτατορίας:

"Θα ζήσω και εκατό χρόνια ακόμη, αν χρειαστεί, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας" (Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, 1η Απριλίου 1970). "Θα γυρίσω ελευθερωτής, πολύ ταχύτερα απ' ό,τι περιμένετε" (Απάντηση στον τύπο της χούντας, που έγραψε στις 9 Ιουνίου 1974: "Ούτε τα οστά του Ζίγδη δε θα επιτραπεί να ταφούν στην Ελλάδα…). "Η Κύπρος για την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και τον κ. Κίσινγκερ είναι ότι το Γουώτεργκαιητ για την εσωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και τον κ. Νίξον" (Αεροδρόμιο Ελληνικού, 3 Αυγούστου 1974).

Μεταπολίτευση

Κατά την μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974 βρισκόταν στις Η.Π.Α. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (3 Αυγούστου 1974) αντιτάχθηκε στην πολιτική της Κυβέρνησης αυτής στα θέματα της αποχουντοποίησης, του Κυπριακού, της αντιμετώπισης της απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ως και της στρατηγικής του Ν.Α.Τ.Ο. στη Μεσόγειο. Υποστήριξε την ανάγκη της διατήρησης της ενότητας της Ένωσης Κέντρου και επέκρινε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι η ίδρυση νέου κόμματος ήταν ενέργεια, που αποδυνάμωνε σοβαρά την αποκαλούμενη δημοκρατική παράταξη. Επέκρινε δριμύτατα την επαναφορά, από την κυβέρνηση Καραμανλή, του εκλογικού νόμου της "ενισχυμένης αναλογικής" και την πρόωρη διενέργεια των εκλογών. Για τον λόγο αυτό, ήρθε σε αντίθεση με τον Γ. Μαύρο, που ήταν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών και ο οποίος εκλέχτηκε ως αρχηγός της Ένωσης Κέντρου στις 20 Σεπτεμβρίου 1974. Μετά την εκλογή του, ο Γ. Μαύρος και η ομάδα των "Νέων Δυνάμεων" ίδρυσαν το νέο κόμμα της Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.), από το οποίο εκπαραθύρωσαν τον Ζίγδη, που υποχρεώθηκε να κατέβει ανεξάρτητος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 στη Δωδεκάνησο υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Ένωση Κέντρου», όπου απέτυχε να εκλεγεί. Όπως περιγράφει διεξοδικά στο βιβλίο του ''Μπροστά στον Νέο Εθνικό Διχασμό (1974)'', ο Ιωάννης Ζίγδης εξωθήθηκε εκτός της Ένωσης Κέντρου, λόγω της σκληρής αντιπολίτευσης στις ενέργειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η κατάσταση εκείνη τον υποχρέωση να κατέβει στις εκλογές του 1974 με δικό του συνδυασμό στα Δωδεκάνησα υπό τον τίτλο Δημοκρατική Ένωση Κέντρου συγκεντρώνοντας 13,81%.

Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή των βιβλίων του, "Μπροστά στο νέο Εθνικό Διχασμό" (1974), "Για την Δημοκρατία και την Κύπρο - 4 μήνες αγώνα στις Η.Π.Α." (1976) και "Προτίμησα τη φυλακή" (1977).

Επιστροφή στην πολιτική και την Ε.ΔΗ.Κ.

Τον Μάιο του 1977 αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική. Στις εκλογές που ακολούθησαν υπέβαλε υποψηφιότητα στα Δωδεκάνησα "ως συνεργαζόμενος" με την Ε.ΔΗ.Κ., γιατί η τότε ηγεσία της, παρά την έντονη αξίωση της πλειοψηφίας των στελεχών, δεν επιθυμούσε την επιστροφή του στο κόμμα. Μετά την συντριπτική, όμως, κομματική ήττα και την παραίτηση του Γ. Μαύρου από την ηγεσία, η Κ.Ο. τον εξέλεξε ομόφωνα, στις 29 Νοεμβρίου 1977, Πρόεδρο της Τριμελούς Δ.Ε., στην οποία και ανέθεσε την ηγεσία του Κόμματος. Το έκτακτο Συνέδριο (19-20 Μαρτίου 1978) τον εξέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία Αρχηγό του Κόμματος. Ο ίδιος, όμως, μετέβαλε τον τίτλο σε Πρόεδρο. Ως Πρόεδρος επιδόθηκε αμέσως στην οργανωτική ανασύνταξη του Κόμματος και την αποσαφήνιση της ιδεολογίας του. Για τον σκοπό αυτό έγραψε σειρά βιβλίων, με σημαντικότερα τα "Οροθετώντας την Ε.ΔΗ.Κ." (1978) και "Ατενίζοντας το 1980".

Αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Ιωάννης Ζίγδης, την θέση του διευθυντή του γραφείου του ανέλαβε ο Ιωάννης Μανουσάκης, θέση που διατήρησε μέχρι και τις εκλογές του 1981. Ο Ιωάννης Μανουσάκης υπήρξε στενός συνεργάτης του Γεωργίου Παπανδρέου και διευθυντής του γραφείου του μέχρι τον θάνατο του «Γέρου».[6]

Ο Ζίγδης ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες ευρωβουλευτές (με την ΕΔΗΚ), καθώς διορίστηκε από τη Βουλή τον Ιανουάριο του 1981 και υπηρέτησε ως τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου.[7]

Στις βουλευτικές και στις ευρωεκλογές του Οκτωβρίου του 1981 η Ε.ΔΗ.Κ. δεν εκλέγει βουλευτές ή ευρωβουλευτές, παρά την εντυπωσιακή της παρουσία στα Δωδεκάνησα. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ευρωεκλογές του 1984. Το 1985 εξελέγη βουλευτής κατόπιν την Συμπαράταξης της Ε.ΔΗ.Κ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηγήθηκε της αυτόνομης προσπάθειας της Ε.ΔΗ.Κ. στις πρώτες εκλογές του 1989, ενώ απείχε έκτοτε, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό στο νέο εκλογικό σύστημα της "ενισχυμένης αναλογικής".

Φιλοδοξία του Ζίγδη ήταν να καταστήσει την Ε.ΔΗ.Κ. πρότυπο δημοκρατικά οργανωμένου κόμματος, που θα πραγματοποιήσει το ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως τον θέλει η ιδεολογία του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού -η σύγχρονη έκφραση της ιδεολογίας του Ε. Βενιζέλου, του Ν. Πλαστήρα και του Γ. Παπανδρέου- για να εξασφαλίσει στο λαό μας ένα μέλλον αντάξιο της ιστορίας του.

Πολιτιστικό Ίδρυμα Δωδεκανήσου

Το 1991 προχώρησε στην σύσταση του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου "Κλεόβουλος ο Λίνδιος", το οποίο έχει σκοπό την προβολή της συμβολής της Δωδεκανήσου στον ελληνικό πολιτισμό και τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες, ως και τη δυνατότητα της οικονομικής και πολιτισμικής ανάπτυξης της Ελλάδας γενικά στο μέλλον. Το Ίδρυμα έχει εκδώσει ένα αριθμό μονογραφιών του Ζίγδη μεταξύ των οποίων, "Η αλλαγή νοοτροπίας απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη" (1993), "Η Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά - Αιώνιος φωτοδότης της ανθρωπότητας - Αποτελεσματικό όπλο για την επιβίωση του έθνους μας" (1996), "Η Ελλάδα στα Πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης" (1997).

Το τέλος

Το 1997 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος τον τίμησε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα για τις πολλές υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα. Επειδή, όμως, η επίδοση θα γινόταν στις 24 Ιουλίου, αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση, που θα γινόταν στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο ίδιος υποστήριζε, άλλωστε, ότι θα πρέπει να καταργηθούν οι επετειακές εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, που αποτελεί για το έθνος ημέρα πένθους και όχι εορτασμών. Το παράσημο του επιδόθηκε ύστερα από λίγες ημέρες στο σπίτι του, όπου και παρέμενε "έγκλειστος", λόγω νέας επιδείνωσης ενός πολεμικού τραύματος.

Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ο Ζίγδης είχε κινήσει τις διαδικασίες ανασύνταξης της Ε.ΔΗ.Κ. αναθέτοντας το έργο αυτό σε δωδεκαμελή Πολιτική - Οργανωτική Γραμματεία στελεχών. Στο πλαίσιο αυτό η τελευταία πολιτική του πράξη ήταν η αποστολή εγκυκλίου στα μέλη του Κόμματος σχετικά με τη σύγκληση Συνεδρίου εντός του 1998.

Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου 1997.

Προτομές του βρίσκονται στις πλατείες που φέρουν το όνομα του στην Ρόδο και την Λίνδο, ενώ στην τελευταία βρίσκεται και το ταφικό του μνημείο στο λόφο που δεσπόζει της Ακρόπολης και του τάφου του Κλεόβουλου.

Συγγραφικό Έργο

• Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ

Η χρησιμοποίησης της ξένης βοηθείας, Αι σχέσεις με τας ξένας Αποστολάς, Αι προϋποθέσεις της Ανασυγκροτήσεως,ΑΘΗΝΑΙ Μάιος 1950

• Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ,ΑΘΗΝΑΙ 1953

• ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ,ΑΡΧΕΙΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΥΠΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΜΜ. ΚΑΛΙΤΣΟΥΝΑΚΗ,ΕΤΟΣ 39ΟΝ ΤΟΜΟΣ 39ΟΣ Δ’ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ» 1959

• ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ,Ανάτυπον εκ του περιοδικού «ΣΠΟΥΔΑΙ» της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής,Μάρτιος – Απρίλιος 1959, τεύχος 7-8

• Η ΠΟΡΕΙΑ & ΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟΝ ΠΕΝΤΑΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ,Αθήναι 1960

• Η ΣΥΜΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ,ΑΘΗΝΑΙ 1960

• Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΕΩΣ,

Ομιλίαi προς τας παραγωγικάς τάξεις,Αθήναι 1963

• ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δε μας έλειψαν ούτε τα χρήματα ούτε η μόρφωση ούτε η παλικαριά, μας έλειψε το ήθος,1974

• ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ – ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.,1976

• ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ,1976

• Διακήρυξις και Ιδεολογικαί Προγραμματικαί – Πολιτικαί κατευθύνσεις, διά μίαν σταθεράν κοινοβουλευτικήν και κοινωνικήν Δημοκρατίαν,1977

• ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ '77,1977

• ΠΡΟΤΙΜΗΣΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ,1977

• Ε.ΔΗ.Κ. & Ε.Ο.Κ.

η ένταξη τα ελληνικά συμφέροντα και τα ελληνικά κόμματα,1977

• ΟΡΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ Ε.ΔΗ.Κ., 1978

• ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. κ. Ι. Γ. Ζίγδη, 1984

• Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ 7-8/1974,1986

• «ΑΘΩΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΤΟΝ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ»!... – Το Πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το Κυπριακό, 1988

• Η ΙΕΡΗ ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ – ΠΡΟΠΥΡΓΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ & ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Η 1900Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, Αθήνα 1995

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%96%CE%AF%CE%B3%CE%B4%CE%B7%CF%82

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ/ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970

Ομιλία του Προέδρου της ΕΔΗΚ Ιωάννη Ζίγδη στη Βουλή, στη συζήτηση για την επικύρωση της Συνθήκης Προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, 26/06/1979.

Ο πρόεδρος της Ένωσης του Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) Ιωάννης Ζίγδης, στην ομιλία του κατά τη δεύτερη μέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου περί κυρώσεως της συνθήκης ένταξης της Ελλάδος στην ΕΟΚ, υπογραμμίζει την ανησυχία του σχετικά με το ότι η είσοδος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα επιφέρει περιορισμό της κυριαρχίας του κράτους. Κάνει αναδρομή στην ιστορία της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ) και θίγει το ζήτημα της μεταγενέστερης επιλογής της σύνδεσης της Ελλάδος με την ΕΟΚ, ασκώντας κριτική στην πολιτική γραμμή της ένταξης στην ΕΟΚ που ακολούθησε η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη Δικτατορία. Αναφέρεται, επίσης, στην πρώτη διεύρυνση της ΕΕ και στις διαδικασίες προσχώρησης των άλλων χωρών. Αντικρούει το επιχείρημα πως η καταψήφιση της Συνθήκης κλείνει τις θύρες της ένταξης της χώρας στην Κοινότητα και χαρακτηρίζει την πράξη αποχώρησης του ΠΑΣΟΚ ως την «επισημότερη διαμαρτυρία». Τέλος, ο Ιω. Ζίγδης ζητά τρίμηνη παράταση για την επικύρωση της συμφωνίας και προσθέτει, ότι αφήνει ελευθέρους τους βουλευτάς του να ψηφίσουν κατά την κρίση τους.

http://www.ert.gr/arxeio-afierwmata/ioannis-zigdis-21-oktovriou-1997/