Το Δημοτικό Σχολείο Κόμνηνας και οι όμορφες αναμνήσεις του Σεραφείμ Αθανασίου!

Γράφει ο Σεραφείμ Αθανασίου (*)

15-3-2021 Φίλοι της Κόμνηνας.

Από χθες έχω δεχθεί 4 τηλεφωνικές κλήσεις από φίλους της Κόμνηνας κατοίκους Λαμίας και Αθηνών. Μου είπαν πως διάβασαν το γράμμα μου που έστειλα στην κ. Ντίνα Ζαββού και έχει σχέση με τον παλιό καλό δάσκαλο Δημήτρη Μελέτη και συγκινημένοι με ρώτησαν αν θυμάμαι τους συμμαθητές μου με τους οποίους αποφοιτήσαμε το 1937 από το Δημοτικό Σχολείο της Κόμνηνας. Δεν τους ρώτησα αλλά υποθέτω πως είναι παιδιά συμμαθητών μου.

Δημοτικό Σχολείο Κομνηνας έτος 1939-40

Η φωτογραφία του Δημοτικού Σχολείου Κόμνηνας είναι της κυρίας Ντίνας Ζαββού

Τους είπα δυο-τρία ονόματα και τους υποσχέθηκα να «σπάσω» το κεφάλι μου μήπως θυμηθώ και άλλα τα οποία θα καταχωρήσω στους «φίλους της Κόμνηνας». Δεν είμαι βέβαιος αν τους θυμήθηκα όλους όμως τα χρόνια πέρασαν και η μνήμη μου ελαττώθηκε, συγχωρήστε με. Προς ενημέρωση και άλλων ενδιαφερομένων αναδημοσιεύω το γράμμα μου και στο τέλος αυτού καταχωρώ τα ονόματα των τότε παιδιών και τώρα γερόντων που θυμήθηκα όμως, δυστυχώς, απ ότι έχω μάθει, κανένας τους δεν ζει, πλην εμού, και μακάρι να μη αληθεύει αυτή μου η πληροφορία.

Να είστε καλά και καλή σαρακοστή

Σεραφείμ Αθανασίου.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

Προς την κ. Ντίνα Ζαββού

Κυρία Ντίνα, καλή σας ημέρα.

Συναισθηματικοί οι λόγοι που απευθύνομαι πάλι σε σας.

Είδα στη δική σας μερίδα( φίλων της Κόμνηνας) μια φωτογραφία μαθητών του Δημοτικού Σχολείου του Χωριού μας με τον δάσκαλό τους τον Δημήτρη Μελέτη και ούτε κατάλαβα πως γύρισα τις σκέψεις μου πίσω και πήγα στα τότε που και εγώ μικρό παιδί στις δυο τελευταίες τάξεις μου( 1936-1937) είχα δάσκαλο εκείνον τον υπέροχο και αλησμόνητο ΑΝΘΡΩΠΟ-ΔΑΣΚΑΛΟ!

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Πριν από εκείνον Δάσκαλος των τότε όλων των παιδιών

(μονοθέσιο) αρχικά ήταν ο Παπατριαντάφυλλος ( Τριαντάφυλλος Παπαϊωάννου) από το Ρεγγίνι ,ήταν και Ιερέας του χωριού μας, το δε σπίτι του ήταν αυτό που σήμερα έχει ο Βαγγέλης Αθανασίου.

Στη συνέχεια και για ένα θυμάμαι χρόνο είχαμε δάσκαλο τον Στάθη… ? γιό της καντηλανάφτισσας κ. Μαρίνας ( το πολύ φτωχικό της σπίτι-παντού φτώχια- ήταν στο χώρο που τώρα έχει σπίτι ο Στρατηγός Νίκος Στεργιόπουλος, με τον αδελφό του).

Ήταν μια γυναίκα άξια επαίνων, δούλευε σε διάφορα χωράφια και είχε και τη φροντίδα του Αγιάννη όμως, παρά τη φτώχια της, σπούδαζε το παιδί της.

Μετά το Στάθη…? στις δυο τελευταίες για μένα τάξεις ήταν δάσκαλός μας ο Δημήτρης Μελέτης στον οποίο όλοι οι μαθητές τρέφαμε απεριόριστο σεβασμό και τούτο γιατί είχε μια έντονη προσωπικότητα ,επιβαλλόταν στους μαθητές του χωρίς να μας δέρνει( τότε το ξύλο ήταν στην ημερησία διάταξη από γονείς και δασκάλους) και πάντα με χαμόγελο.

Θυμάμαι πως την ώρα που ο Δημήτρης Μελέτης παρέδιδε μάθημα και σε όποια τάξη ( σε μια αίθουσα βρισκόντουσαν όλες οι τάξεις) από σεβασμό προς το δάσκαλό μας επικρατούσε απόλυτη σιωπή από όλα τα παιδιά.

Και αυτά τα παιδιά δεν ήταν λίγα επειδή πάντοτε και με όλες τις τάξεις υπερέβαιναν τα 50 ή και 55 .

Και με αυτό που γράφω θέλω εσείς νοερά να μεταφερθείτε στα δικά μου και των δικών σας παππούδων χρόνια και να αντιληφθείτε την ζωντάνια που επικρατούσε τότε, και ιδιαίτερα με φωνές μικρών παιδιών, στο όμορφο χωριό μας.

Ακόμη θυμάμαι το 1937 όταν εμείς τα παιδιά της ΣΤ τάξης παίρναμε το απολυτήριό μας και οριστικά φεύγαμε από το σχολείο το κλάμα που κάναμε και μαζί μας έκλαιγε και ο δάσκαλός μας, εκείνος ο ευαίσθητος άνθρωπος για τον οποίο θέλω εδώ να αναφερθώ σε μια ιστορία με πρωταγωνιστές το Δάσκαλο Δημήτρη Μελέτη, τον επ’ αδελφή γαμβρό μου Κώστα Χαραλάμπους που ήταν και για πολλά χρόνια γραμματέας της Κοινότητας Κόμνηνας, και εμένα.

Είχαν λοιπόν περάσει αρκετά χρόνια και εγώ ως Ενωμοτάρχης Χωροφυλακής υπηρετούσα στη Ρόδο και για κάποια υπηρεσιακή δουλειά είχα ανεβεί στην Αθήνα και εκεί μετά την εργασία μου κατέλυσα στα ανίψια μου, παιδιά του Κώστα Χαραλάμπους και της αδελφής μου της Κατίνας, τα οποία στην Αθήνα εργαζόντουσαν ή σπούδαζαν.

Εκεί βρήκα τον Χαραλάμπους που είχε έρθει από το χωριό για να δει τα παιδιά του. Απεριόριστη η χαρά όλων μας και κάποια στιγμή κουδούνισε το τηλέφωνο του σπιτιού.

Το σήκωσε ο Κώστας και άρχισε χαρούμενος να μιλά να λέει , να λέει και τελειωμό ( σαν και μένα) να μη έχει. Και κάποια στιγμή: Να πάρε και έναν εδώ να σου πει μια καλησπέρα.

Τον κοίταξα τον Κώστα ,δεν μου είπε τίποτε με ποιον πρόκειται να μιλήσω και εκείνος μόνο μου γελούσε λέγοντας μου: πάρε, πάρε και θα δεις ποιος είναι και… παίρνω το ακουστικό.

-Καλησπέρα σας, είμαι ο Σεραφείμ, με ποιον παρακαλώ μιλάω γιατί ο Κώστας δεν μου είπε ποιος είστε 

-Ποιος είπατε ότι είστε?

-Ο Σεραφείμ.

Ποιός Σεραφείμ , ο Αθανασίου που υπηρετεί στη Χωροφυλακή.

-Μάλιστα.

Επικράτησε απόλυτη σιωπή.

Ο Χαραλάμπους με παρακολουθούσε γελώντας.

-Και εγώ,με ακούσατε κύριε?

Και από την άλλη πλευρά ,κλαίγοντας, μου απαντά.

-Ναι Σεραφειμάκο μου, σε ακούω και είμαι, ο δάσκαλός σου ο Δημήτρης Μελέτης.

Τώρα επικράτησε από μένα η δική μου σιωπή και μονομιάς τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και τούτο γιατί ύστερα από χρόνια άκουγα τη φωνή του δασκάλου μου, του αγαπημένου σε όλα τα παιδιά δασκάλου μας που όταν φεύγαμε από το σχολείο κλαίγαμε και όχι μόνο οι μαθητές της ΣΤ’ αλλά και τα άλλα παιδάκια , οι γονείς των παιδιών , αλλά και εκείνος!

-Τι κάνετε ΚΥΡΙΕ? Έτσι τον προσαγόρευσα και έτσι έπρεπε να κάνω επειδή ήταν ο δάσκαλός μου! Ήταν εκείνος που ποτέ δεν είχα ξεχάσει ότι κάποτε και εκείνος μαζί μας έκλαιγε!

Ήταν εκείνος που με τη συμπεριφορά του και την έντονη προσωπικότητά του είχε με το μέρος του πάρει όλων των τάξεων τα παιδιά τα οποία περίμεναν, περιμέναμε, πότε θα χτυπούσε η καμπάνα για να πάμε σχολείο ( τότε από κάποιον μαθητή η καμπάνα του Αγιάννη κτύπαγε και μαζευόμαστε στο σχολείο) και επί των δικών του ημερών το θέλαμε πολύ αυτό).

Βλέποντάς με ο Κώστας Χαραλάμπους όπως ήμουνα συγκινήθηκε και εκείνος και όταν είπαμε τι είπαμε δάσκαλος και μαθητής πήρε ξανά το ακουστικό και μίλησε με το δάσκαλό μου .Κλείσανε Ραντεβού για την επομένη στην ομόνοια και εκεί μαθητής και δάσκαλος συναντήθηκαν και ξανά έκλαψαν αφού πρώτα κάθισαν στις τότε τσιμεντένιες περιμετρικά της πλατείας πεζούλες.

Ήταν μια συνάντηση συγκινητική και αξέχαστη. Μια συνάντηση που ο μαθητής έβλεπε το δάσκαλό του και εκείνος το μαθητή του και ξανά σκούπιζαν τα μάτια τους από δάκρυα αναπόλησης όμορφων χρόνων.

Εγώ κυρία Ντίνα πάνω σε τέτοιες συναντήσεις έχω περισσότερο ευαισθητοποιηθεί επειδή περιοδικά ζω τέτοιες καταστάσεις.

Ήταν δασκάλα η 96χρονη τώρα, όπως και εγώ, σύζυγός μου και τα παιδιά της ,οι μαθητές της , περιοδικά την παίρνουν τηλέφωνο για να ρωτήσουν για την υγεία της αλλά και την επισκέπτονται, ακόμη και στο σπίτι μας.

Ο Μιχάλης Καταβενός που το 1950 τον είχε μαθητή στην πρώτη Δημοτικού στην Ψίνθο της Ρόδου και που τώρα και εκείνος συνταξιούχος πλέον επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων Αυστραλίας πριν λίγο καιρό την επισκέφτηκε στο Βόλο και πέφτοντας στην αγκαλιά της έκλαιγαν και οι δυο σαν μωρά παιδιά συμπαρασύροντας σε δάκρυα και όσους βρισκόντουσαν δίπλα τους.

Το ίδιο κάποτε έγινε και με τον μαθητή της, στον Αρχάγγελο της Ρόδου, καθηγητή καρδιολογίας Δημήτρη Κρεμαστινό που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει στη ζωή , ή τον έτερο καθηγητή Πανεπιστημίου Χριστόδουλο Κοκκώνη, ή τον Δικηγόρο Αθηνών και σήμερα Πρόεδρο της Επιτροπής Προστασίας του Καταναλωτή, Λευτέρη Ζαγορίτη, αλλά και τόσα άλλα παιδιά που σήμερα, μέσα στην κοινωνία, κατέχουν επίζηλες θέσεις .Όμως γι αυτά τα παιδιά- επιστήμονες ο δάσκαλός τους είναι Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ και όταν συναντηθούν χώνονται στην αγκαλιά του!!!

Και τα γράφω αυτά επειδή καλά γνωρίζω το πόσο ψυχολογικά δένονται μαθητές και δάσκαλοι οιουδήποτε πνευματικού κλάδου και εννοώ πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή και τριτοβάθμιας ακόμη εκπαίδευσης. Τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας θυμούνται τους δασκάλους τους και ιδιαίτερα τα τόσο δα και μια σταλιά παιδάκια- που για πρώτη φορά συναντούν το δάσκαλό τους.

Και βεβαίως μιλάω για τον υπεύθυνο δάσκαλο οιουδήποτε κλάδου που έχει νιώσει την αποστολή του. Έχει νιώσει τι θα πει δάσκαλος, καθηγητής, λειτούργημα!

Γι αυτούς λοιπόν τους δασκάλους, γι αυτούς τους καθηγητές, γίνεται εδώ λόγος και στους οποίους εξέχουσα θέση είχε ο σεβαστός και δικός μου ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ, στην ψυχή του οποίου εύχομαι την ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΗΣ.

Κυρία Ντίνα Ζαββού, ειλικρινά σήμερα και με ευχάριστη αναπόληση, με μεταφέρατε κάπου 85 χρόνια πίσω στη ζωή μου γι αυτό και ολόθερμα

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

***********

15-3-2021

Να και τα ονόματα που σας υποσχέθηκα

και όσα θυμήθηκα.

1/Στάθης Ταξιάρχου, παππούς του γιατρού,

2/Πάνος Καραδήμος, αδελφός του Γιάννη που είχε το βενζινάδικο στον Πλατανιά,

3/Νίκος Σουσώνης,

4/Γιάννης Καραδήμος, πέρα από το ρέμα το σπίτι του,

5/Γιάννης Μανιάς που νομίζω είχε πάρει γυναίκα την Κωνσταντία Βλασσοπούλου,

6/Πάνος Μουλάκος, το σπίτι του ήταν εκεί που τώρα είναι της Καλυψώς,

7/Τάσος του Κεραμδάρ (παρατσούκλι), νομίζω το επώνυμο είναι Ιωάννου,

8/Μέλτος Παστραμάς, ένα θαυμάσιο παιδί που υπηρετούσαμε μαζί στη Χωροφυλακή και το 1946 σε μια ενέδρα ανταρτών, στην Αράχωβα Λακωνία, σκοτώθηκε μπροστά μου,

9/Εγώ (Σεραφείμ Αθανασίου),

10/Ζωή Σκανδαλάρη, πρώτη μου εξαδέλφη, σύζυγος του Νίκου Σουσώνη,

11/ Κατίνα Ξηρού, σύζυγος του Λουκά Χρυσικού και μητέρα νομίζω της πιο καλής τραγουδίστριας και όχι μόνο καλής τραγουδίστριας αλλά και υπέροχης κοπέλας.

12/Παναγιωτίτσα Παλαιολόγου μιας καλής γειτόνισσάς μου και υπέροχου ανθρώπου,

13/Μαρία Πολυζώη, ένα πανέμορφο και σεμνό θυμάμαι κοριτσάκι που το σπίτι της ήταν κοντά και απέναντι από του Αντώνη Βουρβουλάκη.

Ίσως στην τάξη μας να ήταν και ο Αχιλλέας Πωγωνάκος (παρατσούκλι) δεν θυμάμαι το επώνυμο.

Και πάνω στα «παρατσούκλια» όλα τα παιδιά είχαμε τέτοια και δεν ήταν κακό. Εμένα με φώναζαν «ο Σεραφείμ τ’Χρίστ,τ’Καρβουνιάρ» και το συνέχισα και στη Χωροφυλακή γιατί μου άρεσε να με λένε και Καρβουνιάρ, χωρίς δυστυχώς να έχω προς πώληση κάρβουνα .Όμορφη δουλειά είναι και αυτή!!

Καλή σας σαρακοστή, Σεραφείμ Αθανασίου

Γιος τ’ Χριστ ,τ’Καρβουνιάρ.

Δημοσιεύθηκε στην ομάδα «Φίλοι της Κομνηνας» https://www.facebook.com/groups/1144244599363111/permalink/1162199464234291

Βιβλίο από τον αστυνόμο της Αργαλαστής Σεραφείμ Αθανασίου

Aπό το Ινστιτούτο Ανάπτυξης Πηλίου

Το Ινστιτούτο Ανάπτυξης Πηλίου πρόκειται σύντομα να θέσει σε κυκλοφορία πρωτότυπο και ιδιαίτερου ενδιαφέροντος βιβλίο, γραμμένο από αιωνόβιο συνταξιούχο αστυνομικό, τον Σεραφείμ Αθανασίου. Ο συγγραφέας του, που διατηρεί το σπινθηροβόλο πνεύμα του σε πλήρη ετοιμότητα, αναπαριστάμε εκπληκτική γλαφυρότητα τη διετή του θητεία, 1965 -1966, στην Αργαλαστή Πηλίου. Πρόσωπα, νοοτροπίες, ιδέες, αντιλήψεις, συνήθειες της εποχής εκείνης αναβιώνουν στις σελίδες του βιβλίου, που το κάνουν να κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη. Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Πηλίου Στέργιος Παπαϊωάννου διέβλεψε την αξία του βιβλίου και πρόθυμα ανέλαβε την έκδοσή του. «Πιστεύεται ότι η κυκλοφορία του θα φωτίσει μια εποχή και μια περιοχή και θα αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα για όσους θελήσουν να γνωρίσουν την ψυχή και το πνεύμα ενός Έλληνα αστυνόμου, σε συνδυασμό με το κλίμα και την ατμόσφαιρα της ελληνικής περιφέρειας.

Ευχαριστούμε τον συγγραφέα Σεραφείμ Αθανασίου για την εμπιστοσύνη που μας έδωσε να εκδώσουμε το βιβλίο αυτό. Επίσης ευχαριστούμε τον έγκριτο φιλόλογο Χρήστο Δ. Ξενάκη για τη φιλολογική του βοήθεια και τον εκδοτικό οίκο της Καρδίτσας «Δημιουργία» για το αισθητικό αξιοζήλευτο αποτέλεσμα», αναφέρει ο κ. Παπαϊωάννου.

(*) Σεραφείμ Αθανασίου

Βιογραφικό Σημείωμα

Φίλες και φίλοι,

Σε σάς που την ώρα τούτη διαβάζετε αυτό το κείμενο, νοερά, έρχομαι κοντά σας για να με γνωρίσετε καλλύτερα:

Σεραφείμ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Χρήστου και της Μαρίας τα στοιχεία μου. Προ πολλών 10ετιών (25-4-1925) και από φτωχούς αγρότες γονείς, γεννήθηκα στο χωριό Κόμνηνα Λοκρίδας του Νομού Φθιώτιδος, γι’ αυτό και έχω βιώσει βαθειά στο πετσί μου τη στέρηση και την ανέχεια με ό,τι αυτές συνεπάγονται, ακόμα και στις δια βίου μνήμες... Το Νοέμβριο του έτους 1945 κατατάχτηκα στη Χωροφυλακή με ένα απολυτήριο Δημοτικού σχολείου, όπως τότε έγινε - λόγω εμπολέμου καταστάσεως και… φτώχειας - με πολλά αγροτόπαιδα της ηλικίας μου.