Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου: Όταν οι λέξεις μιλούν για τον έρωτα...

Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου (*)

Όταν οι λέξεις μιλούν για τον έρωτα...

Αντίκρυ σου το Αιγαίο Πέλαγος. Το απέραντο μπλε που σήμερα θέλει να μοιάζει με χρώμα ασημί για να μην πλήττει κι αυτό από την μονοτονία. Το μόνο που χαλάει την ηρεμία μα τραγουδάει ρυθμικά και ξεκουράζει είναι το κύμα που σκάει πάνω στα βράγχια. Ευλογία μεγάλη να μπορεί ο άνθρωπος να ζει τέτοιες στιγμές.

Το κυματιστό τραγούδι χαϊδεύει απαλά τ΄αυτιά και σε ανέλπιστη στιγμή σου σιγομουρμουράει: «Ξεκίνα να γράφεις κι εγώ θα είμαι εδώ πιστό να τραγουδώ και να σε εμπνέω. Μην καθυστερείς!»

Μα τι να γράψεις αλήθεια; Τι να αποτυπώσεις στο χαρτί; Τι φωνή να του δώσεις; Της λογικής ή της καρδιάς; Πριν το καταλάβω οι λέξεις ξεγλιστρούν αυθόρμητα πάνω στη λευκή κόλλα του τετραδίου και παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους. Ακολουθώ σαν απλός θεατής. Σχηματίζουν τη λέξη ΕΡΩΤΑ.

Τι να γράψει κανείς για τον έρωτα;

Οι λέξεις μιλούν για εκείνον τον αδιάκριτο τοξοβόλο που έρχεται να σε βγάλει από τη βολεμένη σου ζωούλα, να σου την κάνει τα πάνω κάτω κι ύστερα να σε περιγελάει κι από πάνω. Πόσο θράσος έχει αλήθεια αυτός ο θεός; Άσπλαχνος θαρρείς είναι. Δεν ακούει κανέναν! Σε κοιτάζει αδιάντροπα στα μάτια και σου λέει: «Κάτσε να δεις πως θα ανακατέψω τα χρώματα στη ζωή σου κι ό,τι ήξερες μέχρι σήμερα θα το ξεχάσεις!»

Δυο γλάροι χτυπούν νευρικά τις φτερούγες τους πάνω στο θαλασσινό νερό. Τους κοιτάει αυτός ο τρελός κι άσπλαχνος κουμανταδόρος της καρδιάς και σου ξαναλέει: «Τ΄ακούς το χτύπημα και το παφλατό των φτερών τους; Έτσι θα χτυπάει και σενα το φυλλοκάρδι σου κι άντε να μου αντισταθείς μετά.

Κι εσύ τον κοιτάς χωρίς να θες να απαντήσεις. Όχι γιατί είσαι σοβαρός, ούτε γιατί το παίζεις δύσκολος. Αλλά ίσως επειδή λαχταράς αυτό το τρελό καρδιοχτύπι, ίσως πονάει και σενα το δοντάκι σου να βγεις έστω και για λίγο από τη ρουτινιασμένη σου ζωή.

«Μα πρόσεξε!» ακούγεται στα ξαφνικά μια άλλη φωνή. «Με τον έρωτα δεν παίζουμε. Ούτε μοιάζει ο έρωτας με ταινία που χει happy end. Ίσως και να χει δεν το ξέρω! Μα αν δεν έχει; Αν οι τίτλοι τέλους έχουν μια γεύση ολόπικρη; Μα εσένα σε βλέπω! Δεν έχεις στραμμένα τα αυτιά σου σε μένα, μα σε εκείνον τον τρελό με το τόξο και λιγουρεύεσαι τη στιγμή που θα σε χτυπήσει κατευθείαν στο κέντρο. Καλός ο έρωτας, δεν λέω! Μα εγώ σε κρατάω ισορροπημένο. Σε βλέπω πάλι, δεν μ΄ακούς! Ακούς αυτόν! Ακολούθα τον λοιπόν! Διώξε εμένα τη λογική και βάλε αυτόν στην καρδιά σου. Όμως νίπτω τας χείρας μου! Ό,τι είχα να σου πω το είπα. Από εκεί κι έπειτα…»

Δεν πρόλαβε η Λογική να τελειώσει τα λόγια της κι ο έρωτας τέντωσε το τόξο και σε τρύπησε καταμεσής της καρδιάς. Από τότε όλα έπαψαν να υπάρχουν. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις ομορφιά, ακούς μελωδίες! Όπου κι αν πας αναζητάς μόνο δυο μάτια κι ένα χαμόγελο κι ύστερα δυο χέρια μόνο να σε αγκαλιάσουν.

Αυτό έκανε ο έρωτας. Σου πήρε έναν ολόκληρο κόσμο και σου έδωσε έναν μικροσκοπικό που λογάται από δυο μάτια, ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Όμως αλήθεια είναι σαν να έχεις τον κόσμο ολάκερο στα χέρια σου. Είναι σαν να είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη γη.

Η Λογική σιώπησε. Ο έρωτας έκανε κατάληψη παντού στη ζωή σου, γέμισε ολόκληρη την ύπαρξή σου. Αν βγεις ζωντανός ή νεκρός δεν ξέρω…το μόνο που ξέρω είναι πως σίγουρα θα χεις ζήσει κάτι το συναρπαστικό…! Αυτά μου είπαν σήμερα οι λέξεις στο χαρτί και σιώπησαν…και θα αποκτήσουν πάλι φωνή όταν δυο μάτια πέσουν επάνω τους κι αρχίσουν να τις διαβάζουν…

(*) Ζωή Κοντόγιαννου 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Το βιογραφικό μου είναι το εξής: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Αρχάγγελο της Ρόδου όπου και εργάζομαι ως καθηγήτρια γερμανικών. Είμαι παντρεμένη κ έχω 4 παιδάκια! Το μυθιστόρημα "Δύναμη Ψυχής" Ο Άγγελος της καρδιάς μας, είναι η πρώτη μου συγγραφική δουλειά.