Γράφει ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μαστής
Γιώργος Κυπριώτης. O Σορωνιάτης που έχτισε με τα χέρια του μια μικρή αυτοκρατορία
Ο Γιώργος, ήταν το 13ο και το μικρότερο παιδί της οικογένειας του Κωνσταντίνου και της Ελένης Κυπριώτη. Γεννήθηκε στις 17 Απριλίου 1938 στη Σορωνή. Το χωριό που λάτρεψε, όσο μακριά κι αν πήγε, όσο ψηλά κι αν έφτασε.
Είχε το πιο όμορφο «παρατσούκλι» που έχω ακούσει στο χωριό μου. Τον έλεγαν ο Γιώργης το «Κουκλί»γιατί ήταν πραγματικά όμορφος, αλλά κυρίως λεβέντης. Όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά στην ψυχή και την καρδιά του. Το παρατσούκλι, όπως έμαθα πρόσφατα από τον αδελφό του τον Λούκα, βγήκε επειδή έτσι τον αποκαλούσε ο πατέρας του. «Το κουκλί μου» τον είπε όταν τον πήρε στα χέρια του για πρώτη φορά και τα όνομα έμεινε να τον συνοδεύει για πάντα.
Παντρεύτηκε με την Ελένη Μουστουχά. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά: Την Μιράντα, τον Κώστα, τη Φώφη και τον Γιάννη.
Αεκτζής με τα όλα του. Παράγοντας της ομάδας στα χρόνια που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα με λόγο και άποψη. Ενίσχυε με σημαντικά οικονομικά ποσά την ομάδα, ενώ δεν είχε χάσει ποτέ αγώνα, αφού μαζί με τον αδελφό του τον Λούκα, είχαν εισιτήρια διαρκείας συνοδεύοντας την ομάδα κάθε Κυριακή όπου και να έπαιζε.
Παθιασμένος με τη δουλειά, την οικογένεια, τους φίλους, τα γλέντια, αλλά και με τη Σορωνή του. Δεν χαλούσε χατίρια σε κανέναν. Πρώτα και πάνω απ όλους έβαζε την οικογένεια τους συγγενείς και τους φίλους του. Στήριξε και υποστήριξε ενεργά για πολλά χρόνια, τον ΕΥΚΛΗ. Βοήθησε σε προσωπικό επίπεδο και χωρίς ποτέ να ξέρει κανείς το παραμικρό, όχι μόνο συγγενείς του, αλλά φίλους και συγχωριανούς του.
Θυμάμαι τον πατέρα μου ο οποίος ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερός του, να μου μιλά για τον Γιώργο τον Κυπριώτη. Να μου εξηγεί πόσο ευρηματικός, έξυπνος αλλά κυρίως πόσο δουλευταράς ήταν. Ο χρόνος ήταν χρήμα για εκείνον. Δεν άφηνε ούτε λεπτό να πηγαίνει χαμένο. Ξεκινούσε από το χάραμα να εργάζεται ως οικοδόμος και δεν σταματούσε μέχρι να νυχτώσει. Ένα βράδυ, τον περίμεναν στο καφενείο του χωριού αλλά ο Γιώργος αργούσε. Εργάζονταν εκεί κοντά. Κι όταν πήγαν, τον είδαν να χτίζει έχοντας αναμμένο το φως μιας μοτοσικλέτας που είχε τότε για να βλέπει να τραβά τους «οδηγούς» από λάσπη και να μπορεί έτσι την επόμενη μέρα να σοβατίσει.
Η Κεφαλονιά.
Η εντυπωσιακή αυτή πορεία του Γιώργου Κυπριώτη, ξεκίνησε πριν καν συμπληρώσει τα 15 του χρόνια. Το ξεκίνημά του μου το θύμισε η σύζυγός του Ελένη και ο θείος μου ο Λούκας:
Ήταν καλοκαίρι του 1953. Τα Επτάνησα παραδόθηκαν στο έλεος του Εγκέλαδου. 7 Ρίχτερ κατέγραψαν οι σεισμογράφοι στις 12 Αυγούστου 1953!Ισοπεδώθηκαν η Ιθάκη και η Κεφαλονιά. Εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, χιλιάδες τραυματίστηκαν και χιλιάδες οικογένειες έμειναν χωρίς σπίτια.
Η διαδικασία ανοικοδόμησης για να μην ερημώσουν τα νησιά αυτά, ξεκίνησε άμεσα από την τότε κυβέρνηση. Αναζητούνταν οικοδόμοι και χτίστες σε όλη τη χώρα.
Τότε ο Γιώργος Κυπριώτης ήταν που πήρε τη μεγάλη απόφαση, να φύγει από τη Σορωνή και να πάει να εργαστεί στην Κεφαλονιά, μαζί με τον Σορωνιάτη Γιάννη Σαββάκη (πατέρα της Λουκίας) που ήταν ήδη φτασμένος μάστορας – χτίστης. Ο Γιώργος θα εκτελούσε χρέη βοηθού. Έτσι κι έγινε. Το έλεγε η καρδιά του να ανοίξει πανιά για άλλους τόπους. Να αναζητήσει, να μάθει, να δημιουργήσει και να δημιουργηθεί κι ο ίδιος.
Δούλεψε σκληρά μέρα και νύχτα χωρίς σταματημό για τρία ολόκληρα χρόνια. Όταν επέστρεψε πια στη Ρόδο ήταν ένας τέλειος μάστορας. Και τότε ξεκίνησε το εντυπωσιακό και συναρπαστικό του ταξίδι.
Η επιστροφή στη Ρόδο
Σε ηλικία 18 ετών ήταν ήδη έτοιμος μάστορας. Είχε επιστρέψει από την Κεφαλονιά με ένα σημαντικό «κομπόδεμα» αλλά δεν έμεινε εκεί. Ξεκίνησε να αναλαμβάνει το χτίσιμο σπιτιών και μικρών καταστημάτων. Δαιμόνιος επιχειρηματίας όπως ήταν, είδε ότι εκείνη την εποχή, η καλλιέργεια του ροδάκινου είχε πολύ καλό χρηματικό αποτέλεσμα.
Έχοντας το κουράγιο να το κάνει, μαζί με την οικοδομή και με την βοήθεια και τις συμβουλές του αδελφού του Λούκα, καλλιέργησε μια μεγάλη έκταση με ροδάκινα. Άνοιξαν μαζί και δεύτερο πηγάδι για να έχουν νερό στην περιοχή. Από το χάραμα τελάρωνε κι έστελνε στην αγορά Ροδάκινα κερδίζοντας σημαντικά χρήματα, ενώ στη συνέχεια ξεκινούσε το δεύτερο μεροκάματο στην οικοδομή. Λίγους μήνες αργότερα πήγε φαντάρος όπου υπηρέτησε σχεδόν 28 μήνες.
Επιστρέφοντας από το στρατό, αφοσιώθηκε αποκλειστικά και μόνο στην οικοδομή. Άφησε τις μικρότερες δουλειές κι επικεντρώθηκε στις μεγαλύτερες. Το πρώτο μεγάλο κτίριο που ανέλαβε και έκτισε ως οικοδομή ήταν το ξενοδοχειακό συγκρότημα SOLEMAR.
Η μεγάλη εργολαβική άνοδος στην Αθήνα
Λίγο πριν το 1977 αποφασίζει να εγκατασταθεί προσωρινά στην Αθήνα ενώ οι δουλειές στη Ρόδο βρίσκονταν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Η απόφαση, είχε να κάνει με την εξειδικευμένη εκπαίδευση (ειδικό σχολείο) και ιατρική φροντίδα που θα έπρεπε να έχει η μικρότερή του κόρη η Φώφη. Ακολουθεί μαζί του και ο αδελφός του Λούκας, μαζί με την οικογένειά του. Εγκαθίστανται στην περιοχή του Χολαργού, στην οδό Αγαμέμνονος.
Εδραιώνεται πολύ γρήγορα και χωρίς να έχει γνωριμίες στην Αθήνα. Μόνο με την υπεύθυνη δουλειά του. Ξεκινά με πολυκατοικίες στον Χολαργό, στο Χαλάνδρι και στο Μαρούσι. Δεν υπήρχε Ροδίτης που να έμενε στην Αθήνα, να του ζητούσε δουλειά και να μην τον έπαιρνε μαζί του. Το ίδιο συνέβαινε κι εδώ στη Ρόδο, σε όλες του τις δουλειές. Οι Σορωνιάτες κι οι Σορωνιάτισσες είχαν πάντα προτεραιότητα.
Θυμάμαι το φθινόπωρο του 1987, φοιτητής στην Αθήνα, μας προσέλαβε μαζί με τον ανιψιό του Γιάννη Παπακωνσταντίνου. Ήμασταν συγκάτοικοι με τον Γιάννη, στα Εξάρχεια, στην οδό Μπουμπουλίνας. Θα εργαζόμασταν ως βοηθοί ελαιοχρωματιστή, του Σπύρου αν θυμάμαι καλά. Μαζί μας κι ο Γιώργος Πεζουβανάκης από την Έμπωνα, αυτός ως μάστορας.
Την πρώτη μέρα που φτάσαμε εκεί με λεωφορείο, αρχίσαμε να ξύνουμε, να στοκάρουμε και ν ασταρώνουμε, τα διαμερίσματα στους ορόφους. Σταματήσαμε για μεσημεριανό. Όλοι οι εργάτες είχαν φέρει μαζί τους φαγητό από το σπίτι. Εμείς τίποτα βέβαια. Τις περισσότερες φορές πηγαίναμε απευθείας στη δουλειά μετά από το μπαρ Green Door στα Εξάρχεια όπου συχνάζαμε. Οπότε κάθε μεσημέρι πηγαίναμε απέναντι που υπήρχε ένα εστιατόριο, μας ετοίμαζαν ειδικό… μενού και μας το έφεραν εκεί! Οι υπόλοιποι μας έβλεπαν καλά – καλά!
Όταν τελειώναμε, το μεσημέρι, επειδή το λεωφορείο αργούσε να έρθει κι εμείς είχαμε μαθήματα στις σχολές μας, παίρναμε ταξί(!) από το Μαρούσι για τα Εξάρχεια, ενώ πολλές φορές αν αργούσαμε το πρωί παίρναμε και πάλι ταξί για να πάμε στη δουλειά. Σε κάποια στιγμή που τα υπολογίσαμε, είδαμε ότι ξοδεύαμε σχεδόν όσα βγάζαμε ίσως και περισσότερα.
Οι επενδύσεις στον τουρισμό
Πάντα είχε στο μυαλό του ο Γιώργος Κυπριώτης να επενδύσει στον τουρισμό. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να μείνει για πάντα στον τομέα της οικοδομής που τότε είχε αρχίσει πλέον να μειώνεται δραστικά. Σε αντίθεση με τον τουρισμό. Κι έτσι έγινε.
Ο Γιώργος αγόρασε το οικόπεδο στην περιοχή της Ψαροπούλας, στην πόλη της Ρόδου και αρχές του 1980, πολύ γρήγορα προχώρησε στην ανέγερσή του. Παντού σε όλες τις δουλειές έβαζε κι ο ίδιος προσωπική εργασία. Από το πρωί μέχρι το βράδυ έχτιζε και σοβάτιζε για να τελειώσει. Και τα κατάφερε. Το Kypriotis Hotel στην καρδιά της τουριστικής ζώνης της Ρόδου, λειτούργησε πολύ γρήγορα. Στο στελέχωσε με δικούς του ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα. Η εντολή ήταν: Προτεραιότητα στους Σορωνιάτες και τις Σορωνιάτισσες.
Πριν να ξεκινήσει η μεγάλη επένδυση στο νησί της Κω (γύρω στο 1990) είχε οραματιστεί να επεκταθεί με μια μεγάλη τουριστική επένδυση στην παραλία της Σορωνής. Δεν τα κατάφερε. Συνάντησε πολλά εμπόδια.
Του έμεινε σαν παράπονο αυτό. Ένα βράδυ, με παρέα συγγενών και φίλων στην Κω, πίνοντας τα ουζάκια του, είπε στην ανιψιά του τη Μιράντα Παπαηλία: Τα βλέπεις όλα αυτά. Τα ίδια σχεδίαζα να φτιάξω και στη Σορωνή. Αν με άφηναν, θα είχα φθάσει τώρα μέχρι τις Φάνες την επένδυση...
Η απώλεια του Γιάννη που τον τσάκισε
Παραμονές των Χριστουγέννων το 1992 έχασε τον γιο του τον Γιάννη σε μικρή ηλικία. Θυμάμαι σαν τώρα το μαύρο μαντάτο. Έπαθα σοκ κι εγώ τότε, νέος ρεπόρτερ με ειδικότητα το αστυνομικό ρεπορτάζ, όταν άνοιξα το φάκελο του «Δελτίου Συμβάντων» που υπήρχε για τους δημοσιογράφους στην αστυνομική διεύθυνση Δωδεκανήσου: Έγραφε: «Θύμα Ιωάννης Κυπριώτης του Γεωργίου ετών 18.» Το δυστύχημα είχε γίνει λίγο πριν το πάρκο του Ροδινιού κι ο Γιάννης που έφυγε από τη ζωή ήταν μαθητής της Γ Λυκείου.
Ο Γιώργος Κυπριώτης ήταν τότε 54 ετών. Στην πιο παραγωγική ίσως περίοδο της ζωής του. Αυτό το γεγονός τον τσάκισε. Τον ισοπέδωσε. Δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να είναι ο Γιώργος που ήταν. Απλά προσπαθούσε να το αντέξει.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2006 έφυγε και ο ίδιος από τη ζωή, σε ηλικία 68 ετών αφού πάλεψε για πολύ καιρό με τον καρκίνο.
Ο Γιώργος έμεινε για πάντα στις καρδιές μας. Εξέπεμπε μιαν απλότητα αλλά ταυτόχρονα μπορούσες να διακρίνεις στα μάτια του αυτή την φλόγα του αγωνιστή και μαχητή της ζωής.
Ήταν μια εμβληματική μορφή στην επιχειρηματική δραστηριότητα που ανέπτυξε. Πάντα στο επίκεντρό του βρίσκονταν ο άνθρωπος, η οικογένεια, οι σχέσεις του με την κοινωνία και ο απλός κόσμος. Θα μείνει για πάντα στη σκέψη και στις καρδιές μας ως παράδειγμα ανθρώπου, επιχειρηματία, αγωνιστή και οικογενειάρχη.
*Ευχαριστώ θερμά την οικογένειά του, τον αδελφό του Λούκα και την ανιψιά του Μιράντα Παπαηλία για τις φωτογραφίες, τις πληροφορίες και τις «εικόνες» που μου εμπιστεύτηκαν.
Μιχάλης Μαστής
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ομάδα «Παλιά Σορωνή»:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου