Μερικά ενδιαφέροντα μυθολογικά στοιχεία για το νησί της Ρόδου. Ο θεός Ήλιος και η Νύμφη Ρόδος και οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού οι Τελχίνες.
Μυθολογία της Ρόδου
Τόση πολλή ομορφιά συγκεντρωμένη σε ένα τόπο δεν θα μπορούσε παρά να εξάψει τη φαντασία των κατοίκων της και να γεννήσει εξίσου όμορφους Μύθους που αφορούν τη γέννηση της και την πορεία της στο χρόνο. Ένας από τους μύθους σύμφωνα με τον Πίνδαρο, λέει ότι όταν ο Δίας επικράτησε των Γιγάντων, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους Ολύμπιους Θεούς. Ο Ήλιος όμως απουσίαζε από τη μοιρασιά σουλατσάροντας στο ημερήσιο ουράνιο ταξίδι του και έτσι έμεινε χωρίς δική του γη. Ο Δίας θέλοντας να είναι δίκαιος είπε ότι θα ξανακάνει τη μοιρασιά, αλλά ο ταξιδιάρης Ήλιος τότε απάντησε ότι θα γινόταν δική του η γη που θα αναδυόταν από την θάλασσα με την ανατολή του το επόμενο πρωινό. Έτσι και έγινε. Μόλις ανέτειλε είδε ένα πανέμορφο και κατάφυτο νησί, τη Ρόδο ,να αναδύεται από τα γαλαζοπράσινα νερά. Γοητευμένος από τα κάλλη της την έλουσε με τις ηλιαχτίδες του. Έκτοτε η λαμπερή Ρόδος είναι το νησί του Ήλιου, αφού ο Ήλιος παντρεύτηκε την όμορφη νύμφη Ρόδο.
Στο νησί ο Ήλιος μαζί με τη Νύμφη Ρόδο απέκτησαν επτά γιους, τους Ηλιάδες (τον Όχιμο, τον Κέρκαφο, τον Μάκαρ, τον Ακτίονα, τον Τενάγη, τον Τρίοπα, τον Κάνδαλο και μια κόρη την Ηλεκτρώνη). Οι απόγονοι του Κέρκαφου ήταν ο Κάμειρος, ο Ιαλυσός και ο Λίνδος, οι οποίοι κληρονόμησαν το νησί και το χώρισαν σε τρία κομμάτια, ώστε να έχει ο καθένας τη δική του πόλη, στην οποία έδωσαν και το όνομα τους. Φυσικά οι μύθοι αυτοί ήταν μια απόπειρα ερμηνείας γεγονότων με όχημα την φαντασία. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την γεωλογία, η ανάδυση της Ρόδου σχετίζεται με τις ανιζήσεις και καθιζήσεις κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσης της επιφάνειας της γης. Ούτε η μεγάλη αγάπη του Ηλίου για τη Ρόδο είναι τυχαία αν σκεφτεί κανείς ότι το νησί λούζεται με τις ακτίνες του τις περισσότερες μέρες του χρόνου. Άλλωστε γιαυτό την ονόμασαν Νύμφη του Ήλιου, που αναδύθηκε από τον αφρό της θάλασσας.
Ο κολοσσός της Ρόδου
Ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, ο Κολοσσός της Ρόδου που προσωποποιούσε τον προστάτη θεό Ήλιο, ήταν ένα γιγαντιαίο άγαλμα ύψους 32 μέτρων. Λέγεται ότι είχε στηθεί με τα πόδια ανοιχτά στο λιμάνι της Ρόδου, εικασία η οποία όμως αμφισβητείται καθώς αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο.
Στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα οι Ρόδιοι έτρεψαν σε φυγή το Δημήτριο τον Πολιορκητή, ο οποίος μετά από ένα χρόνο πολιορκίας αναγκάστηκε να φύγει αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο μέρος από τον εξοπλισμό του. Οι Ρόδιοι γιορτάζοντας τη νίκη τους πούλησαν μέρος από τον εξοπλισμό του και με τα χρήματα που συγκέντρωσαν έστησαν ένα πανέμορφο άγαλμα προς τιμήν του προστάτη τους θεού Ήλιου.
Το ορειχάλκινο άγαλμα σχεδίασε ο Λύνδιος γλύπτης Χάρης, η κατασκευή του διήρκησε 12 χρόνια και ολοκληρώθηκε το 282 π.Χ. Το ορειχάλκινο περίβλημα είχε στερεωθεί επάνω σε ένα σιδερένιο σκελετό. Επειδή στο εσωτερικό του ήταν κούφιο οι εργάτες είχαν τοποθετήσει βαριές πέτρες ώστε να διασφαλίσουν την σταθερότητά του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα (μέχρι το 227 π.Χ.) προϋπαντούσε αφ’ υψηλού τους επισκέπτες του νησιού.
Πενήντα χρόνια αργότερα το 227 π.Χ. λέγεται ότι ένας μεγάλος σεισμός έπληξε τη Ρόδο και συνέτριψε τον Κολοσσό, κόβοντάς τον από τα γόνατα. Ακολουθώντας έναν χρησμό οι Ρόδιοι δεν προσπάθησαν να τον στήσουν κι έτσι τον άφησαν πεσμένο στο έδαφος για 900 χρόνια. Το 654 μ.Χ. ένας Σύριος στρατηγός κατέκτησε τη Ρόδο και ανάμεσα στα λάφυρα που λέγεται ότι μετέφερε στη Συρία ήταν και οι ορειχάλκινες πλάκες του, οι οποίες πουλήθηκαν σε εμπόρους και πιθανότητα έγιναν στη συνέχεια νομίσματα και όπλα.
Ρόδος - Η Νύμφη του Ηλίου
Όταν οι θεοί μοίρασαν τη γη μεταξύ τους η Ρόδος δεν φαινόταν στην επιφάνεια της θάλασσας, ήταν βυθισμένη. Ο ήλιος έλειπε στο καθιερωμένο ταξίδι του και οι άλλοι θεοί ξέχασαν να του βγάλουν κλήρο. Ο Δίας άμα το άκουσε ήταν έτοιμος να κάνει νέα διανομή, ο Ήλιος όμως δεν τον άφησε, γιατί έβλεπε να ξεφυτρώνει από τη θάλασσα μια νέα χώρα και ζήτησε να του δώσουν αυτή. Ο Δίας λοιπόν κάλεσε την Λάχεση να δώσει όρκο ότι η νέα χώρα θα είναι ο κλήρος του Ήλιου. Βγήκε τότε το όμορφο νησί από τον αφρό της θάλασσας και το έδωσαν στον θεό Ήλιο.
Εκεί ο Ήλιος με τη Νύμφη Ρόδο γέννησε εφτά γιούς τους Ηλιάδες: τον Όχιμο, τον Κέρκαφο, τον Μάκαρ, τον Ακτίονα, τον Τενάγη, τον Τριόπα, τον Κάνδαλο και μια κόρη την Ηλεκτρυώνη. Ο Κέρκαφος γέννησε τρεις γιούς, τον Κάμιρο, τον Ιάλυσο και τον Λίνδο, που μοίρασαν το νησί σε τρία μέρη και ο καθένας είχε τη δική του πόλη που της έδωσε το όνομα του.
Ο μύθος αυτός, βγαλμένος από τη φαντασία του λαού, προσπαθεί να δώσει ερμηνεία στα διάφορα γεγονότα. Η ανάδυση της Ρόδου από τη θάλασσα έχει σχέση με τις ανιζήσεις και καθιζήσεις, για τις οποίες μιλά η Γεωλογία για τη διαμόρφωση της επιφάνειας της γης. Η αγάπη του Ήλιου για τη Ρόδο εξηγείται με την ηλιοφάνεια που έχει σχεδόν όλες τις μέρες του χρόνου. Γι’ αυτό την ονόμασαν Νύμφη του Ήλιου και τη θεωρούν κόρη της Αφροδίτης που αναδύθηκε από τον αφρό της θάλασσας.
Ρόδος (μυθολογία)
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ρόδος είναι γνωστή μία γυναικεία μορφή, επώνυμη ηρωίδα της νήσου Ρόδου. Η Ρόδος αναφέρεται ως σύζυγος του θεού Ηλίου (που ήταν ο «πολιούχος» θεός του νησιού), μαζί με τον οποίο απέκτησε εφτά γιους, τους Ηλιάδες (δεν πρέπει να συγχέονται με τις Ηλιάδες, κόρες της Κλυμένης). Από αυτούς ο Όχιμος και μετά ο Κέρκαφος έγιναν βασιλιάδες της νήσου Ρόδου, και μετά από αυτούς τα παιδιά του Κερκάφου.
Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας επικράτησε των γιγάντων, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους Ολύμπιους Θεούς. Ο Ήλιος, που έλειπε από τη μοιρασιά, έμεινε χωρίς γη και ο Δίας για να μην τον αδικήσει πρότεινε να ξανακάνουν τη μοιρασιά. Ο Ήλιος αρνήθηκε την πρόταση του Δία και ζήτησε να γίνει δική του η γη που θα αναδυόταν από τη θάλασσα κατά την ανατολή του επόμενου πρωινού. Έτσι, αναδύθηκε ένα καταπράσινο και πανέμορφο νησί, η Ρόδος και ο Ήλιος συνεπαρμένος από τη ομορφιά της την έλουσε με τις ακτίνες του.
Γνήτες
Γνήτες ή Ίγνητες ονομάζονταν στη Ρόδο οι «γνήσιοι» (από όπου και η προέλευση της λέξεως), δηλαδή οι προϊστορικοί Έλληνες ιθαγενείς κάτοικοι του νησιού. Οι «`Ιγνητες Ρόδιοι» ήταν όσοι απέδιδαν την καταγωγή τους στους 6 μυθικούς αδελφούς Γνήτες. Κατά την ελληνική μυθολογία οι Γνήτες ήταν γιοι του θεού Ποσειδώνα και της αδελφής των Τελχίνων Αλίας ή Καφείρας ή Λευκοθέας. Οι Ρόδιοι πίστευαν ότι οι Γνήτες κατοικούσαν στην ανατολική πλευρά του νησιού τους και για τον λόγο αυτό τους έδιναν την ονομασία «προσηώοι δαίμονες» (= «οι προς την αυγή δαίμονες»).
Κατά την τοπική παράδοση (Διόδ., Ε 55) οι Γνήτες κάποτε εμπόδισαν τη θεά Αφροδίτη να αποβιβασθεί στη Ρόδο και η θεά τους τιμώρησε «εμβαλούσα αυτοίς μανίαν», δηλαδή τους ενεφύσησε ερωτική μανία, υπό την κυριαρχία της οποίας βίασαν τη μητέρα τους και έκαναν πολλά άλλα κακουργήματα. Για αυτές τις πράξεις τους, ο Ποσειδώνας αναγκάσθηκε να τους κρύψει κάτω από τη γη.
Ήλιος (μυθολογία)
Στην Ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα, τον οποίο ο Όμηρος αντιστοιχεί στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Ήλιος είναι γιος του Υπερίωνα από την αδελφή του Θεία. Ο Ήλιος οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό. Έχει δύο αδελφές, την θεά του φεγγαριού Σελήνη και της θεά της αυγής Ηώ. Πολλοί πιστεύουν πως ο Απόλλων έγινε ο Ολύμπιος “ηλιακός θεός”, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται κυρίως σε υποθέσεις. Ο αντίστοιχος του Ηλίου στην Ρωμαϊκή μυθολογία είναι ο Σολ.
Η γνωστότερη ιστορία στην οποία συμμετέχει ο Ήλιος είναι αυτή του γιου του Φαέθοντα, ο οποίος σκοτώθηκε οδηγώντας το ηλιακό άρμα.
Ο Ήλιος αναφερόταν μερικές φορές και με το επίθετο Ήλιος Πανόπτης (αυτός που βλέπει τα πάντα).
Ο Ήλιος λατρευόταν σ´ολόκληρη την Πελοπόννησο, ενώ ιδιαίτερα στη Ρόδο κάθε χρόνο διοργανώνονταν γυμναστικά πρωταθλήματα προς τιμήν του. Το νησί πιστευόταν πως το ανέσυρε από τη θάλασσα ο Ήλιος. Σ’αυτόν ήταν αφιερωμένος και ο Κολοσσός της Ρόδου.
Ο Ήλιος απεικονιζόταν συχνά ως φωτοστεφανωμένος νεαρός σε άρμα, φορώντας έναν μανδύα και με μία υδρόγειο και ένα καμουτσίκι. Οι κόκορες και οι αετοί συνδέονταν με τον Ήλιο.
Στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας και το επιζών πλήρωμά του καταφτάνουν σε ένα νησί, αφιερωμένο στον θεό Ήλιο, το οποίο η Κίρκη ονομάζει Υπερίωνα αντί για Ήλιο. Εκεί φυλάσσονταν τα ιερά κόκκινα Βόδια του Ηλίου. Παρόλες τις προειδοποιήσεις του Οδυσσέα, οι άντρες του ασεβώς σκότωσαν και έφαγαν μερικά από αυτά. Οι φύλακες του νησιού, κόρες του Ηλίου, το είπαν στον πατέρα τους και αυτός κατέστρεψε το πλοίο τους και όλους τους άντρες εκτός από τον Οδυσσέα.
Ιάλυσος (μυθολογία)
Ο Ιάλυσος κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ο επώνυμος ήρωας της αρχαίας πόλης της Ιαλυσού που βρίσκεται στο νησί της Ρόδου.
Ο Ιάλυσος ήταν γιος του Κερκάφου και της Κυδίππης, αδελφός του Καμείρου και του Λίνδου, που με τη σειρά τους ήταν οι επώνυμοι ήρωες των ομωνύμων πόλεων. Ο ίδιος ο Ιάλυσος πήρε ως σύζυγό του τη Δώτιδα και απέκτησαν μία κόρη, τη Σύμη, που με τη σειρά της έγινε η επώνυμη ηρωίδα του ομωνύμου νησιού.
Ιμαλία
Η Ιμαλία κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν Νύμφη της Ρόδου.
Η Ιμαλία γονιμοποιήθηκε από τον θεό Δία, που πήρε τη μορφή βροχής όταν νίκησε τους Τιτάνες. Ως αποτέλεσμα η Ιμαλία γέννησε τρεις γιούς, τον Σπαρταίο, τον Κρόνιο και τον Κύτο. Στον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα τα τέκνα της Ιμαλίας και του Δία κατέφυγαν στα υψηλότερα μέρη της Ρόδου και έτσι σώθηκαν.
Ίφικλος ο Ρόδιος
Ο `Ιφικλος ο Ρόδιος ήταν μυθικός ήρωας της νήσου Ρόδου, ο οποίος έβαλε τέλος στη φοινικική κυριαρχία στο νησί, ως αρχηγός των Δωριέων. Οι Φοίνικες, αφού έχασαν σχεδόν όλο το νησί, περιορίσθηκαν στην ακρόπολη της Ιαλυσού με αρχηγό τους τον Φάλανθο. Σύμφωνα με κάποιο χρησμό, όσο τα περιστέρια της περιοχής θα ήταν μαύρα και όσο δεν θα υπήρχαν ψάρια στη λίμνη από όπου έπιναν νερό, κανένας δεν θα μπορούσε να τους διώξει από το οχυρό τους. Ο Ίφικλος πληροφορήθηκε τον χρησμό και σκέφθηκε να δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες, ώστε να κλονίσει το ηθικό των Φοινίκων: Δωροδόκησε έναν υπηρέτη του Φαλάνθου και τον έβαλε να ελευθερώσει περιστέρια βαμένα άσπρα και να ρίξει ψάρια στη λίμνη. Κατά μία παραλλαγή του μύθου, τη βοήθεια αυτή προσέφερε στον Ίφικλο η Δορκία, κόρη του Φαλάνθου, η οποία τον είχε ερωτευθεί. Μόλις ο Φάλανθος είδε τα παραπάνω σημάδια, απογοητεύθηκε και συνθηκολόγησε.
Κάμειρος (μυθολογία)
Ο Κάμειρος, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ο επώνυμος ήρωας της αρχαίας πόλης της Καμείρου που βρίσκεται στο νησί της Ρόδου.
Ο Κάμειρος ήταν γιος του Κερκάφου και της Κυδίππης, αδελφός του Ιαλυσού και του Λίνδου, που με τη σειρά τους ήταν οι επώνυμοι ήρωες των ομωνύμων πόλεων.
Κατρέας
Στην ελληνική μυθολογία ο Κατρέας (Κατρεύς) ήταν ο ένας από τους 4 γιους που απέκτησαν ο Μίνωας και η Πασιφάη. Ο Κατρέας διαδέχθηκε τον πατέρα του ως βασιλιάς της Κρήτης. Ωστόσο, ένας χρησμός βασάνιζε τον Κατρέα: έλεγε ότι θα πέθαινε από το χέρι ενός παιδιού του. Ο Κατρέας είχε 4 παιδιά: την Αερόπη, την Κλυμένη, την Απημοσύνη και τον Αλθαιμένη. Τον χρησμό αυτό δεν τον φανέρωσε στα παιδιά του, αλλά έτυχε και τον πληροφορήθηκαν ο Αλθαιμένης και η Απημοσύνη, οπότε με δική τους πρωτοβουλία έφυγαν από την Κρήτη και εγκαταστάθηκαν στη Ρόδο, όπου ίδρυσαν την πόλη Κρητηνία. Ο Κατρέας από πλευράς του, για να αποφύγει την εκπλήρωση του χρησμού έδωσε τα άλλα δύο παιδιά του στον Ναύπλιο για να τα πουλήσει ως δούλους.
Κάποτε όμως ο Κατρέας γέρασε, οπότε επιθυμώντας να αφήσει τον θρόνο του στον Αλθαιμένη, πήγε στη Ρόδο να τον βρει. Μόλις αποβιβάσθηκε, μερικοί βοσκοί νόμισαν ότι αυτός και το πλήρωμα του πλοίου του ήταν πειρατές. Μάταια προσπάθησε ο Κατρέας να τους εξηγήσει τον σκοπό του ταξιδιού του στη Ρόδο: τα γαβγίσματα των τσοπανόσκυλων έπνιγαν τις φωνές του. Με την όλη αναταραχή ήρθε και ο Αλθαιμένης, ο οποίος πέταξε το ακόντιο του στον υποτιθέμενο εχθρό και έτσι εκπληρώθηκε ο χρησμός.
Ο Αλθαιμένης ωστόσο μέσα σε λίγη ώρα διεπίστωσε την ταυτότητα του ξένου, οπότε παρακάλεσε τους θεούς να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί, πράγμα που έγινε (στην κυριολεξία).
Ο θάνατος του Κατρέως συνδέεται με την απαγωγή της Ωραίας Ελένης: Ο σύζυγός της Μενέλαος είχε μεταβεί στην Κρήτη για την κηδεία του, αφού ο νεκρός ήταν παππούς του (ο Μενέλαος ήταν γιος της Αερόπης), οπότε ο Πάρις βρήκε ευκαιρία να αρπάξει την Ωραία Ελένη και να φύγει.[4]
Σε μια παραλλαγή του μύθου από την Αρκαδία ο Κατρέας ήταν γιος του Τεγεάτη και εγγονός του Λυκάονα.
Κέρκαφος
Στην ελληνική μυθολογία ο Κέρκαφος ήταν γιος της Νύμφης Ρόδου και του θεού Ήλιου, ένας από τους επτά Ηλιάδες. Ο Κέρκαφος μαζί με τον `Οχιμο ήταν οι δύο Ηλιάδες που δεν έλαβαν μέρος στη δολοφονία του αδελφού τους Τενάγη και έτσι παρέμειναν στη νήσο Ρόδο. Σύμφωνα με έναν παλαιό ροδιακό μύθο, ο Κέρκαφος πήρε ως σύζυγό του την ανεψιά του Κυδίππη, κόρη του Οχίμου και της τοπικής Νύμφης Ηγητορίας. Ο Κέρκαφος και η Κυδίππη απέκτησαν τρεις γιους: τον Κάμειρο, τον Ιαλυσό και το Λίνδο. Μετά τον θάνατο του Κερκάφου, οι τρεις γιοι ανέλαβαν την εξουσία στη Ρόδο και τη μοίρασαν σε τρία μέρη. Από τον Κέρκαφο οι γυναίκες της Ρόδου επονομάζονταν Κερκαφίδες.
Σύμφωνα με μία διαφορετική παράδοση, ο Κέρκαφος ήταν αδελφός του ποτάμιου θεού Αλφειού (είναι η εκδοχή στην οποία ο Αλφειός είναι γιος του Ήλιου). Τα δύο αδέλφια ήρθαν σε σύγκρουση για την εξουσία και τελικώς ο Αλφειός σκότωσε τον Κέρκαφο. Επειδή όμως καταδιωκόταν από τις Ερινύες για το έγκλημά του αυτό, έπεσε και πνίγηκε στον ποταμό Νύκτιμο, ο οποίος από τότε ονομάσθηκε Αλφειός.
Μόνο στο Στράβωνα βρίσκουμε μια αναφορά για έναν Κέρκαφο, γιό του Αιόλου, γιο του Έλληνα, γιο του Δευκαλίωνα. Ο Στράβων εξετάζει τοπωνύμια και ανθρωπωνύμια της Θεσσαλίας που εμφανίζονται στα ομηρικά έπη. Έτσι, αναφέρει ότι ο γιος του Κερκάφου (άλλα χειρόγραφα αναφέρουν Κέρφιος ή Κέκαφος), Ορμένιος, ίδρυσε την ομώνυμη πόλη και ο γιος του Ορμένιου ήταν ο Φοίνιξ, ο ηλικιωμένος και συνετός σύντροφος του Αχιλλέα στην Τροία. Ταυτοχρόνως, ο Στράβων αναφέρει μια διφορετική παράδοση, η οποία θεωρεί ότι ο Φοίνιξ ήταν Φωκεύς, άρα δίχως κάποια σχέση με τον Κέρκαφο.
Κυδίππη
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Κυδίππη αναφέρονται τα παρακάτω 4 διαφορετικά πρόσωπα:
Μια Αθηναία νέα που φημιζόταν για την ομορφιά της. Μια φορά που επισκέφθηκε τη Δήλο ένας ωραίος νέος, γόνος πλούσιας οικογένειας της Κέας, ο Ακόντιος, είδε μέσα στον ναό της Αρτέμιδας την Κυδίππη και την ερωτεύθηκε αμέσως. Της πέταξε λοιπόν ένα κυδώνι πάνω στο οποίο είχε χαράξει τη φράση: «Ορκίζομαι μέσα στο ναό της Αρτέμιδας να πάρω για άντρα μου τον Ακόντιο.» Η Κυδίππη μόλις διάβασε τον όρκο οργίσθηκε και έφυγε από τον ιερό τόπο, αλλά είχε πλέον δεσμευθεί ενώπιον της θεάς διαβάζοντας τον όρκο εκεί μέσα. Από τότε, κάθε φορά που η Κυδίππη αρραβωνιαζόταν με κάποιον, αρρώσταινε και θεραπευόταν μόνο όταν διαλυόταν ο αρραβώνας. Τελικά ο πατέρας της ρώτησε το ίδιο το Μαντείο των Δελφών, που του απάντησε ότι ο μόνος τρόπος για να ησυχάσουν ήταν να παντρευτεί η κόρη του τον Ακόντιο, ώστε να καταπραϋνθεί ο θυμός της θεάς για τις «καταπατήσεις» του όρκου. Η Κυδίππη τότε υπάκουσε στον χρησμό και παντρεύθηκε τον Ακόντιο. Ο μύθος αυτός έγινε το θέμα ποιήματος του Καλλιμάχου.
Ιέρεια της θεάς `Ηρας, μητέρα του Κλέοβι και του Βίτωνα. Σε μία εορτή της θεάς, τα βόδια που επρόκειτο να σύρουν τελετουργικά την άμαξά της αργούσαν να έλθουν, οπότε τα παιδιά της ζεύθηκαν στην άμαξα και την τράβηξαν ολόκληρη τη διαδρομή, 45 στάδια ή 8 περίπου χιλιόμετρα. Η Κυδίππη, συγκινημένη από την αφοσίωσή τους, ζήτησε από την Ήρα «το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει ένας θεός σε έναν άνθρωπο». Τότε η θεά τους σκότωσε, καθώς το καλύτερο δώρο που μπορούσε να τους δώσει ήταν ο θάνατος στην πιο ευτυχισμένη στιγμή (στην αρχαία Ελλάδα θεωρούσαν τον θάνατο αυτό θεϊκή ανταμοιβή για τους θνητούς, πρβλ. και την ιστορία του Διαγόρα).
Κόρη της Ηγητορίας και του Οχίμου. Παντρεύτηκε τον θείο της τον Κέρκαφο, έναν από τους Ηλιάδες, ο οποίος κληρονόμησε τη Ρόδο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο πατέρας της την είχε αρραβωνιάσει με τον Οκρίδιο, αλλά ο Κέρκαφος ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί της ώστε την απήγαγε και επέστρεψε μόνο όταν ο Όχιμος ήταν πια πολύ γέρος για να τους κάνει κακό.
Μία από τις 50 Νηρηίδες, τις κόρες του Νηρέα και της Δωρίδας.
Κυρβία
Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Κυρβία ήταν τοπική θεότητα της νήσου Ρόδου, απόγονος του κατ' εξοχή προστάτη της, θεού Ηλίου.
Φέρονταν κόρη του Ρόδιου Βασιλέα Οχίμου του οποίου διάδοχος ήταν ο αδελφός του Κέρκαφος. Μετά το θάνατο του πατέρα της παντρεύτηκε το θείο της με τον οποίο και απέκτησε τρεις γιους τους Λίνδο, Ιαλυσό και Κάμειρο, οι οποίοι και υπήρξαν στη συνέχεια οι επώνυμοι των τριών σπουδαιότερων πόλεων της Ρόδου.
Λίνδος (μυθολογία)
Ο Λίνδος, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ο επώνυμος ήρωας της αρχαίας πόλης της Λίνδου που βρίσκεται στο νησί της Ρόδου.
Ο Λίνδος ήταν γιος του Κερκάφου και της Κυδίππης, αδελφός του Ιαλυσού και του Καμείρου, που με τη σειρά τους ήταν οι επώνυμοι ήρωες των ομωνύμων πόλεων.
Όχιμος
Ο Όχιμος ήταν βασιλιάς της αρχαίας Ρόδου.
Ήταν γιος του Ήλιου και της Ρόδης. Ο Όχιμος μαζί με τον αδερφό του τον Κέρκαφο ήταν οι δύο Ηλιάδες που δεν έλαβαν μέρος στη δολοφονία του αδελφού τους Τενάγη και έτσι παρέμειναν στη νήσο Ρόδο. Παντρεύτηκε την Νύμφη Ηγητορία με την οποία έκανε την Κυδίππη, η οποία παντρεύτηκε τον Κέρκαφο
Ρόδη
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ρόδη είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
Μία Νύμφη, κόρη του θεού Ποσειδώνα και της Αλίας, ή του θεού Ηλίου και της Αμφιτρίτης, ή του Ποσειδώνα και της Αφροδίτης, ή του Ωκεανού, ή ακόμα και του Ασωπού. Από αυτή κατά μία εκδοχή πήρε το όνομά της η νήσος Ρόδος, αλλά σε αυτή την περίπτωση συγχέεται με τη μυθική Ρόδο.
Μία από τις 50 κόρες του Δαναού, δηλαδή μία από τις Δαναΐδες (βλ.λ.). Μητέρα της Ρόδης ήταν η Ατλαντείη ή Φοίβη, και επομένως η Ρόδη ήταν ομοθαλής αδελφή της Αστερίας, της Γλαύκης, της Γόργης, της Ιπποδαμείας, της Ιππομέδουσας, της Ιφιμέδουσας, της Κλεοπάτρας και της Ροδίας. Η Ρόδη παντρεύτηκε τον γιο του Αιγύπτου Ιππόλυτο και τον δολοφόνησε την πρώτη νύχτα του γάμου τους, όπως έπραξαν με τους συζύγους τους και οι άλλες 48 από τις Δαναΐδες.
Τελχίνες
Οι Τελχίνες σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία άλλοτε φέρονται ως θνητοί και άλλοτε ως μυθικοί δαίμονες ανάλογα των μύθων.
Θεωρούνταν παιδιά της Θάλασσας, της Γαίας ή του Πόντου και περιγράφονται ως άποδες και άχειρες φέροντας όμως πτέρυγες. Κατά τη αρχαία παράδοση οι Τελχίνες, που ήταν εννέα στον αριθμό, προέρχονταν από την Κρήτη "κουροτροφήσαντες" τον Δία, εξ ου και καλούνταν Κουρήτες. Στη συνέχεια αυτοί πήγαν στην Κύπρο και αργότερα στη Ρόδο όπου και κλήθηκε η νήσος εξ αυτών Τελχινίς. Εκεί ίδρυσαν πολλές πόλεις μεταξύ των οποίων ήταν η Κάμειρος, η Ιαλυσός και η Λίνδος.
Μυθολογία
Ο Διόδωρος αναφέρει πως η Τιτανίδα Ρέα παρέδωσε σ' αυτούς τον θεό Ποσειδώνα τον οποίο και ανέθρεψαν με την κόρη του Ωκεανού Καφείρα, και όταν εκείνος ανδρώθηκε έλαβε ως σύζυγο την αδελφή των Τελχινών την Αλία από την οποία απέκτησε έξι γιους και μια κόρη την "Ρόδην" από την οποία και στη συνέχεια ονομάσθηκε έκτοτε η νήσος Ρόδος.
Κατά σχετική επίσης παράδοση οι Τελχίνες εξορίστηκαν από τη Ρόδο από τους Ηλιάδες. Έτσι περιπλανώμενοι επέστρεψαν και προξένησαν μεγάλες καταστροφές στη νήσο. Κατ' άλλη όμως παράδοση οι Τελχίνες αναχώρησαν οι ίδιοι από τη νήσο προβλέψαντες τη μεγάλη καταστροφή με κατακλυσμό από τον Δία. Κατ' άλλες ακόμη παραδόσεις οι Τελχίνες ήταν μυθικοί θνητοί σπουδαίοι τεχνίτες και εφευρέτες που είχαν ανακαλύψει διάφορα μέταλλα όπως τον χαλκό και τον σίδηρο[3] και είχαν επινοήσει πολλά εργαλεία για την τέχνη τους, που φέροντάς τα έδιναν την εντύπωση πως τους έλειπαν τα άκρα. Πιστεύονταν ακόμη πως αυτοί δίδαξαν στους ανθρώπους την πρώιμη μεταλλουργία και την εξόρυξη των μετάλλων.
Οι Τελχίνες αναφέρονται ως κατασκευαστές της άρπης του Κρόνου[3] και της τρίαινας του Ποσειδώνα καθώς και χυτά αγάλματα πολλών θεών όπως της θεάς Αθηνάς, του θεού Απόλλωνα, της θεάς Ήρας, των Νυμφών στις πόλεις της Ρόδου κ.ά. καθώς και διαφόρων μαγικών σκευών, ποτήρια κ.λπ.
Επίσης αναφέρεται πως κάποτε ο Απόλλωνας έστειλε καταστρεπτική νόσο στους Σικυωνείς όταν αρνήθηκαν να καταβάλουν στους Τελχίνες αμοιβή για εργασία που τους πρόσφεραν σε εξοπλισμό.
Οι Τελχίνες - Οι Πρώτοι Κάτοικοι
Πρώτοι κάτοικοι της Ρόδου θεωρούνται οι Τελχίνες, μια περίεργη φυλή ανθρώπων που τους παρομοιάζουν με δαίμονες. Το όνομα τους προέρχεται από το «θέλγω» δηλαδή γόητες, μάγοι. Παράγουν νέφη, βροχή, χαλάζι, αλλάζουν μορφή και είναι φοβεροί στις τέχνες. Αυτοί πρώτοι κατασκεύασαν αγάλματα θεών, στην Λίνδο τον «Απόλλωνα Τελχίνιον», στην Ιαλυσό την Ήρα και τις Νύμφες και στην Κάμιρο την «Ήρα Τελχινία». Όταν ανδρώθηκε ο Ποσειδώνας αγάπησε την αδελφή τους Αλία, την παντρεύτηκε και γέννησε έξι γιούς και μια κόρη, τη Ρόδο από την οποία θεωρούσαν ότι πήρε το όνομα το νησί.
Ήταν καλοί ναυτικοί αλλά κυρίως επιδέξιοι τεχνίτες στην μεταλλουργία. Ο Στράβωνας αναφέρει ότι ήρθαν από την Κρήτη και την Κύπρο, πράγμα που θυμίζει τις πρώιμες αποικίσεις στη Ρόδο. Η παράδοση τους παράστησε άγριους, μελαμψούς επειδή κατεργάζονταν τα μέταλλα, ενώ άλλοι τους έλεγαν «βάσκανους» και «γόητες» και ότι είχαν θεία καταγωγή. Θεωρούνταν ότι είχαν την εύνοια του Δία, όπου έστελνε σαν χρυσή βροχή τα πλούτη στη Ρόδο και την προστασία της Αθηνάς που τους έκανε πρώτους στις τέχνες και στόλισαν τη Ρόδο με άφθονα και ωραία έργα τέχνης.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου