Αλλαγή πλεύσης του Ιστολογίου “ΡΟΔΟΣυλλέκτης”

Το Ιστολόγιο του ΡΟΔΟΣυλλέκτη, απευθύνεται σε όσους αγαπούν τον τόπο τους… εδώ είναι λοιπόν και περιμένει τα δελτία για τις εκδηλώσεις και τις δράσεις των Πολιτιστικών Συλλόγων αλλά και ότι αφορά τον τόπο μας – ακόμα και την πολιτική… Το Email μας είναι: r.telxinas@yahoo.gr

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2020

Μενέλαος Λουντέμης: Ο πολυγραφότατος Έλληνας λογοτέχνης

Μενέλαος Λουντέμης 
Ο Μενέλαος Λουντέμης (πραγματικό ονοματεπώνυμο Δημήτριος Βαλασιάδης) (Αγία Κυριακή Αιγιαλού 14 Ιανουαρίου 1912 - Αθήνα 22 Ιανουαρίου 1977) ήταν Έλληνας συγγραφέας και ποιητής. 

Βιογραφικό 
Γεννήθηκε στο χωριό Αγία Κυριακή της Γιάλοβας Αιγιαλού στη Μικρά Ασία το 1912 και ήταν το μοναδικό αγόρι από τα πέντε παιδιά του Γρηγόρη Μπαλάσογλου (που με την εγκατάσταση του στην Ελλάδα έγινε Βαλασιάδης) και της Δόμνας Τσουφλίδη. Το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε απ' τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του. Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα σε πολύ νεαρή ηλικία, δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές στην «Αγροτική Ιδέα» της Έδεσσας το 1927 και το 1928, τις οποίες υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα (Τάκης Βαλασιάδης). Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του. Τα πλοία δεν άραξαν και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο «Μενέλαου Λουντέμη» που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με τον Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη». 
Πρόσφυγας από την Αγία Κυριακή της Γιάλοβας (Αιγιαλός) της Μικράς Ασίας μετά τον Μεγάλο Ξεριζωμό της Μικρασιατικής Καταστροφής, εγκαθίσταται με την οικογένεια του πρώτα στην Αίγινα, μετά στην Έδεσσα και τελικά στο χωριό Εξαπλάτανος της Πέλλας, στο οποίο έζησε από το 1923 μέχρι το 1932 που έφυγε για την Κοζάνη. Έζησε για λίγο στο κρατικό οικοτροφείο της Έδεσσας. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, αλλά χρεοκόπησε κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή και ο Λουντέμης αναγκάστηκε να εργαστεί σκληρά στην εφηβεία του ως λαντζιέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος σε χωριά της Αλμωπίας, ακόμη και ως επιστάτης στα υπό κατασκευή την εποχή εκείνη, έργα του Γαλλικού ποταμού. Στην Δ΄ τάξη του - εξατάξιου τότε - Γυμνασίου «αποσύρθηκε» για πολιτικούς λόγους και απεβλήθη απ' όλα τα Γυμνάσια της χώρας. (Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.) 
Μέσα από συνεχείς μετακινήσεις, από την Έδεσσα σε ένα οικοτροφείο της Κοζάνης κι από εκεί στο Βόλο, ακολουθώντας κάποιο περιφερόμενο «μπουλούκι» της εποχής, φτάνει τελικά στην Αθήνα και συνδέεται στενά με τους Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να διοριστεί βιβλιοθηκάριος της «Αθηναϊκής Λέσχης» το 1938 και να ανασάνει κάπως οικονομικά. Την ίδια εποχή, η φιλία του με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Νικόλαο Βέη, θα τον βοηθήσει να παρακολουθήσει ως ακροατής μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Θα ακολουθήσουν αρκετές συγγραφικές επιτυχίες και θα γίνει μέλος της Eταιρίας Eλλήνων Λογοτεχνών, με πρόεδρο τότε τον Nίκο Kαζαντζάκη. 

Κατοχή και Εμφύλιος 
Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται και δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους. 

Εκπατρισμός στη Ρουμανία 
Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα. 

Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του 
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά. Κάποια ποιήματα του μελοποιήθηκαν, με γνωστότερα το «Ερωτικό κάλεσμα» από τους αδερφούς Κατσιμίχα και το «Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος» που ερμηνεύει ο Αντώνης Καλογιάννης σε μουσική του Σπύρου Σαμοΐλη. 

Πνευματική κληρονομιά 
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς και μια κόρη, τη Μυρτώ. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. 

Εργογραφία 
«Τα πλοία δεν άραξαν», Αθήνα, εκδ. Γκοβόστης, διηγήματα (1938) ISBN 960-344-915-6 
«Περιμένοντας το ουράνιο τόξο», Αθήνα, διηγήματα (1940) 
«Γλυκοχάραμα», Αθήνα, διηγήματα (1944) 
«Το τραγούδι των διψασμένων», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, διηγήματα (1966) 
«Βουρκωμένες μέρες», Αθήνα, διηγήματα (1953) ISBN 960-344-914-8 
«Αυτοί που φέρανε την καταχνιά», Αθήνα, διηγήματα (1946) ISBN 960-393-140-3 
«Έκσταση», Αθήνα, εκδ. Αετός, μυθιστόρημα (1943) ISBN 960-393-139-X 
«Καληνύχτα ζωή», Αθήνα, μυθιστόρημα (1946) ISBN 960-393-138-1 
«Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος», Αθήνα, εκδ. Μόρφωση, μυθιστόρημα (1956) ISBN 960-393-978-4 
«Συννεφιάζει», Αθήνα, μυθιστόρημα (1946) ISBN 960-344-837-0 
«Ένα παιδί μετράει τ' άστρα», μυθιστόρημα, Αθήνα, εκδ. Δίφρος, μυθιστόρημα (1956) ISBN 960-344-768-4 
«Η φυλακή του Kάτω Kόσμου», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, μυθιστόρημα (1964) ISBN 960-393-312-0 
«Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα», Αθήνα, εκδ. Κέδρος, μυθιστόρημα (1963) [6] ISBN 960-344-888-5 
«Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους», Αθήνα, εκδ. Δίφρος, μυθιστόρημα (1956) ISBN 960-393-137-3 
«Λύσσα», μυθιστόρημα 
«Τρόπαια Α΄», (Η οπτασία του Μαραθώνα), μυθιστόρημα 
«Τρόπαια Β΄», (Σαλαμίνα), μυθιστόρημα 
«Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας», μυθιστόρημα ISBN 960-393-183-7 
«Το κρασί των δειλών», (Σαρκοφάγοι Ι), Αθήνα, Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις, μυθιστόρημα (1965) [7] ISBN 960-393-023-7 
«Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα», (Σαρκοφάγοι ΙΙ), Αθήνα, εκδ. Δωρικός, μυθιστόρημα (1974) 
«Ο άγγελος με τα γύψινα φτερά», (Σαρκοφάγοι ΙΙΙ), Αθήνα, εκδ. Δωρικός, μυθιστόρημα (1974) 
«Οδός Αβύσσου αριθμός 0», Αθήνα, εκδ. Βιβλιοεκδοτική, μυθιστόρημα (1962) ISBN 960-344-820-6 
«Θυμωμένα στάχυα», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, μυθιστόρημα (1965) ISBN 960-344-993-8 
«Αγέλαστη Άνοιξη», μυθιστόρημα ISBN 960-393-024-5 
«Της γης οι αντρειωμένοι...», Αθήνα, βιογραφίες (1976) 
«Οι αρχιτέκτονες του τρόμου», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, σατυρικό (1966) 
«Οι κεραυνοί ξεσπούν», Αθήνα, εκδ. Κάδμος, θεατρικό (1958) 
«Θα κλάψω αύριο», (σκηνικό ρομάντσο), Αθήνα, εκδ. Δωρικός, θεατρικό (1975) 
«Ανθισμένο όνειρο», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, θεατρικό (1975) 
«Ταξίδια του χαμού», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, θεατρικό (1975) 
«Πικρή θάλασσα», (ελληνική θαλασσογραφία), Αθήνα, εκδ. Δωρικός, θεατρικό (1976) 
«Μπατ-Τάι», (Οδοιπορικό στο Βιετνάμ), Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ταξιδιωτικό (1966) 
«Ταξίδι στην απεραντοσύνη», (Οδοιπορικό), Αθήνα, εκδ. Δωρικός, πολ. δοκίμιο (1976) 
«Οι Δήμιοι με τ’ άσπρα γάντια», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, θεατρικό δράμα (1978) 
«Δαίδαλος», σε εικονογράφηση Γ.Πανετέα, Αθήνα, εκδ. Δωρικός, παιδικά διηγήματα ISBN 960-393-136-5 
«Ίκαρος», παιδικά διηγήματα ISBN 960-344-835-4 
«Ηρακλής», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, παιδικά διηγήματα (1976) ISBN 960-393-135-7 
«Θησέας», παιδικά διηγήματα ISBN 960-344-771-4 
«Ο μεγάλος Δεκέμβρης», Αθήνα, εκδ. Μαρής-Κοροντζής, παιδικά διηγήματα (1945) 
«Κραυγή στα πέρατα», Αθήνα, εκδ. Παλμός, ποιητική συλλογή (1954) 
«Θρηνολόι και άσμα για το σταυρωμένο νησί», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ποιητική συλλογή (1975) 
«Το σπαθί και το φιλί», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ποιητική συλλογή (1967) 
«Κοντσέρτο για δύο μυδράλια και ένα αηδόνι», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ποιητική συλλογή (1973) 
«Πυρπολημένη μνήμη», Αθήνα, εκδ. Δωρικός (1975) 
«Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ποιητική συλλογή (1975) 
«Τραγουδώ για την Κύπρο», Αθήνα, εκδ. Μόρφωση, ποιήμα (1956) 
«Ο λυράρης (Μιλτιάδης Μαλακάσης)», Αθήνα, εκδ. Δωρικός (1974) 
«Ο κονταρομάχος (Κώστας Βάρναλης)», Αθήνα, εκδ. Δωρικός (1974) 
«Ο εξάγγελος (Άγγελος Σικελιανός)», Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ποίηση (1976) 
«Καραγκιόζης ο Έλληνας», Αθήνα, εκδ. Δωρικός 
«Ο γολγοθάς μιας ελπίδας», Αθήνα, εκδ. Δωρικός 
«Μενέλαος Λουντέμης Απανθίσματα», Αθήνα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα (2004) του Δαυίδ Ναχμία 
«Μια Νύχτα με πολλά φώτα,κάτω από μια πόλη με πολλά Αστέρια», εκδ. Ελληνικά Γράμματα (1934) 

Μεταφράσεις 
«Το σπίτι της ομίχλης», Θεόδωρου Κωνσταντίν, μυθιστόρημα 
«Μορομέτε», Μαρίν Πρέντα, μυθιστόρημα 
«Και τους καταδικάσα όλους σε θάνατο», Τίτους Πόποβιτς, μυθιστόρημα 
«Πέρα απ' τς αμμόλοφους», Φάνους Νεάγκου, μυθιστόρημα 
«Πύρινα άλογα», Ίον Μπραντ, ποίηση 
«Το λουλούδι της στάχτης», Εουτζέν Ζεμπελεάνου, Αθήνα, εκδ. Δωρικός, ποίηση (1974) 
«Οι φρουροί των ανέμων», Βίρτζιλ Θεοδορέσκου, ποίηση 
«Ο ιππότης της μοναξιάς», Ζέο Ντιμιτρέσκου, ποίηση 
«Σαρκασμοί και εφιάλτες», Μαρίν Σορέσκου, ποίηση 
«Ένας άνθρωπος Οστην αγορά», Ντομίτρου Ποπέσκου, ποίηση 
«Άσπιλοι κι αμόλυντοι», Χόρια Λοβινέσκου, Αθήνα, εκδ. Δωρικός, θεατρικό-σατυρικό (1975) 
ΠΗΓΗ Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82

Μενέλαος Λουντέμης 
Πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Η «πένα» του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό. Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70. 
Γεννήθηκε το 1906 ή κατ' άλλους το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας. 
Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό. Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας. 
Στα ελληνικά γράμματα εμφανίσθηκε πολύ νωρίς, το 1927, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε εφημερίδες της Έδεσσας. Το 1930 ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπογράφει για πρώτη φορά ως Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». 
Έπειτα από μια οδύσσεια μετακινήσεων, ο Λουντέμης θα έλθει στην Αθήνα και θα γνωριστεί με αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι σύχναζαν στη λέσχη «αν Σουσί» της οδού Πατησίων. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τους διακεκριμένους ομοτέχνους του Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στην «Αθηναϊκή Λέσχη» και να ανασάνει οικονομικά. 
Την ίδια εποχή αναπτύσσει στενή φιλία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Δημήτρη Βέη, ο οποίος θα τον δεχθεί ως ακροατή στις παραδόσεις του, αφού ο Λουντέμης δεν μπορούσε να εγγραφεί στη Φιλοσοφική, καθώς δεν είχε τελειώσει το γυμνάσιο, λόγω των πολιτικών του περιπετειών και της οικονομικής του ανέχειας. Το 1938 ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας και τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν». 
Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, μαζί με το Θεοδωράκη και τον Ρίτσο. 
Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «….προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας….». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος». 
Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ». 
Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την πατρίδα, «ένα ελληνικό καφεδάκι...μιά ρετσίαν..», έγραφε σ' ένα φίλο του. Μετά την μεταπολίτευση ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Ιανουαρίου 1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και ενταφιάζεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. 
Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόργκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.ά.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. 
Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ' ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Μέρος της κριτικής (Ζήρας) του καταλογίζει τεχνικές και εκφραστικές ατέλειες, στρατευμένο ύφος που αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας της, αφήγησης, αλλά αναγνωρίζει τον λυρικό του οίστρο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το έργο του απολύτως ξεπερασμένο σήμερα, καθώς αναφέρεται σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια. 
Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη. 

Μενέλαος Λουντέμης: 6 υπέροχα ποιήματα του πολυγραφότατου Έλληνα λογοτέχνη 
Από Κοραλία Ξεπαπαδέα • 
27 Ιανουαρίου 2019 

Ο Μενέλαος Λουντέμης, γνωστός και ως Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας, υπήρξε ένας σπουδαίος δημιουργός του 20ου αιώνα, ένας κοινωνικός ρεαλιστής στη ζωή και τη λογοτεχνία, που αξίζει να θυμόμαστε! 
Δημήτρης Βαλασιάδης ήταν το πραγματικό ονοματεπώνυμο του Μενέλαου Λουντέμη, ενός από τους αξιότερους και πολυδιαβασμένους συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Γνωστός και με το προσωνύμιο «Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας» (εκ του Ρώσου λογοτέχνη και ιδρυτή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στη λογοτεχνία), ο Λουντέμης υπήρξε ένας πολυγραφότατος δημιουργός, εκ των πιο αγαπημένων, που έφυγε απ΄τη ζωή στις 22 Ιανουαρίου του 1977, ένα χρόνο μετά την επιστροφή του απ’ τη Ρουμανία, όπου είχε παραπεμφθεί εξόριστος από τους στρατοδίκες 20 χρόνια νωρίτερα. 
Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του μια αξιοσημείωτη πνευματική κληρονομιά, περίπου 45 βιβλίων, και δραστηριοποιήθηκε κυρίως το Μεσοπόλεμο, πράγμα που τον εντάσσει στον κύκλο των Ελλήνων λογοτεχνών του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Σύμφωνα με τον ίδιο μάλιστα, σκοπός του ήταν η καταγραφή της πραγματικότητας ως έχει και η ανάδειξη των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων. 
Τα γραπτά του ένα κράμα γλυκού αισθαντισμού και λυρισμού με έντονους συμβολισμούς και βιωματικά στοιχεία, περιστρεφόμενα συνήθως γύρω από ένα κεντρικό χαρακτήρα που μοιράζεται μαζί μας την προσωπική οπτική της μοναξιάς, της δυστυχίας του κόσμου, της κοινωνικής καταπίεσης, του ανεκπλήρωτου έρωτα. 
Ενδεικτικά, τα γνωστότερα μυθιστορήματά του: «Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος», «Συννεφιάζει», αλλά και το μπεστ-σέλερ του «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», είναι μερικά από τα πιο πολυδιαβασμένα έργα των δεκαετιών 1950, ’60, ’70. 
Ο Μενέλαος Λουντέμης γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και μετά τη μικρασιατική καταστροφή, περιπλανήθηκε με την οικογένειά του ωσότου εγκατασταθούν τελικά στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας το 1923. 
Ήταν γόνος εύπορης οικογένειας, όμως έχασε τα πάντα στον Μεγάλο ξεριζωμό, πράγμα που τον ανάγκασε να εργάζεται ήδη απ’ τα νεανικά του χρόνια πολύ σκληρά ως λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και λαντζιέρης. 
Στην κατοχή συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση του στους κόλπους του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ’ όλα τα γυμνάσια της χώρας, ενώ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που, ωστόσο, δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ’ αυτού, εξορίστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με αριστερούς διανοούμενους της εποχής, όπως τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους. 

Τα διηγήματα και ποιήματά του μια διαυγής «κραυγή» ρεαλισμού, αμεσότητας και λυρισμού. 
Για τις πικρές «αλήθειες» στα έργα του, την πηγαία ευαισθησία και το υπαρξιακό του βάθος, για αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, τον θυμόμαστε και διαβάζουμε τα ποιήματά του με την ίδια συγκίνηση και αγάπη. Ούτως η άλλος, τα περισσότερα είναι και παραμένουν διαχρονικά, καθιστώντας τον έναν από τους πιο παθιασμένους και τρυφερούς παρατηρητές της σκληρής ελληνικής, αλλά και απανταχού πραγματικότητας. 

Άλλωστε, δεν είναι η πένα του σκληρή, αλλά ο κόσμος που μας μεγάλωσε και μας μεγαλώνει

1. Πρόοδος 
Τα δάκρυά μας πουλιούνται στη Λαχαναγορά 
και κανείς δεν τ΄ αγοράζει. 
Ξεχνούνε πως και τα λάχανα 
με δάκρυα αγοράζονται κι εκείνα. 
Άλλοτε είχε πέραση κι ο ιδρώτας. 
Μα τώρα χύνεται στο δρόμο 
και κανείς δεν τον μαζεύει. 
Με κάτι τέτοιες «εκκρίσεις ντεμοντέ» 
θ΄ ασχοληθούμε τώρα; 
Εμείς ζούμε στον αιώνα της Δόξας! 
Με ηλεκτρονικούς εγκεφάλους 
με ηλεκτρονικούς Δασκάλους 
ηλεκτρονικούς συζύγους 
ηλεκτρονικούς εραστές. 
Με τη φόρα που πήραμε – αύριο 
θα ΄χουμε κι ηλεκτρονικές μητέρες! 
Που θα γεννάνε… νούμερα. 
Ψόφια, αλλά σοφά! 

2. Να μάθεις να φεύγεις 
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. 
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. 
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. 
Να φεύγεις ! 
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. 
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. 
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι. 
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. 
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ. 
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε. 
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας). 
Αποδέξου το. 
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες. 
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. 
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι. 
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη. 
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι. 
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο. 
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς. 
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου. 
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει. 
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει. 
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς 
-οι τρίτες για τους γελοίους. 
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία. 
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει 
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο. 
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα 
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου 
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. 
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. 
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά. 

3. Ας μη μετρήσουμε 
Ας μην καθίσουμε να μετρήσουμε 
ποιανού δάκρυα ήταν πιο ζεστά. 
Μπορεί πιο ζεστά να ΄ναι κείνα 
που δε χύθηκαν ακόμη. 
Ας μην καθίσουμε να ρωτήσουμε 
ποιο αίμα ήταν πιο κόκκινο. 
Μπορεί πιο κόκκινο να ΄ναι 
κείνο που πρόκειται να χυθεί. 
Ας μη ρωτήσουμε να μάθουμε 
ποιανού ιδρώτας ήταν πιο καυτός. 
Όλοι οι ιδρώτες έχουνε τη γέψη – 
που ΄χουν τα δάκρυα. 
Λοιπόν… 
Ας μην πνιγόμαστε στους ορισμούς. 
Στις χρονικές και κτητικές αντωνυμίες. 
(«Σήμερα»… «Χτες»… «Αύριο»…) 
Κλάψαμε χτες στην Αφρική 
με τα βασανισμένα μάτια των Νέγρων. 
Κι αύριο θα κλάψουμε στη Σαϊγκόν 
με τα οργισμένα μάτια των Βιετναμέζων. 
Αύριο μπορεί να πέσουμε στο Κονγκό 
ή να ιδρώσουμε στην Κούβα. 
Γιατί είμαστε από κείνους 
που ιδρώνουνε, πεθαίνουνε και κλαίνε 
σε κάθε κορμί που ιδρώνει και κλαίει. 
Κρυώνουμε σήμερα στη ζούγκλα. 
Ιδρώνουμε αύριο στον Αρκτικό. 
Το κορμί μας είναι ένας πλανήτης. 
Με όλα μαζί τα κλίματα. 
Πόνεσε, κλάψε, πείνα. 
Μόνο μην κάνεις τον άλλον 
να πονέσει και να πεινά. 
Κι εσύ φημισμένε, εσύ δοξασμένε 
εσύ, δυνατέ… Ένα μόνο ξέρε: 
Πως όσο ψηλά κι αν ανέβεις 
ποτέ δε θα φτάσεις το μπόι των χαμηλών 
που θυσιάστηκαν για ψηλά πράγματα! 

4. Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα 
Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, 
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο. 
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο. 
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο 
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι, 
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο, 
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του. 
Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, 
ἦταν ἕνας Ερωτας. 
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας 
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη, 
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο 
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του. 
«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν 
ἄλλων ματιῶν μεθύσια 
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια 
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά; 
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε, 
Ἔρωτα χρυσομάλλη, 
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη, 
ἦταν ἡ Λησμονιά». 
Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, 
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας, 
δὲν ἦταν ἕνας πόνος. 
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος- 
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα, 
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό: 
«Ἔρωτα μὴ σὲ… Ἔρωτα μὴ σὲ… 
ἔρωτα μισέ… ἔρωτα μισέ…» 
Θέ μου! 
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι! 
Ἕνα πονετικὸ χέρι, 
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα 
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά, 
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας, 
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι: 
«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν 
τὰ μαγεμένα βέλη; 
Ἔρωτα Μακιαβέλλι. 
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν, 
μὲ δάκρυα πικραμένα, 
καρφιά ῾ταν πυρωμένα 
καὶ μπήχτηκαν βαθιά». 
……………………………………………… 
Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι; 
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε. 
Δὲν εἶμαι ῾δῶ. 
Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰ 
μὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη. 
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι. 
Μάταια χτυπᾶτε. 
Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω. 
Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶ 
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου, 
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου. 
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι. 
Δὲν εἶμαι ῾δῶ. 
Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομο 
σ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο- 
ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης- 
ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου! 
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι. 
Κάνετε λάθος. 
Λάθος στὸ σπίτι. 
Λάθος στὴ πόρτα. 
Λάθος στὸν αἰῶνα. 
Λάθος. Λάθος. Λάθος! 
Γι᾿ αὐτὸ πάψτε. 
Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε! 
Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή! 
Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ. 
Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα 
κι ἀκροβάτισα ἀράχνη, 
ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα. 
Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα, 
ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου! 
Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ, αὐτὸ ἦταν ὅλο 
Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλο 
Γελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσης 
Λησμονημένος σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη 
Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη. 

5. Νέο σύμβολον πίστεως 
Πίστευα ότι ο Θεός πέθανε 
πριν από είκοσι αιώνες. 
Και μου ήταν αδύνατο να πιστέψω 
ότι θα τα κατάφερνε να ζει ως τα σήμερα 
-ακόμα και νεκρός- 
μες στις ψυχές των φοβισμένων. 
Πίστευα ότι ο άνθρωπος ήταν 
-και είναι και θα είναι- 
ζώον δίποδον. 
Δε θα πίστευα όμως ποτέ 
ότι κάποτε θα μεταβάλλονταν 
σε «φτερωτό» ερπετό! 
Πίστευα ότι ο Χίτλερ πέθανε 
το χίλια εννιακόσια σαράντα πέντε 
στην Καγκελαρία του Βερολίνου. 
Δε θα το πίστευα όμως ποτέ 
ότι τα σκουλήκια που τον έφαγαν 
θα γίνονταν κάποτε στρατάρχες! 

6. Ο σταχτύς θάνατος 
Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί- 
θαρροῦσα ὡς τώρα… 
πῶς ὅλα τὰ πράματα 
βαδίζουν στὴ γῆ 
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα. 
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη. 
Ἡ Θλίψη χλωμή. 
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος 
Ο Θάνατος μαῦρος. 
Ἔτσι θαρροῦσα… 
Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου, 
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα. 
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα. 
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα… 
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα. 
Ἔτσι νόμιζα. 

Μενέλαος Λουντέμης, 1912-1977 Έλληνας συγγραφέας 

Αφορισμοί 
Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά. 
Κείνος που στ’ αληθινά αγαπά το Λαό δε γίνεται ποτέ αρχηγός του, γίνεται υπηρέτης του. 
Αν είσαι καλός πού ’ναι οι οχτροί σου; 
Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν. 
Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρντα, να μην τα πάρουνε στο στόμα τους οι παπάδες. 
Το άπλυτο κορμί το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρόμικη ψυχή πώς πλένεται; 
(«Αγέλαστη Άνοιξη») 
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; 
Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί. 
Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους πιστούς του! 
Εάν βυθισθώμεν, ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην! 
Ένας άνθρωπος που δίνει στο διψασμένο νερό ποτές δεν είναι κακός. 
Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν. 
Τώρα που χρειάζονταν τα νιάτα, ήρθαν τα γηρατειά… 
(“Θυμωμένα Στάχυα”) 
Η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων. 
Άιντε, ένα χεράκι ακόμη και τη βγάλαμε τη ζωή… Να πάρουν σειρά οι άλλοι. 
Ο αέρας φύσαγε σαν γύφτος. 
(η πρώτη φράση από το «Ένα Παιδί Μετράει τ’ Άστρα») 
Τι τσινιάρικη φοράδα είν’ αυτή η Ελλάδα και δεν μποράνε να την κάνουν ζάφτι; 
Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα.
Από ‘κει και πέρα, οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα, και κάνουν τους άλλους να κλαίνε. 
Όταν σωπαίνουν οι λύκοι ουρλιάζουν οι άνθρωποι. 
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αποφασίζουν γλήγορα. Σπάζουν εύκολα το κεφάλι τους κι ησυχάζουν. 
Στον έρωτα μήπως όλες οι φορές που αγαπούμε δεν είναι πρώτες; 
Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. 
Θηρίο τον λένε τον άνθρωπο. Κολοκύθια. Ποιο θηρίο, μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο… Βρισιά για τα θεριά! 

Στίχοι 
Και περνούσα τις μέρες μου,
με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.
Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατί έτσι τα ῾βλεπα. Ἔτσι νόμιζα. 

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν’ ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ᾿ ακούσουμε μαζί. 

Μη γυμνώνετε τα είδωλα
(τα είδωλα είναι γυμνά).
Γυμνώστε καλύτερα τους θεούς
ντύστε τους ανθρώπους! 
ΠΗΓΗ Γνωμικολογικον: https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1868

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η Ρόδος στην Ιταλοκρατία 1ο μέρος.

Η Ρόδος στην Ιταλοκρατία 2ο μέρος.

Η Ρόδος στην Ιταλοκρατία 3ο μέρος.

Η Ρόδος επί Ιταλοκρατίας 1920 – 1940

Εγω σωπαίνω....Φτύνω!!!

Μου μιλούν για δικαιοσύνη....οι δικαστές, Μου μιλούν για ηθική...οι αγύρτες, Μου μιλούν για ζωή...οι δολοφόνοι, Μου μιλούν για όνειρα...οι έμποροι, Μου μιλούν για ισότητα...τα αφεντικά, Μου μιλούν για φαντασία...οι υπάλληλοι, Μου μιλούν για ανθρωπιά...οι στρατοκράτες, Εγω σωπάινω....Φτύνω.


ΡΟΔΟΣυλλέκτης: e-mail r.telxinas@yahoo.gr
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στον ΝΕΟ ΡΟΔΟΣυλλέκτη: http://rouvim.blogspot.com

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: http://rouvim.blogspot.com/
ΚΡΗΤΗΝΙΑ: http://www.kritinia.gr/
ΙΣΤΡΙΟΣ: http://istrio.blogspot.com/
ΣΟΡΩΝΗ: http://www.ampernalli.gr/
Dj news: http://fanenos.blogspot.com/
ΠΑΛΜΟΣ: http://www.palmos-fm.gr/
ΕΚΟΦΙΛΜ: http://www.ecofilms.gr/
ΡΑΔΙΟ1: http://www.radio1.gr/
http://www.ksipnistere.blogspot.com/
ΣΦΕΝΤΟΝΑ: http://gipas.blogspot.com/
ΡΟΔΟΣυλλέκτης: http://www.rodosillektis.com/
Η Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ρόδου: http://opsrodou.gr/
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ: http://www.hamogelo.gr
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ – ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ: http://rodosillektis.blogspot.gr/
Ιστοσελίδα του ΡΟΔΟΣυλλέκτη: http://www.rodosillektis.com/
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ: http://www.pnai.gov.gr
ΔΗΜΟΣ ΡΟΔΟΥ: http://www.rodos.gr/el/

Αρχειοθήκη ιστολογίου