Σκέψεις της Ζωής Σάββα Κοντόγιαννου «Σαν ψίθυρος του Θεού…»

Γράφει η Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου (*) 

Σαν ψίθυρος του Θεού…

Ώρα πέντε το πρωί. Οι σκέψεις βαραίνουν τον νου και την καρδιά και σαν ξυπνητήρι ηχούν στ΄ αυτιά μου και με ξυπνούν από έναν όχι και τόσο καλόν ύπνο. Η ατμόσφαιρα του σπιτιού νιώθω να με πνίγει. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και χωρίς να το σκεφτώ ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στην αυλή. Η δροσιά του πρωινού με χτυπάει στο πρόσωπο και στα γυμνά μου πόδια. Τα μάτια μου ασυναίσθητα πέφτουν στο κάστρο του χωριού αντίκρυ από το σπίτι μου. 

Η απόλυτη ησυχία της γειτονιάς, το γλυκό πρωινό αεράκι που φυσάει καθώς και οι πρώτες αχτίνες που αρχίζουν να φωτίζουν το κάστρο με γυρνάνε χρόνια πίσω, σ εκείνο το πρωινό που ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών κοριτσάκι. Η ζέστη τότε αφόρητη θυμάμαι. Μέσα στο παλιό σπίτι της γιαγιάς δεν μπορούσες να σταθείς ούτε για λίγο. Τα βράδια η γιαγιά έβγαζε έξω στην αυλή το στρώμα και κοιμόμασταν χάμε παρέα με τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό και τα αστέρια σαν μικρά φωτάκια να φωτίζουν τα παιδικά μου όνειρα. Δεν ξέρω γιατί όμως από τότε το χα το κουσούρι να ξυπνάω πολύ πρωί και να περιμένω υπομονετικά τον ουρανό να φέξει.

Πολλές φορές χωρίς να με πάρει χαμπάρι η γιαγιά έφευγα από το στρώμα και καθόμουν στο τσιμεντένιο σκαλάκι της εξώπορτας. Παρέα με το σκυλάκι της γειτόνισσας τη «Λόλα» των παιδικών μου χρόνων χάζευα το κάστρο. Ο ήλιος πρόβαλλε αργά απλώνοντας ένα χρυσαφένιο φως που τύλιγε πλουσιοπάροχα τα αρχαία τοιχώματά του και το έκανε να μοιάζει με κάστρο παραμυθιού. Κι ύστερα σιγά σιγά φώτιζε όλο το χωριό. Κι εγώ καθισμένη σε εκείνο το σκαλάκι παρατηρούσα την αλλαγή του ουρανού, από μαύρος να γίνεται σκούρος μπλε κι από μπλε να γίνεται γαλάζιος.

"Δύναμη Ψυχής" Ο Άγγελος της καρδιάς μας 

Τα μάτια του δεκάχρονου εαυτού μου χάζευαν την ανατολή χωρίς έννοιες, χωρίς σημαντικές σκέψεις, χωρίς άγχος. Δεν είχα καν την έννοια με ποιον θα παίξω μετά ή τι θα παίξω μαζί του ή ακόμα και τι φαΐ θα φάω το μεσημέρι ή αν θα φάω καν το μεσημέρι. Καμιά έννοια καμιά σκοτούρα. Εκείνο το δεκάχρονο κοριτσάκι χαιρόταν ολόψυχα την ανατολή και το νέο ξεκίνημα της μέρας. Ευλογία μεγάλη να μπορείς να χαίρεσαι τη ζωή χωρίς άγχος, χωρίς έννοιες.

Ο ήχος από το μηχανάκι του γείτονα που εκείνη την ώρα ξεκίναγε για τη δουλειά μ έβγαλε από το ταξίδι των αναμνήσεων. Το σπίτι της γιαγιάς γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε το δικό μου σπίτι. Τριάντα χρόνια μετά σ αυτό το ίδιο αλλά μαρμάρινο πια σκαλάκι η ανατολή ατάραχη με την ίδια γαλήνη και την ίδια ομορφιά ξεπροβάλλει από το ίδιο κάστρο. Σήμερα την ακούω σαν ψίθυρο του Θεού στην καρδιά να μου λέει: «Κοίτα καλά το φως έρχεται και διώχνει το σκοτάδι. Η νύχτα δεν μένει για πάντα στη ζωή. Απλά πρέπει να μάθεις να περιμένεις και τότε το φως θα φανεί σαν χρυσή ηλιαχτίδα της ανατολής να φωτίσει το νου τη ψυχή και τη ζωή σου ολόκληρη. Να χεις πίστη!»

Κι εγώ από τον σιωπηλό ψίθυρο του Θεού κρατάω στην καρδιά μου μια λέξη μόνο: ΦΩΣ παντού σε όλο τον κόσμο, σε όλη την πλάση! ΦΩΣ και στη δική μου ψυχή! 

3 Ιουνίου 2019 

(*) Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου 

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Αρχάγγελο της Ρόδου όπου και εργάζοται ως καθηγήτρια γερμανικών. Είναι παντρεμένη και έχει 4 παιδάκια! Το μυθιστόρημα της "Δύναμη Ψυχής" Ο Άγγελος της καρδιάς μας, είναι η πρώτη της συγγραφική δουλειά.