Γράφει ο Λάκης Χαλκιάς (*)
Αγαπητοί φίλες και φίλοι γεια σας,
Είμαι κάθετος με τον τρόπο που γίνονται αυτές οι μουσικές εκδηλώσεις που τις ονόμασαν αγόγγυστα κάποιοι που δεν γνωρίζουν άσχετοι, η ηθελημένα, συνδέοντάς τα με την ιερή λέξει, Πανηγύρι!, γιατί η λέξη αυτή είναι πολύ βαριά, και κρύβει την τεράστια παρακαταθήκη που μας άφησε ο ίδιος ο παν φιλόσοφος λαός μας φίλοι μου.
Αυτές οι εκδηλώσεις που εντέχνως όλοι αυτοί που τις διοργανώνουν κάνουν, πως κόπτονται, για την υπεράσπιση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, στην πραγματικότητα την έχουν ονομάσει πανήγυρη, για να την δικαιολογήσουν ως άκρως λαϊκή εκδήλωση, ενώ είναι καθαρά μια «ΑΡΠΑΧΤΗ», που έχει τους δικούς της κανόνες και του ιδιαίτερους στόχους της.
Με τον τρόπο αυτό όμως κακοποιούν και ισοπεδώνουν ηθελημένα, θα έλεγα, ονομάζοντας και συνδέοντας αυτά τα θλιβερά και κακόγουστα γλέντια με τη λέξη πανηγύρι.
Το πανηγύρι είναι, μια καθαρά λαϊκή εκδήλωση που την σέβονταν ακόμα και οι τούρκοι, τα χρόνια της τουρκοκρατίας, γιατί είχε καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού συμβόλιζε την γιορτή του εκάστοτε, Αγίου προστάτη του κάθε τόπου.
Ετούτα εδώ τα σημερινά γλέντια της συμφοράς είναι ένα κακό είδος της διασκέδασης, και η λέξη χαβαλές, τους πάει πιο καλά, που είναι και συνώνυμος με την εποχή που ζούμε. Γιατί ο χαβαλές και η βλακεία και η γελοιότητα κάνουν μεγααααάλες τηλεμετρήσεις. Και όσο πιο πολύ μουσικό σκουπίδι δίνουν στον κόσμο, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει και ο χαβαλές (διασκέδαση) με λίγα λόγια, έχουν άλλο χαρακτήρα, δηλαδή, κουβαλάνε την νοοτροπία των κέντρων διασκέδασης των μεγάλων πόλεων, αυτών που λέγονται σκυλάδικα, όπου πρωταγωνιστούν (η ηχορύπανση τα μουσικά σκουπίδια και τα Ντεσιμπέλ τέρμα κόκκινο.
Αυτή η μουσική που κράτησε τον λαό μας για πολλούς αιώνες όρθιο πολιτιστικά, χωρίς να χάσει την παράδοσή του, που μέσα σ’ αυτή φυλάσσονταν, η γλώσσα μας, η πολιτιστική μας κληρονομιά, η ιστορική μας πορεία ως έθνους και η εθνική μας ταυτότητα. Μήπως φταίει εν μέρει, το παντοδύναμο σύστημα των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, για όλη αυτή την σημερινή κατάντια; Δεν τους Βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Μήπως ορισμένα από τα τηλεοπτικά κανάλια και όχι μόνο, έχουν παίξει και εξακολουθούν να παίζουν άριστα αυτό τον ύπουλο ρόλο τους, το ρόλο δηλαδή της υποβάθμισης, της ισοπέδωσης και της κακοποίησης της παράδοσής μας;
Η οικονομική κρίση έφερε καταιγίδες σάρωσης των πάντων και πιο πολύ χτύπησε πολύ βαριά τον πολιτισμό μας και τις τέχνες γενικά, όσες εξαρτιόνται από την προβολή, όπως το τραγούδι, γενικά η μουσική, όπως και η υποκριτική, και γενικά η αισθητική καλλιέργεια του λαού μας που την ισοπέδωσαν, με το κορύφωμα της πλύσης εγκεφάλου που μας περνάει αυτά τα μηνύματα που αυτοί θέλουν.
Η φιλοσοφία του χαμηλού κόστους σε όλο το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι και όχι μόνο, γιγάντωσε στο χώρο της τέχνη ακόμα πιο πολύ, και έγινε το σημερινό τερατούργημα με όλο αυτό το σημερινό ατάλαντο, και αμόρφωτο, καλλιτεχνικό συνονθύλευμα, που μεσουρανεί κάθε μέρα στα τηλεοπτικά πλατώ και που όλο και πιο πολύ μεγαλώνει και μας πνίγει.
Αφορμή για όλα αυτά ήταν αυτό το χαβαλετζίδικο γλέντι, που έγινε τόσος λόγος, στην Αλίαρτο Βοιωτίας και επειδή έχω περάσει την εποχή που πήγαινα στα πανηγύρια, με τους δικούς μου, αυτές τις ιερές για την εποχή γιορτές, τις γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως γλεντούσε ο κόσμος. Με πόση τάξη και σεβασμό ο ένας με τον άλλο, γλεντούσαν και χόρευαν και τα τραγούδια που παίζαμε, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με όλη αυτή τη βαβούρα και την ηχορύπανση που έγινε σήμερα τρόπος ζωής, για τον νεοέλληνα του 2020.
Τώρα, μέσα σε όλα αυτά που προανέφερα αν στους χώρους αυτούς, εκτός από μπύρα και κρασί, μπορεί να σερβίρουν και σκληρά ποτά, βράστε όριζα, για το μπάχαλο που μπορεί να προκύψει και κάθε οργανωτής, η φορέας που διοργανώνει αυτού του είδους τις βραδιές, είναι υπεύθυνος γιατί το λεγόμενο «γλέντι», έχει καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα, δηλαδή είναι ένα πλήρες πακέτο της κακογουστιάς και της αρπαχτής.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες φίλες και φίλοι μου και με αυτού του είδους τα κακώς, λεγόμενα ως πανηγύρια, δεν μπορεί να υπάρχει κανένας έλεγχος, και κανένα πρωτόκολλο για την σωστή λειτουργία όλων αυτών, σε καιρούς πανδημίας του κορωνοϊου, ώστε η ΑΤΟΝΙΚΗ ευθύνη πολύ περισσότερο η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ευθύνη να ΠΑΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟ. Δηλαδή, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
(*) Λάκης Χαλκιάς
Ο Λάκης Χαλκιάς γεννήθηκε στα Γιάννενα. Γιος του κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά. Ανήκει στην Τέταρτη γενιά της οικογένειας των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ, που είναι η μεγαλύτερη μουσική οικογένεια στη χώρα μας. Ασχολείται με την μουσική και το τραγούδι από 7 ετών. Στα 16 του εργάζεται σαν επαγγελματίας και στα 18 του ηχογραφεί τους πρώτους του δίσκους, των Θεόδωρου Δερβενιώτη- Κώστα Βίρβου.
Παίζει κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο, τζουρά, ούτι. Από το 1960 μέχρι το 1967 εμφανίζεται πλάι στη Σωτηρία Μπέλλου, Στέλιο Καζαντζίδη, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιώργo Ζαμπέτα και άλλους, ενώ συνεργάζεται με τους μεγάλους ρεμπέτες:
Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου και Βασίλη Τσιτσάνη.
Την ίδια εποχή, τα καλοκαίρια παίρνει μέρος με το συγκρότημα της οικογένειας των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ σε πανηγύρια, γάμους και άλλες λαϊκές εκδηλώσεις.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου