Περασμένα μεγαλεία: Η πορεία του Στέφανου Δημητρά

Η «Αθλητική Ροδιακή» γυρίζει τον χρόνο πίσω και ρίχνει ματιές στο αθλητικό παρελθόν της περιοχής μας • Μεγάλες μορφές του ποδοσφαίρου μας • Σήμερα ο Στέφανος Δημητράς

Γράφει ο

Δημήτρης Δραγάτης

Ήταν ένα από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας. Αυτό που τον διέκρινε ήταν η ατέλειωτη φυσική του κατάσταση που τον βοηθούσε να αντεπεξέλθει και με το παραπάνω θα έλεγε κανείς στα πιο δύσκολα παιχνίδια με "σκληρούς" αντιπάλους.

Ο λόγος για τον αξέχαστο Στέφανο Δημητρά που ξεκίνησε το αιώνιο ταξίδι πριν από μερικές ημέρες ύστερα από "μάχη" που έδωσε το τελευταίο διάστημα. Ήταν ο επί σειρά ετών Δήμαρχος Καμείρου και γενικώς ένας άνθρωπος που είχε ασχοληθεί πολύ με τα κοινά του τόπου μας, ωστόσο είχε συνδέσει το όνομά του και με την ποδοσφαιρική Ρόδο.

Ο Στέφανος Δημητράς γεννήθηκε το 1951 στη Σορωνή και από πολύ μικρός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον "βασιλιά των σπορ". Πάντοτε προσπαθούσε να "κλέψει" χρόνο προκειμένου να ξεφύγει από το σπίτι και να βρεθεί στις αλάνες συναντώντας τους φίλους τους και παίζοντας πολλές ώρες.

Τα χρόνια βέβαια ήταν δύσκολα καθώς η κοινωνία δεν είχε και σε πολύ εκτίμηση το ποδόσφαιρο. Εκτός από τους γονείς που είχαν έτοιμη ...την παντόφλα, είχε να αντιμετωπίσει και τους δασκάλους που απέτρεπαν τους μαθητές από το να παίζουν με το σκεπτικό ότι έπρεπε να ασχολούνται με τα μαθήματά τους. Η αντίληψη που επικρατούσε τότε σε ένα μικρό χωριό όπως η Σορωνή, ήταν πως μέσω του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί κάποιος επαγγελματικά και έπρεπε να κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο τα μαθήματά του. Πολλοί που έζησαν εκείνα τα χρόνια πιστεύουν ότι ήταν ένα λάθος σκεπτικό δεδομένου ότι θα μπορούσαν να συνδυαστούν και τα δυο. Σχολείο και αθλητισμός άλλωστε είναι ένας πολύ όμορφος συνδυασμός.

Το πρώτο δελτίο στον Ευκλή και ο Ροδιακός

Το πρώτο του δελτίο το έκανε, πού αλλού, στον Ευκλή Σορωνής, το 1962. Έμεινε για δυο χρόνια στην παιδική ομάδα και το 1964, σε ηλικία 13 ετών προωθήθηκε στο ανδρικό τμήμα του συλλόγου. Αμέσως μετά πήρε μετεγγραφή για τον Ροδιακό ο οποίος τα χρόνια εκείνα ήταν από τις πολύ οργανωμένες ομάδες του νησιού μας. Ο πρώην γενικός αρχηγός Σάββας Γιαννάς είχε την αδυναμία να περιφέρεται στα χωριά και να αναζητά ταλέντα. Έτσι ξεχώρισε και τον Στέφανο Δημητρά και τον ζήτησε επίσημα από τον Ευκλή. Λέγεται ότι η μετεγγραφή του στοίχισε 5.000 δραχμές, χρήματα που τα πήρε όλα ο σύλλογος της Σορωνής. Σημαντική ήταν η βοήθεια που προσέφερε πάντως η διοίκηση του Ευκλή και συγκεκριμένα ο Γιώργος Κρητικός και ο Κώστας Δημητράς οι οποίοι συναίνεσαν στο να αλλάξει φανέλα ο νεαρός τότε ποδοσφαιριστής.

Μια απίστευτη σύμπτωση

Αυτό που μπορούμε να πούμε ότι ξεχωρίζει στην όλη ιστορία και αποτελεί μια από τις συμπτώσεις που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει, είναι ότι το πρώτο του παιχνίδι με το Ροδιακό το έδωσε απέναντι στον ...Ευκλή, ενώ το αντίστροφο συνέβη όταν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της ανδρικής ομάδας της Σορωνής! Είναι αναμφίβολα ένα αξιομνημόνευτο περιστατικό.

Η συγχώνευση του 1967

Το 1967 είναι οπωσδήποτε μια σημαδιακή χρονιά για το Δωδεκανησιακό μας ποδόσφαιρο δεδομένου ότι έγινε η περιβόητη συγχώνευση του Ασλανίδη μέσω της οποίας δημιουργήθηκε η Ρόδος. Ήταν μια συγχώνευση για την οποίας όπως έχουμε γράψει και σε άλλο αφιέρωμά μας, δεν ήταν σύμφωνοι όλοι , όμως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Κυρίως τα σωματεία της πόλης δεν την έβλεπαν με καλό μάτι διότι κάθε γειτονιά ήθελε να διατηρήσει την ομάδα της. Παρόλα αυτά, η ομάδα που δημιουργήθηκε κατάφερε μετά από κάποια χρόνια να πετύχει την άνοδο στην Α' Εθνική Κατηγορία, κάτι που μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει κανείς. Ο Στέφανος Δημητράς ήταν από τους πολλούς ποδοσφαιριστές που επιλέχθηκαν για να στελεχώσουν τους "πράσινους". Όπως ο ίδιος είχε πει σε παλιότερή του συνέντευξη, "θυμάμαι ο κόσμος κάθε Κυριακή να φεύγει μαζικά από τα χωριά για να έρθει στο Εθνικό Στάδιο και να παρακολουθήσει τα παιχνίδια της Ρόδου. Όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς των παικτών ήταν στο γήπεδο. Ήταν ένα κίνητρο γι' αυτούς".

Έμεινε στη Ρόδο έως και λίγο πριν από τη στιγμή που κατακτήθηκε η άνοδος στην Α' Εθνική. Ο ίδιος σε άλλη του συνέντευξη, παλιότερα, θυμάται:

"Έφυγα τη σεζόν 1977 - '78. Ξεκίνησα εκείνη τη χρονιά αλλά μετά εγκατέλειψα για διάφορους λόγους. Είχα κάποια πικρία από ένα προπονητή αλλά και το γεγονός ότι ήδη είχα ξεκινήσει μια επαγγελματική πορεία ανοίγοντας ένα κατάστημα. Δεν διαφαινόταν ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ καθαρά επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο και έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση να σταματήσω περίπου στα μέσα εκείνης της αγωνιστικής περιόδου".

Τιμήθηκε από τη Ρόδο

Αργότερα η ομάδα αποφάσισε να τον τιμήσει σε ένα φιλικό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που έγινε στο Εθνικό Στάδιο της πόλης μας. Ήταν μια ευχάριστη σίγουρα στιγμή αλλά συγχρόνως θα μπορούσαμε να πούμε και ...δυσάρεστη διότι τη στιγμή εκείνη συνειδητοποίησε πως δεν θα ήταν δυνατόν να επανέλθει ποτέ στο ποδόσφαιρο τόσο ενεργά όσο ήταν μέχρι τότε.

Επιστροφή στον Ευκλή

Το ποδόσφαιρο πάντως δεν το άφησε καθώς συνέχισε ερασιτεχνικά επιστρέφοντας στην ομάδα του χωριού του τον Ευκλή. Ήταν μάλιστα μια πολύ δύσκολη περίοδο, για τον σύλλογο της Σορωνής γιατί ουσιαστικά είχε διαλύσει. Το γήπεδο είχε εγκαταλειφθεί. Με μερικά άλλα παιδιά ανέλαβε την πρωτοβουλία να οργανώσουν ξανά την ομάδα όπως και έγινε. Παράλληλα είχε αρχίσει να ασχολείται και με τη θέση του προπονητή εκτός από αυτή του ποδοσφαιριστή. Το 1983 κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια . Ήταν η χρονιά που για πρώτη φορά είχε εκλεγεί ως κοινοτάρχης. Κάποια παιχνίδια πάντως αναγκάστηκε να τα δώσει και ως κοινοτάρχης προκειμένου να βοηθήσει την ομάδα του.

Αλώνιζε στη μεσαία γραμμή

Η αγαπημένη θέση του Στέφανου Δημητρά ήταν στη μεσαία γραμμή. Σε όλη την καριέρα του άλλωστε ήταν ένας χαφ. Έπαιζε συνήθως από την αριστερή πλευρά και του άρεσε πάρα πολύ διότι αυτή η θέση του έδινε την ευκαιρία να τρέχει πάρα πολύ. Είχε ένα θέμα με τους αραιούς σφυγμούς της καρδιάς του που είχε διαπιστωθεί σε κάποιες εξετάσεις, ωστόσο αυτό του έδινε τη δυνατότητα να έχει περισσότερες δυνάμεις και αντοχές.

Ο Στέφανος Δημητράς είχε άριστε συνεργασία στον αγωνιστικό χώρο καθώς έπαιζαν στην ίδια πτέρυγα. Αριστερό χαφ ο ίδιος, αριστερό μπακ ο Γιάννης. Ο ένας έβρισκε τον άλλον με κλειστά μάτια. Αλλά και με τους υπόλοιπους παίκτες εκείνης της Ρόδου τα πήγαινε πολύ καλά. Στη μεσαία γραμμή ήταν και ο Γιάννης Καραντάνης και μπροστά ενναλάξ ο Ξύπας και ο Κυπριώτης. Μπορούσαν να παίζουν και ...τυφλά. Παίρνοντας τη μπάλα ο ένας, ήξερε πού έπρεπε να πάει και τι να κάνει ο άλλος. Αυτή η πραγματικά φοβερή ομοιογένεια ήταν και ένα από τα μεγάλα μυστικά της επιτυχημένης πορείας της Ρόδου.

ΠΗΓΗ Η ΡΟΔΙΑΚΗ