Η Αγία Μαρίνα και Εμείς οι Παραδεισιώτες... Της φιλολόγου Ευαγγελίας Μ. Παναή

Ένα θαυμάσιο κείμενο για την Αγία Μαρίνα Παραδεισίου γραμμένο από τη φιλόλογο κ. Ευαγγελία Μ. Παναή.

Ευαγγελία Μ. Παναή

Η Αγία Μαρίνα και Εμείς οι Παραδεισιώτες...

Η Αγιά-Μαρίνα, είναι το πανηγύρι του χωριού μας, του Παραδεισίου. Γιορτάζει στις 17 Ιουλίου. 

Θα σας περιγράψω με... λίγα λόγια, τί σήμαινε για εμάς τους Παραδεισιώτες...

Όσο μπορώ...ολιγόλογα...και...αντικειμενικά !!!....

1) Ο χρόνος στο Παραδείσι, ανέκαθεν χωριζόταν και προσδιοριζόταν , με βάση την χάρη της. Κάτι σαν "προ Χριστού- μετά Χριστόν", ένα πράγμα..."Μπρος 'που της Αγιάς Μαρίνας", -"Πάνω στης Αγιάς Μαρίνας"-, " Ύστερα 'που της Αγιάς Μαρίνας" : 

-"Πότε το φυτεύγκουν αυτόν ντο κηππουρικό;" -"Κειά μπρός-πίσω της Αγιάς-Μαρίνας !"

-"Πότε ήταν που γένην τοτεσδά, κεινηδά η φασαρία;" -"Ήταν κειά κοντά της Αγιάς Μαρίνας !"

-"Πότε 'α πάμεν ταξίδι ;" -"Ε, 'α περάσει πρώτα της Αγιάς-Μαρίνας"...

2) Κάθε καλό και γιορτινό, γινόταν ενόψει της Αγιάς-Μαρίνας :

-"Μπρέπει 'α 'σπρίσουμεν το σπίτιν, γιατί έρκεται της Αγιάς Μαρίνας !"

-"Τη φούσταν 'α την εγκηννιάξεις της Αγιάς- Μαρίνας !"

-"Γιατί, της Αγιάς-Μαρίνας είναιν, και 'α πάρεις καινούργκια παπούτσια;"

3) Ενόψει της Αγιάς-Μαρίνας, αποφεύγουμε κάθε κακό και άσχημο γεγονός :

-"Μάνα κούρεμαν που πήεν κι έκαμεν το άτιμον το παιδίν,πάνω στης Αγιάς-Μαρίνας !!!" 

-"'Ε θθα με φήκεις τη δουλειά μισοτελειωμένη, πάνω στης Αγιάς-Μαρίνας !!!"

4) Ο κορμός!!!... Ο κορμός, το σήμα κατατεθέν, το κατ' εξοχήν γιορτινό γλυκό: γινόταν μόνο της Αγιάς-Μαρίνας, σε βαθμό που να προκαλεί απορία, αν κάποια νοικοκυρά το έφτιαχνε σε άλλη χρονική στιγμή :

-"Της Αγιάς-Μαρίνας είναιν, κι εκάμετε κορμό ;"

5) Το σπουδαιότερο : Αδιανόητο, απόλυτα αδιανόητο, για κάθε Παραδεισιώτη, να γιορτάζει η Αγιά-Μαρίνα, και ΑΥΤΟΣ! να λείπει από το Παραδείσι !

- Οι ξενιτεμένοι, τα παλιά χρόνια, ονειρεύονταν να είναι εδώ στην χάρη της, να χορέψουν στην αυλή της...

- Όσοι κάναμε φοιτητές, κάναμε τα αδύνατα-δυνατά, 16 του Ιουλίου, την παραμονή, να είμαστε εδώ, ότι κι αν γινόταν...Ειδάλλως, κλάμα κι οδυρμός, στα "ξένα μέρη"!...

6) Την Παραμονή το βράδυ, αμέσως μετά τον Εσπερινό, κάθιζαν στον χορό, στην αυλή της εκκλησίας, μόνον οι επισκέπτες, οι "παραχωρενοί" ! Ούτε ένας Παραδεισιώτης δεν εδιανοείτο να χορέψει την παραμονή : απόλυτη προτεραιότητα στους "γιαρένηδες" !

7) Ανήμερα, την βραδιά της χάρης της, όλοι οι οικογενειάρχες του χωριού μας, έσπευδαν να πιάσουν τραπέζι στον χορό, και να χορέψουν με τα καλά τους, όλους τους χορούς, παραδοσιακούς και ευρωπαικούς...Αρχιγλεντζέδες οι Παραδεισιώτες, από τα χρόνια της Βιλλανόβας, ήξεραν όλους τους χορούς, -ντόπιους και "ευρωπαικούς"-, που τους μάθαιναν στον Κουφά, το μοναδικό κέντρο διασκέδασης, όλης της δυτικής Ρόδου, από τα τέλη του 19ου αιώνα ακόμη!!

8) Το αποκορύφωμα του καλοκαιριού για κάθε Παραδεισιώτη, είναι της Αγιάς Μαρίνας ! Από κει κι ύστερα,... λογικά (;!),....μπαίνουμε πια σιγά-σιγά στο... φθινόπωρο... 

(Αυτόν τον απόλυτα φυσιολογικό διαχωρισμό του χρόνου που πολύ σωστά εφαρμόζουμε εμείς οι Παραδεισιώτες, αδυνατούν να τον αντιληφθούν τα άλλα χωριά, όπως για παράδειγμα οι Κρεμμαστενοί, που για να μας "κο'ι'νάρουν", λένε ότι : -"'Αμμαν περάσει της Αγιάς Μαρίνας, οι Παραδεισκιώτες... βάλλουν τα παρτά τους !")

Η Αγία Μαρίνα κι εγώ...

- Γεννήθηκα, στα παππογονικά των Γιαννίκηδων, δίπλα στην Αγιά Μαρίνα, εδώ, όπου γεννήθηκε και η μάνα μου Άννα Γιαννίκη και ο πάππους μου Στέργος Γιαννίκης, και ο προπάππους μου Θοδωρής Γιαννίκης...Εδώ, όπου γέννησα και τα παιδιά μου...

- Κάθε μέλος της οικογένειάς μας, αυτήν αντικρίζει, από την ώρα που αντικρίζει το φως της ζωής...

- Αυτήν ευχαριστούμε για κάθε καλό, σ' αυτήν προστρέχουμε κι αυτήν παρακαλούμε σε όλα τα δύσκολα...Είναι για μας, κάτι σαν Αγαπημένη Ξαδέρφη, κάτι σαν Καλή Γειτόνισσα, κι ότι καλό κι ωραίο έχει καθείς για στήριγμα...

- Κάθε πρωί που ξυπνώ, η πρώτη εικόνα που αντικρίζω, είναι η αγαπημένη εκκλησούλα... Όταν δω τον κάτασπρο σταυρό στο πέτρινο καμπαναριό της, λέω :-"Εντάξει, ο Κόσμος είναι στην θέση του...Όλα καλά !!! Κι αν δεν είναι καλά, θα γίνουν!!!"

- Δυό-τρεις ημέρες πριν το "παναύρι", κατέφθαναν με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης, - όπως ο άνθρωπος που κάνει το καθήκον του,- στην εκκλησία οι νοικοκυρές, με τους ασπρισμένους με ασβέστη "καζοτενεκκέδες" φορτωμένους στον "νώμο ντους", με τους πανέμορφους βασιλικούς, που τους αράδιαζαν πάνω στην πεζούλα της εκκλησίας, αφιέρωμα στην Αγαπημένη μας Αγία, να ευωδιάζει στην χάρη της, και μετά την λειτουργία, να πάρει ο κάθε προσκυνητής κι από ένα κλαδάκι, να το βάλει στα "κονίσματα", για να το χρησιμοποιεί στο "κάπνισμα" των εικόνων ! Τις καμάρωνα,- μερακλούδες, καλονοικοκυρές Παραδεισιώτισσες-, που φρόντιζαν να "μπρεπίζουν" την Αγία μας, αλλά, και να "ξαννοίει" η καθεμιά, να βάλει πιο κοντά στην πόρτα της Εκκλησίας τον δικό της βασιλικό, για να "δείχνει", πού 'ταν ο πιο φουντωτός και "δροσολοισμένος"!

- Η πιο μαγική διαδικασία της προετοιμασίας του πανηγυριού για μας τα παιδιά, ήταν το στήσιμο των λοτταριών μέσα στην αυλή του Σχολείου, που το παρακολουθούσαμε με αγωνία, σε όλες τις φάσεις του. Ειδικά, όταν πια άρχιζαν οι λιγοστοί -τότε- "λοτταριάδες" να στολίζουν την πραμάτεια τους πάνω στον πάγκο,- πρώτα-πρώτα, τα μεταλλικά "σπορδακλουδάκια" -,προσιτά για όλα τα βαλάντια, που τα αγόραζε όλη η μικρολογιά και "ξεβουριέναμε" τον κόσμο με τον "σαματτά" που έκανε το έλασμά τους !

- Η μία και μοναδική ημέρα ολόκληρου του καλοκαιριού που δικαιούμασταν μικροί-μεγάλοι να μην πάμε στο χωράφι, ήταν της Αγιάς Μαρίνας, γενική αργία όλου του χωριού...Αυτό, εδραίωσε μέσα μου την ακλόνητη πεποίθηση, ότι η 17η Ιουλίου, ήταν λογικά, αργία για όλον τον Κόσμο... Αντιλαμβάνεσθε, ότι υπήρξε για μένα... πολιτισμικό σοκ, την πρώτη φορά - ενήλικη πια !-, που συνειδητοποίησα ότι παραόξω από το Παραδείσι, δεν την είχαν για αργία της Αγιάς Μαρίνας...

-"ΤΊ;; Δεν γιορτάζουν τέτοια μέρα;;;" "Μνήστητί μου Κύριε!!!"

- Από νώρίς-νωρίς, έβαζα τα "καλά" μου, έβγαζα και την "αναπαυτικιά" στην αυλή ( η μόνη μέρα που την χρησιμοποιούσαμε στην οικογένειά μας), και ανυπόμονη, "εμπρόβελλα κι εξαναμπρόβελλα" αμέτρητες φορές, να δω αν άρχισε να μαζεύεται ο Κόσμος, οι "Παναϋρυτζήδες", λες και μ' αυτόν τον τρόπο, θα μαζευόντουσαν ενωρίτερα !

- Την παραμονή, το χωριό πλημμύριζε από τον κόσμο και η αυλή μας από τους συγγενείς και τους γιαρένηδες που ερχόταν να απολαύσουν από την υπερυψωμένη αυλή μας με την προνομιακή θέση, τον κόσμο που πηγαινοερχόταν και τον χορό στην εκκλησία απ' έξω, που κρατούσε ώρες και ώρες...Κι η μάνα μου να μπαινοβγαίνει με τα πιάτα γεμάτα με όλα τα καλά από το χωράφι μας, να τους κερνά όλους : καρπούζες, πιπόνια, ροδάκινα, σταφύλια, κρέμες, ρυζόγαλα, γιαούρτια...μαζί με τον απαραίτητο κορμό, φυσικά !...

- Η τότε νεολαία, χόρευε μια τεράστια ποικιλία χορών : τσα-τσα,τσάρλεστον, βαλς, τανγκό, μπόσα-νόβα, χάλι-γκάλι, φοξ-τροτ, γιάγκα και τόσα άλλα...Ρουφούσα με τα παιδικά μάτια μου το κέφι τους, λες κι ήξερα ήδη τότε, πως δεν θα το ξανάβλεπα με τόση συναισθηματική ένταση...

- Υπήρχαν οι χαρακτηριστικοί τύποι χωριανών, γλετζέδων-χωρατατζήδων, που έδιναν αληθινά ρεσιτάλ χορών αλλά και αστείων επιδείξεων, που έκαναν τους πάντες να ξεκαρδίζονται, κι εμείς οι "μικρολοοί", να μην χορταίνουμε να τους απολαμβάνουμε...

- Η νύχτα μας της Αγιάς Μαρίνας, τελείωνε για μένα και τον αδελφό μου, πριν να τελειώσει ο χορός, όταν πια έμεναν οι τελευταίοι ξενύχτηδες, και οι γονείς μας, μας έστελλαν στο κρεββάτι...Αποκοιμιόμασταν, με το ίδιο σχεδόν κάθε χρόνο, ρεπερτόριο της ορχήστρας, καμωμένο από τις ίδιες βαριές ζειμπεκιές, των ίδιων βαρύ-γλετζέδων...

- Φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Παβίας,κατάφερα και άλλαξα ολόκληρη εξεταστική περίοδο, για να είμαι εδώ, στην χάρη της : πήρα το θάρρος και παρακάλεσα τον καθηγητή να αλλάξει την ημερομηνία της εξέτασης, διότι,- του είπα- υπήρχε ζήτημα σοβαρότατο. γι αυτό...Πού νά 'ξερε ο άνθρωπος, τί ήταν για μένα το σοβαρότατο ζήτημα!!...

Γιατί σας τα έγραψα όλα αυτά τώρα, Αγαπημένοι μου Φίλοι ;

Διότι, κάθε χρόνο, μου είναι όλο και πιο οδυνηρό, να αντλώ από την ψυχή μου αυτές τις αναμνήσεις, μιας υπέροχης θρησκευτικής πανήγυρης, για να σκεπάσουν από τα μάτια μου αυτό το ευτελές παζάρι, ευτελέστατης πραμάτειας, που την αντικατέστησε...

Και το πλήθος από τις ανεπάρκειες των διοικούντων, που βυθίζουν το αγαπημένο μου χωριό σε μαρασμό...

Παρ' όλα αυτά, όπως και κάθε χρόνο, ανήμερα το πρωί, σε πείσμα των καιρών, θα πάω με το πεντάρτι μου, στην Αγαπημένη μου Γειτόνισσα που γιορτάζει !!

Ειδικά εφέτος, που χάρις στις προσφορές των ευλαβών συγχωριανών μας, ανακαινίσθηκε και λάμπει το Σπίτι της, με το αναστηλωμένο παλαιό, ζωγραφιστό προγονικό Τέμπλο!

Για να ξέρει πως, ό,τι κι αν γίνει, ο Κόσμος της, έτσι όπως τον γνώρισα παιδί, θα ζει για πάντα μέσα μου !

***************
Επισκευθείτε την Αγία Μαρίνα στο Παραδείσι!

Δεν είναι μόνον ένας πασίγνωστος, αγαπημένος προσκυνηματικός χώρος! Είναι ένα πανέμορφο αρχιτεκτονικό- εκκλησιαστικό-ιστορικό μνημείο!

Η εκκλησία ανακαινίσθηκε εκ βάθρων και αποκαταστάθηκε στην αρχική μορφή της, με δαπάνες των ευσεβών Παραδεισιωτών, υπό την επίβλεψη της αρχαιολογίας και με τις άοκνες προσπάθειες του πατέρα Κύριλλου Παπανθίμου και της Εκκλησιαστικής Επιτροπής Παραδεισίου.

Αποκαλύφθηκε και αναδείχθηκε η αρχική μορφή του μνημείου. Η εκκλησία οικοδομήθηκε σε δύο διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Το παλαιότερο, ανατολικό τμήμα της, ανάγεται τουλάχιστον στον 17ο αιώνα. Αποκαλύφθηκε το αρχικό, ψηφιδωτό πάτωμα, ο μαρμάρινος όγκος από αρχαίο ελληνικό ναό που αποτελεί την Αγία Τράπεζα και η τοιχοποιία από πωρόλιθο Παραδεισίου.

Ανακαινίσθηκε και τοποθετήθηκε το παλαιό ξυλόγλυπτο τέμπλο, του οποίου αναδείχθηκε όλος ο εικονογραφικός διάκοσμος.

Κατά την διάρκεια της αποκατάστασης, στο δεξιό άκρο του τέμπλου, αποκαλύφθηκε μια εικόνα της Αγίας Μαρίνας της οποίας αγνοείτο η ύπαρξη.

Φέρει αφιέρωση και χρονολογία 1759.

Αφηγήσεις σχετικά με την Αγία Μαρίνα Παραδεισίου.

Αφηγείται η Φιλόλογος κυρία Ευαγγελία Παναή 

Φαίνεται πως όλοι μας έχουμε κι από μια τουλάχιστον τραγελαφική ανάμνηση από της Αγιάς Μαρίνας! 

Μια δική μου, είναι από όταν τελείωσα την Πέμπτη δημοτικού.... 

Ευαγγελία Παναή 

Φιλόλογος

Μαζευόμασταν οι μικρολοοί στην αυλή του Σχολείου την παραμονή και κάναμε χάζι τους λοτταριάδες που τότε στόλιζαν από το μεσημέρι της παραμονής κι ύστερα τις λοταρίες , κι όχι από μέρες πριν, όπως κάνουν τώρα.... Παρακολουθούσαμε με προσοχή και λαχτάρα, όλη την ιεροτελεστία του στολίσματος της κάθε λοτταρίας. 

Ένα -ένα παιχνίδι που έβγαινε από τις κούττες και ε τοποθετούνταν στον πάγκο..... Βλέπαμε τον λοτταριά σαν θεό και σίγουρα τον θεωρούσαμε «πλούσιο», αφού είχε τόση..... «συρμαγιά»!!.... Τότε, ήταν ακόμα χώμα, -αν δεν κάνω λάθος- η αυλή του Σχολείου, και όταν ο λοτταριάς που παρακολουθούσαμε ολοκλήρωσε το στόλισμα της λοτταρίας του, θέλησε να ραντίσει με το νερό τον χώρο μπροστά από τον πάγκο του, για να μην σηκώνουν σκόνη τα ποδαρικά και του λερώνουν την πραμάτεια.... 

Άπλωσε λοιπόν το χέρι του με τον καζοτενεκκέ της φέτας προς το μέρος της παιδικής ομήγυρης, και λέει: «Ποιός θα πάει στην βρύση να γεμίσει νερό;» Πρόθυμοι, πετιούμεστε όλοι οι μικροί, αλλά το κοριτσάκι που ήταν πιο κοντά του, πρόφτασε και τον άρπαξε πρώτη! 

Σταματά εδώ, αυτή η ιστορία γι απόψε, γιατί έχουμε και πρωινό εγερτήριο για την δουλειά αύριο! 

Και τώρα, η συνέχεια της τραγελαφικής ιστορίας, από την Αγιά Μαρίνα των παιδικών μου χρόνων που άρχισα να σας διηγούμαι παραπάνω, χθες βράδυ, που θα σας την διηγηθώ, στην ντοπιολαλιά του χωριού μας, όπως θα έκαμνα αν σας είχα μπροστά μου και σας την εδιηγούμουν προφορικά, 

Καλοί μου Φίλοι: Τρέχνουμε λοιπόν προς την διπλή βρύση με την "βούρνα", που είναι μέχρι σήμερα στον πάνω τοίχο της αυλής του Σχολείου, (απέναντι από "το μπακκάλικο του Θωμά" και πώς μου ήρθε εμένα καθ' οδόν η όρεξη, να πιω νερό, και μάλιστα, όχι από την "μέσα" (=ανατολική) βρύση που πίναμε πάντα όλοι οι μικρολοοί, αλλά από την "όξω βρύση" (=δυτική), που δεν έπινε κανένας μας, γιατί, για κάποιον λόγο, τα παιδάκια της εποχής, την είχαν "βαφτίσει" "η βρύση του Ντάρου", ότι και καλά μου, έπινε νερό ο Ντάρος, από κείνην! (Ο Ντάρος για όποιον δεν ξέρει, ήταν ένας άστεγος συγχωριανός μας, που παρ' όλη την ενδεχομένως τρομακτική όψη που είχε με τα μακριά γένια και την καπαρντίνα που δεν έβγαζε ποτέ, ήταν απόλυτα άκακος). 

Όλα λοιπόν, έγιναν ταυτόχρονα: την στιγμή που εγώ έσκυβγκα στην "βρύση του Ντάρου" να πιώ νερό, η κορίτσα με τον καζοτενεκκέ, ερχόμενη με αφόρα και προσπαθώντας να μπρολάβει να βάλει τον καζοτενεκκέ κάτω από το σουλούνι για να γιμώσει, τραβά με, μμιά με την κόχη του καζοτενεκκέ πάνω στην κεφάλη, στο δεξί μηνίγγι! 

Σκίζει η κεφάλη μου, ρκέφει να σουλουντρανεί το αίμα, και καθώς τα άλλτα παιδάκια βάλλτουν τις τσαγκριές, εβώ γένουμαι ολοσύχριστη, μαζεύγκουνται κι οι γειτόνισσες, κούει κι η μάνα μου 'που το σπίτι μμας που 'καμνεν τις δουλγκειές για το πανα'ύ'ρι, τρέχνει κι αυτή μαζί με την συχχωρεμένη την Ελένην του Θωμά που είχασιν το μπακκάλικον ακριβώς απέναντι, και ρκέφουν τα.... "ιατρικά πορίσματα" από την ομήγυρη των γεναικών που παρευρίσκουνταν (εννοείται ότι για.... γιατρό ή για.... αντιτετανικούς, που θα συζητούσαν σήμερα σε ανάλογη περίσταση, ούτε λόγος!): "Βάρ' την, σουρφαμιδόσκονη πάνω στο χτύπος!", η μμιά, "Βάρ' την κομμάτην κοπανισμένον ασβέστην, να σταθεί το γαίμαν!", η άλλτη, κι άλλτα πολλτά.... Αλλτά, κειά, εκούστην ο κατ' εξοχήν επιστημονικός χρησμός, από την... κορυφαία του...χορού, την Ελένην του Θωμά: "Μην τυχώς και τη λούσεις, κι ε ννα νεροπιεί το σκίσιμον κι 'α κακοφορμίσει!!! Πλύννε τη, τσά! όππως-όππως, γύρου-γύρου, και μην την εχτενίσεις με καθόλου, γιατί α ξαναννοίξει!!" 

Πώς να μην γένει σεβαστός ο χρησμός της Ελένης, που η αγαπημένη της κουβέντα στην μάνα μμου και στις θκειές μου όταν την ερωτούσαν για τίποτα, ήταν: "Ως πού ε ννα ζηώ, μωρή πιό, να σας ερμηνεύγκω;;;!!!" 

Αυτό ήταν!!! Είχα και τσουλλγκιά την περίοδο εκείνη.... Πιάνει η μάνα μου, εκτελεί κατά γράμμα την....ιατρική συμβουλή.... Πλύννει με όππως-όππως με το νερόν τα τσουλγκιά μου, που ούτε καν με τα ξέμπλεξε να με τα χτενίσει, για να μην εξαναννοίξει η πληγή! 

"Του κάττη τα πλυσίματα!"... Εντρέπουμουν να μπροβάλω ούλλτη νύχτα που την πόρταν της σάλας μας, που ήταν σαν τον κετσέ η κεφάλη μου, με τα ξεραμμένα γαίματα! Κι αν θαρείτε κι ετελειώσαν εκεί οι...κακοδαιμονίες εκείνης της Αγιάς Μαρίνας, όχι! 

Είχεν και παρακάτω: Ανήμερα του πανα'υ'ργκιού, αργκά την νύχτα, όταν πιον είχαν φύει οι πανα'υ'ριτζήδες, οι λοτταριάδες όλτοι, εξηλώνναν τις λοτταρίες τους, αφήνοντας βουνούς μέσα στην αυλήν του Σκολείου τις άδγκειες χαρτόκουττες.... 

Πάω κι εβώ λοιπόν πρωί-μπρωί, να μπρολάβω πριν να τις μαζέψουν οι σκουπιδγκιάρηδες, για να τις χρησιμέψει συμπληρωματικά ο πατέρας μου, να κάμει την καλύβαν που 'καμνεν κάθε χρόνο στο χωράφι μμας, με κλαδγκιά, όπου μέναμε όσον καιρόν εβγκάλλταμεν το κρομμύδι τις αυγκές, που το μπλέκαμε μάτσες..... 

Καθώς εμάζευγκα λοιπόν τους χάρτονες, και όππως ήμουν λοιπόν αξυπόλητη -πρακτική συνηθισμένη το καλοκαίρι ανάμεσα σε όλα τα παιδιά της εποχής εκείνης-, πατώ με την άτσα, μιαν πινέζαν που ήταν στο πάτωμα με την μύττην ίσκια-πάνω, και μπήεται ούλτη μ'εσ' το κρηάς μου, μέχρι το κόκκαλο! 

Εγκαρντιώθηκα!! Εσπάρασσα!! Τους χάρτονες βέβαια, ούτε σκέψη να τους παρατήσω! Κούτσα-κούτσα, κωλοσέρνοντας και τις κούτες, επήα στο σπίτι μμας με την πινέζα μπημένη στην άτσα, εβγκάλα μμέ την η μάνα μου κι ο πατέρας μου -εννοείται ξανά χωρίς σκέψη για...αντιτετανικούς κι άλλτα τέθκοια....μοντέρνα, -και...άτε στο καλόν του Θεού! 

Κι αν για μέρες επορπάτιουν κι 'εν εμπόργκειουν να πατήσω την άτσαν του ποδγκιού μου, αυτά ήταν....ψιλά γράμματα για την εποχή! 

Όππως όλλτοι οι μεγάλοι μας ελέαν σε τέθκοιες περιπτώσεις: "Ώσπου να παντρευτείς, 'α γιάνεις!!!" 

Και πράγματι, έτσι κι εγένην κιόλας!!! 

Καλή Αγιά Μαρίνα, Αγαπημένοι μου Φίλοι ! 

Ευαγγελία Παναή

Φιλόλογος--Επιχειρηματίας

Δημοτική Σύμβουλος Ρόδου

Παραδεισιώτισσα