Γράφει ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μαστής
Η Βαρβάρα η “Μπέλλενα”. Η νοσοκόμα του χωριού μας.
Όταν μυρίζω μπλε οινόπνευμα κι όταν βλέπω βαμβάκι, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό μέχρι σήμερα, είναι η φιγούρα της Βαρβάρας του Μπέλλου.
Την είχα ταυτίσει με γιάτρισσα, αφού όποιος αρρώσταινε στη γειτονιά μας η Βαρβάρα έτρεχε να τον κάνει καλά. Ντυμένη στα μαύρα την θυμάμαι πάντα. Με ένα τσιγάρο στο στόμα (σπάνιο γεγονός για τη Σορωνή της δεκαετίας του ’70 να καπνίζει γυναίκα) και φωνή βραχνή. Που γίνονταν ακόμα πιο βραχνή όταν γελούσε δυνατά με τα αστεία που άκουγε ή που έλεγε.
Ήθελα από πολλά χρόνια να γράψω δημόσια γι αυτή τη γυναίκα. Είτε επειδή ήταν φίλη της οικογένειας και του πατέρα μου, είτε επειδή την αγαπούσα ιδιαίτερα γιατί κι αυτή με αγαπούσε και με πρόσεχε. Πηγαίναμε συχνά με τον πατέρα μου στο «πάνω χωριό». Εκεί έμενε. Δίπλα στο σπίτι του Στέργου Χατζηκυριαζή και κοντά στο σπίτι του Έντγκαρ και της Φανής.
Μας υποδέχονταν πάντα στην μικρή της αυλή, που έπρεπε -αν θυμάμαι καλά- να ανέβεις μερικά σκαλοπατάκια για να φτάσεις, αφού προηγουμένως άνοιγες μια μικρή καγκελόπορτα. Με το που μας έβλεπε, έβαζε πάνω το μπρίκι κι ετοίμαζε δύο καφεδάκια. Ένα για τον πατέρα μου κι έναν για εκείνη. Κουβέντιαζαν ώρα και γελούσαν. Έλεγαν για τα παλιά αλλά και τα νέα. Εμένα μου έβαζε χυμό ή φρούτα πάντα.
Με ρωτούσε πάντα αν είμαι καλά και πως είναι η μητέρα και τα αδέλφια μου.
- Καλά είμαι, καλά, πολύ καλά, απαντούσα εγώ γρήγορα. Γιατί αν δεν ήμουν, ήξερα τι με περίμενε.
Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, η Βαρβάρα για μένα ήταν ο φόβος κι ο τρόμος. Χρειάστηκε να κάνω κάποιες ενέσεις κι η ίδια ως Νοσοκόμα, ανέλαβε το καθήκον της. Στην αρχή δεν ήξερα τι με περίμενε και παρακολουθούσα προσεκτικά το τελετουργικό της όλης υπόθεσης:
Ζητούσε αρχικά από τη μητέρα μου να βάλει στο πετρογκάζ μια μικρή κατσαρόλα με νερό. Στη συνέχεια άνοιγε μια μεγάλη τσάντα που είχε και έβγαζε από μέσα μια γυάλινη σύριγγα. Μετά ακολουθούσε η βελόνα. Και τα έριχνε μέσα στο νερό πριν ξεκινήσει να βράζει. Τα άφηνε εκεί για αρκετή ώρα να χοχλάσουν.
Μετά με μια μεταλλική λαβίδα, τα έπιανε, τα έβαζε πάνω σε ένα άσπρο πανί που έμοιαζε με γάζα κι αφού κρύωναν λίγο, κούμπωνε την βελόνα στη σύριγγα. Στη συνέχεια η μητέρα μου της έδινε το φάρμακο. Ένα μικρό φιαλίδιο με λάστιχο στο πάνω μέρος και εκεί βύθισε μέσα τη βελόνα. Αφού ρουφούσε το υγρό με τη σύριγγα, θυμάμαι μετά την χαρακτηριστική της κίνηση, να χτυπά με δύναμη με το ένα της δάχτυλο την ένεση με το υγρό (όπως χτυπάμε τα καρπούζια για να δούμε αν έχουν ωριμάσει) και μου έκανε την ένεση.
- Δεν είναι τίποτα –έλεγε- αλλά έλα πουν ήταν! Εγώ ούρλιαζα από τον πόνο!
Τις επόμενες φορές όταν την έβλεπα να έρχεται από την στροφή του «αχταρμά» έτρεχα και κρυβόμουν όπου έβρισκα.
Τι αστεία μου έλεγε, τι καραμέλες μου έδινε, εγώ εκεί… να τρέμω και να φοβάμαι. Μέχρι που μια μέρα μου πε, ότι δεν πρόκειται να κάνουμε άλλες ενέσεις γιατί η σύριγγα που είχε έσπασε! Άλλαξε όλος μου ο κόσμος αμέσως. Και τότε έγινε και πάλι η αγαπημένη μου Βαρβάρα.
Γεννήθηκε το 1930 στη Σορωνή. Ήταν 4ο παιδί από τα 9 του Αναστάση Μαστή και της Δέσποινας Διακοδημητρίου.
Παντρεύτηκε με τον Παναγιώτη Μπέλλο , ο οποίος έφυγε στη Βραζιλία για να δουλέψει, ενώ η ίδια έμεινε πίσω λόγω της εγκυμοσύνης της. Τον ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1954 μαζί με τον γιό τους, Αντώνη.
Στη Βραζιλία δούλεψε ως νυχτερινή νοσοκόμα και πήρε δίπλωμα μαίας με το οποίο εργάζονταν. Επέστρεψαν στη Ρόδο το 1967.
Δούλεψε ως μαία στη μαιευτική κλινική του Καραγιάννη και μετά στο νοσοκομείο της Ρόδου. Στο χωριό μας εργάστηκε επίσης στο κυλικείο του Γυμνασίου κάποια χρόνια.
Απεβίωσε το 2004 σε ηλικία 74 ετών. Κι όλοι εμείς που την γνωρίσαμε, δεν την ξεχάσαμε ποτέ. Την θυμόμαστε πάντα με αγάπη, νοσταλγία και καλοσύνη γιατί ήταν μια αγωνίστρια της ζωής.
Ευχαριστώ τα παιδιά της Αντώνη και Παρασκευή και τον εγγονό της Παναγιώτη, για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες που μου εμπιστεύτηκαν.
Μιχάλης Μαστής
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ομάδα «Παλιά Σορωνή»:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου