‎Σεραφείμ Αθανασίου προς Θέμη Καλαμάτα: Συγχαρητήρια για το έργο σας στην όμορφη Ρόδο!!!

Γράφει ο ‎Σεραφείμ Αθανασίου (*) 

Σήμερα (17-8-2019) ανοίγοντας το κομπιούτερ μου το οποίο( λόγω ηλικίας είμαι 95 χρόνων) δεν καταφέρνω και καλά τη χρήση του, ξαφνιάστηκα όμως ευχάριστα στα όσα είδα. 

Αλλά ας πάω λίγες μέρες πιο πίσω από τη σημερινή ημερομηνία. Από το Βόλο στον οποίο διαμένω για κάποια αιτία πήρα τηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα Ιαλυσού Ρόδου. Παρουσιάστηκε ένας ευγενής κύριος, ζήτησα ό,τι ζήτησα και κατά την κουβέντα μας πληροφορήθηκα ότι στην απέναντι ηλεκτρονική

πλευρά ήταν ο Διοικητής του Τμήματος κ. Θέμης Καλαμάτας και μάλιστα συμπατριώτης μου. 

Έκανα και έκανε τόση χαρά που βρεθήκαμε πατριωτάκια από χωριά της Λαμίας και στο φίλο μου πλέον Θέμη έστειλα ένα μου βιβλίο το « θύμησες και γεγονότα» στο οποίο και σχεδόν σε όλες του τις σελίδες αναφέρομαι στους όμορφους και ευγενείς νησιώτες και ιδιαίτερα στην συγκινητική υποδοχή της Χωροφυλακής που έκαναν οι κάτοικοι των νήσων στο τελευταίο 5νθήμερο του μηνός Μαρτίου 1947 και την οποία υποδοχή και εγώ από κοντά έζησα μια που, ως αστυνομικό όργανο και εγώ τότε-για πρώτη φορά με άλλους συναδέλφους παρούσα-πατούσαμε τα αιματοβαμμένα χώματα της μαρτυρικής Δωδεκανήσου. 

Προχθές ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Ιαλυσού Ρόδου με πήρε τηλέφωνο να μου πει ευχαριστώ για το βιβλίο που έλαβε και αμέσως από τον ίδιο στο Φεις μπουκ δέχτηκα αίτημα φιλίας του στο οποίο θετικά απάντησα.

Σήμερα, από περιέργεια, μπήκα στην μερίδα του και σε περίπτωση που τα γράφω λάθος (φεις μπουκ, μερίδα του κ.λ.π.) ζητώ συγγνώμη.

Ομολογώ ότι από τα όποια κατεβατά συγχαρητηρίων προς τον κ. Θέμη Καλαμάτα είδα και διάβασα, κυριολεκτικά ζαλίστηκα. 

Στην αρχή μάλιστα δεν είχα καταλάβει γιατί τόσα συγχαρητήρια στο φίλο μου κ. Θέμη Καλαμάτα και ειλικρινά προσπαθούσα να βρω την αιτία και το μυαλό μου πήγαινε στο αστυνομικό δαιμόνιο του κ. Διοικητού Τμήματος Ιαλυσού που κάτι σπουδαίο και αστυνομικής φύσεως πρόβλημα ίσως είχε λύσει. 

Προσέχοντας όμως καλύτερα έμαθα την αιτία. 

Και τώρα απευθύνομαι και εγώ στον καινούργιο μου φίλο κ.Θέμη Καλαμάτα. 

Φίλε Θέμη και από μένα έχεις τα πλέον θερμά συγχαρητήρια τα οποία συνοδεύονται και από

μεγάλη πίστεψέ με συγκίνηση. 

Και η συγκίνηση αυτή έφερε και δάκρυα στα γέρικά μου πλέον μάτια επειδή μέσα στους θαλάμους αυτού του κτιρίου έχω και εγώ κοιμηθεί με άλλους συναδέλφους . 

Ως τροχονόμος ( 1947,1948 και 1949, χρονιά που έφυγα για τη Σχολή Υπαξιωματικών) υπηρετούσα στην τροχαία Ρόδου και στα τρία αυτά χρόνια με άλλους συναδέλφους ( 14,15,16-22,23 και 24 Αυγούστου ) για την ρύθμιση της κυκλοφορίας των έστω και ολίγων τότε οχημάτων μας έστελναν στην Κρεμαστή που γιόρταζε η Παναγία ΜΑΣ. 

Τις μέρες εκείνες τρώγαμε και κοιμόμαστε στο

Σταθμό -τότε- χωροφυλακής Τριαντών και όπως καταλαβαίνεις φίλες μου πόση συγκίνηση μου μετέδωσες σήμερα. 

Και πάνω σε αυτό θέλω να επαναλάβω σε σένα τα συγχαρητήρια μου επειδή αυτό το αριστούργημα τέχνης και καλαισθησίας το οποίο με τη φθορά του χρόνου ή αδιαφορίας πολλών πήγαινε ολοταχώς για κατεδάφιση εσύ καλέ μου φίλε πρόλαβες τη φθορά του και με τις όποιες προσωπικές και συναδελφικές σου θα έλεγα προσπάθειές σήμερα παρουσίασες ένα άλλο κτίσμα που πίστεψέ με εγώ ποτέ δεν ξέχασα.

Από τη Ρόδο θυμάμαι με συναδέλφους πηγαίναμε στα Τριάντα με το αστικό Λεωφορείο του Ρ.Ο.Δ.Α. κατεβαίναμε προ της γέφυρας και περπατώντας βαδίζαμε προς τον Σταθμό Χωροφυλακής, έτσι για να θαυμάσουμε αυτό το Ιταλικό θαύμα τέχνης που δύσκολα κανείς το συναντά.

Μάλιστα φίλε Θέμη, θα σου πω και κάτι προσωπικό. Εκεί στα Τριάντα επί των δικών μου ημερών και πριν δηλαδή από 70 τόσα χρόνια έμεινε ένας καλός μου φίλος ονόματι Μάρκος με δυο παιδιά του που ήταν φίλοι μου και είχαν κρεοπωλείο στη

Ρόδο. 

Πολλές φορές με έπαιρναν μαζί τους με το δικό τους αυτοκίνητο και επειδή γνώριζαν πόσο ερωτευμένος εγώ ήμουνα με αυτό το κτίσμα φτάνοντας εκεί σταματούσαν για να πω μια καλημέρα στους συναδέλφους μου και ύστερα να με πάρουν και να πάμε σπίτι τους το οποίο βρισκόταν-αν καλά θυμάμαι- πιο πάνω από το τμήμα.

Μακάρι να υπάρχει τέτοια οικογένεια στα Τριάντα και να διαβάσουν οι απόγονοι εκείνων των καλών ανθρώπων αυτά που εδώ, εγώ γράφω .

ΟΙ Τριαντινοί είναι πιστεύω οι πιο τυχεροί

άνθρωποι και τούτο γιατί έχουν στο δικό τους τόπο και μάλιστα στο πιο κεντρικότερο σημείο της πόλεώς τους το χαρισματικό αυτό κτίσμα που το καμαρώνουν όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και εκατομμύρια τουρίστες από όλο τον κόσμο.

Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουν τον ευαίσθητο Ρουμελιώτη Αστυνόμο τους ΘΈΜΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑ που και εκείνος τα μέγιστα συνετέλεσε στο να μένει όρθιο αυτό το αστυνομικό μνημείο τέχνης και όχι μόνο δεν πρέπει εκείνοι να τον ξεχάσουν αλλά και η υπηρεσία του να μεριμνήσει να γίνουν γνωστές οι ευαισθησίες του Πανελλαδικά σε συναδέλφους του προς μίμηση ευαισθησιών και

πέρα από τα αστυνομικά καθήκοντα. 

Φίλε Θέμη, σήμερα πολύ με συγκίνησες και για πολλά χρόνια της ζωής μου πίσω με έφερες, ειλικρινά σε ευχαριστώ. Και πάλι μπράβο σου και πάλι ολόθερμα συγχαρητήρια σου εύχομαι και με την πάροδο του υπηρεσιακού σου χρόνου μακάρι να σε δούμε και Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας.

Σεραφείμ http://xn--kxadaa7a5aq4au.www.serathan.gr/

‎(*) Σεραφείμ Αθανασίου 

Βιογραφικό Σημείωμα 

Φίλες και φίλοι, 

Σε σάς που την ώρα τούτη διαβάζετε αυτό το κείμενο, νοερά, έρχομαι κοντά σας για να με γνωρίσετε καλλύτερα: 

Σεραφείμ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Χρήστου και της Μαρίας τα στοιχεία μου. Προ πολλών 10ετιών (25-4-1925) και από φτωχούς αγρότες γονείς, γεννήθηκα στο χωριό Κόμνηνα Λοκρίδας του Νομού Φθιώτιδος, γι’ αυτό και έχω βιώσει βαθειά στο πετσί μου τη στέρηση και την ανέχεια με ό,τι αυτές συνεπάγονται, ακόμα και στις δια βίου μνήμες... Το Νοέμβριο του έτους 1945 κατατάχτηκα στη Χωροφυλακή με ένα απολυτήριο Δημοτικού σχολείου, όπως τότε έγινε - λόγω εμπολέμου καταστάσεως και… φτώχειας - με πολλά αγροτόπαιδα της ηλικίας μου.