Το 43 π.Χ καταστράφηκε από τους Ρωμαίους, αλλά στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες παρουσίασε 
νέα ακμή. Κατά την βυζαντινή εποχή, λεηλατήθηκε από τους Άραβες, που κατέστρεψαν και πήραν μαζί τους φεύγοντας και τον περίφημο "Κολοσσό της Ρόδου", τεράστιο χάλκινο άγαλμα με ύψος 31 μέτρα, έργο του Λίνδιου χαλκοπλάστη Χάρητα, μαθητή του Λυσίππου, που στήθηκε το 292 π.Χ. στο λιμάνι της και ήταν ένα από τα "εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου".Λεηλασίες έκαναν επίσης οι Σαρακηνοί και οι Σελτζούκοι. Όταν την κατέλαβαν οι Σταυροφόροι, την έκαναν ναυτικό και εμπορικό τους κέντρο. Ουσιαστικά, ήταν στα χέρια των Γενοβέζων ναυάρχων και όταν ανακτήθηκε από το Βυζάντιο. Το 1309, ο ναύαρχος Βινιόλο πούλησε την Ρόδο στο τάγμα των Ιωαννιτών. Ο αρχηγός του τάγματος, ο "Μέγας Μάγιστρος" οικοδόμησε μνημεία. Έτσι, αντιμετώπισε η Ρόδος την πολιορκία του Μωάμεθ του Β' (1480). Το 1522, την κατέλαβε ο Σουλεϊμαν ο Μεγαλοπρεπής κι έμεινα στα χέρια των Τούρκων ως το 1912. Τότε (4 Μαϊου 1912), την κατέλαβαν οι Ιταλοί και την κράτησαν ως το 1945, που ενώθηκε με την Ελλάδα. Ο πληθυσμός της ήταν και είναι πάντοτε ελληνικός. Οι Ιταλοί προσπάθησαν με σκληρά μέτρα να εξιταλίσουν τους Έλληνες της Ρόδου, αλλά εκείνοι αντιστάθηκαν με όλα τα μέσα και διατήρησαν στα στήθη τους την εθνική φλόγα. Δεν τους πτόησαν ούτε η πείνα, ούτε οι διωγμοί, ούτε οι εκτελέσεις. Στην περίοδο του Φασισμού, οι Ιταλοί έκαναν μεγάλα σχέδια για την κατάκτηση της Α. Μεσογείου, με βάση τη Ρόδο. Γι'αυτό και για προπαγανδιστικούς σκοπούς με υποχρεωτική εργασία των Ρόδιων ίδρυσαν τα μεγάλα κτίρια, που κοσμούν τη νέα πόλη. Εκτός από την ίδια την πόλη της Ρόδου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εξής τόποι: Η Αρχαία Ιαλυσός, που βρίσκεται στα Δ. της Ρόδου, πάνω στο Όρος Αχαϊα, που τώρα λέγεται Φιλέρημος, από το ομώνυμο μοναστήρι. Στην ακρόπολη της Ιαλυσού σώζονται οι βάσεις αρχαίου ναού. Πλάι του είναι βυζαντινής εποχής χριστιανική εκκλησία και νεώτερο καθολικό μοναστήρι.
Η Κάμιρος, που βρίσκεται στην Δ. ακτή, κοντά στο χωριό Καλαβάρδα. Αποκαλύφτηκαν εκεί ερήπια του ιερού του Αταβύριου Δία και νεκροταφείο των μυκηναϊκών χρόνων με αξιόλογα ευρήματα.
Η Λίνδος, το τρίτο κέντρο της ροδιακής αρχαιότητας βρίσκεται στα Α., σε βραχώδη χερσόνησο. Έχει στα Δ. το όρος Κράνα. Σε οχυρό βράχο υψώνεται η ακρόπολη (ύψος 116 μέτρα) όπoυ η ανάβαση γινόταν με σκαλοπάτια σκαλισμένα στο βράχο. Βρέθηκαν εκέι λείψανα της νεολιθικής εποχής και σώζονται τα ερήπεια μιας στοάς δωρικούς ρυθμού, των Προπύλαιων, του ναού την Λινδίας Αθηνάς και του θεάτρου. Στο ακροτήριο σώζεται ένα αρχαίο μνημείο, που λέγεται "Τάφος του Κλεόβουλου".
Άλλα αξιοθέατα της Ρόδου είναι και η ρεματιά με τις πεταλούδες και με ένα είδος σχίνου, που βγάζει ευωδάτο ρετσίνι, η ρεματιά με τα νούφαρο (τεχνητές λιμνίτσες) κ.ά.
Όλα τα αξιοθέατα της Ρόδου και οι σπουδαιότερες κωμοπόλεις συνδέονται μεταξύ τους με την πρωτεύουσα με ωραίους αυτοκινητόδρομους.
ΦΡΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΣΤΗ ΡΟΔΟ!
«Ο κίνδυνος από τα τσουνάμι, δηλαδή τα παλιρροϊκά κύματα που προκαλούν οι ισχυροί υποθαλάσσιοι σεισμοί, είναι στο Νότιο Αιγαίο και ιδιαίτερα στην περιοχή της Ρόδου πολύ σημαντικός και γι' αυτό πρέπει να μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα προληπτικά μέσα», υποστηρίζει ο δρ Γεράσιμος Παπαδόπουλος, διευθυντής Ερευνών στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου. Ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα έγινε κατά τη διάρκεια του 5ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Περιβάλλοντος που διοργάνωσε στη Ρόδο η Ένωση Ελλήνων Φυσικών (1- 3 Νοεμβρίου 2002).
Ήδη επιστήμονες του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, ύστερα από αποδελτίωση όλων των ιστορικών στοιχείων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, εκπονούν πρότυπη μελέτη με σκοπό την προστασία της Ρόδου από τα γνωστά τσουνάμι.
Αριστερά: Οι συνέπειες από το σεισμό στη Ρόδο στις 3 Μαϊου 1481. Από το βιβλίο του Καουρσέν (1496).
Μόλις πριν από λίγους μήνες, στις 24 Μαρτίου 2002, ισχυρό τοπικό κύμα που προκλήθηκε όχι από σεισμό, αλλά πιθανώς από υποβρύχια κατολίσθηση, σάρωσε την ακτογραμμή της πόλης της Ρόδου, προκαλώντας σημαντικές υλικές ζημιές. Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, εάν αυτό συνέβαινε σε περίοδο τουριστικής αιχμής οι αρνητικές συνέπειες θα ήταν πολλαπλάσιες.
Τσουνάμι στα Ιαπωνικά σημαίνει «κύμα λιμανιού». Το τσουνάμι είναι αποτέλεσμα της απότομης ανατάραξης του πυθμένα της θάλασσας, που παρατηρείται κατά μήκος υποθαλάσσιων ρηγμάτων μετά από ένα μεγάλο σεισμό. Τα κύματα που δημιουργούνται είναι καταστρεπτικά γιατί έχουν ταχύτητα που μπορεί να φτάσει τα 700 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ η απόσταση της κορυφής ενός κύματος από την άλλη είναι 60 χιλιόμετρα. Περιέργως στην ανοικτή θάλασσα το ύψος των κυμάτων δεν υπερβαίνει τα 1 με 2 μέτρα, ενώ στις ρηχές παράκτιες περιοχές η ταχύτητά τους μειώνεται και το ύψος τους φθάνει τα 25 μέτρα.
Στην αρχή η στάθμη της θάλασσας στην ακτή κατεβαίνει 7-10 μέτρα μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας με αποτέλεσμα τα ψάρια να σπαρταρούν στον πυθμένα. Σε ανάλογο φαινόμενο το 1923 στην περιοχή Hilo η θάλασσα αποτραβήχτηκε 50 μέτρα προς τα πίσω. Οι κάτοικοι έτρεξαν να μαζέψουν τα ψάρια με αποτέλεσμα ένα κύμα τσουνάμι ύψους 20 μέτρων και ταχύτητας πάνω από 100 χιλιόμετρα να τους πνίξει.
Ο έμπειρος επιστήμονας Γ. Παπαδόπουλος ανέφερε ότι τα Δωδεκάνησα είναι περιοχή με υψηλή σεισμικότητα, αφού το ελληνικό τόξο εκτείνεται δυτικά της Πελοποννήσου, συνεχίζεται νότια της Ρόδου, ενώ στην ευρύτερη περιοχή της Καρπάθου στον υποθαλάσσιο χώρο συναντώνται και συγκρούονται η Αφρικανική με την Ευρασιατική πλάκα.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, τα Δωδεκάνησα και ιδιαίτερα η πόλη της Ρόδου έχουν πληγεί πολλές φορές στο παρελθόν από ισχυρά κύματα τσουνάμι έπειτα από ισχυρούς σεισμούς, όπως το 227 και 148 π.Χ. στην αρχαιότητα, αλλά και πιο πρόσφατα το 1481, 1609, 1741 και 1851. Το τελευταίο μεγάλο τσουνάμι στο Αιγαίο συνέβη 9 Ιουλίου 1956 στην Αμοργό. Οι ιστορικές μαρτυρίες που έχουν συλλεγεί, αλλά και οι υπαίθριες έρευνες που έγιναν στις ακτογραμμές τόσο της Ρόδου όσο και στις τοποθεσίες Νταλαμάν και Φετιγιέ σε συνεργασία με επιστήμονες από τα Πανεπιστήμια Τοχοκού και Κυγιότο της Ιαπωνίας και της Άγκυρας, δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι αυτά τα ισχυρά κύματα και ίσως και άλλα που παραμένουν ακόμη άγνωστα, όχι μόνο υπήρξαν αλλά προκάλεσαν και μεγάλες καταστροφές.
«Πράγματι, τα κύματα αυτού του τύπου είναι εξαιρετικά βίαια», προσθέτει ο Γεράσιμος Παπαδόπουλος, «προσβάλλουν τις ακτές αιφνίδια και μπορούν να διεισδύσουν στην ξηρά σε απόσταση δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων. Η κύρια πηγή αυτών των τσουνάμι εντοπίζεται στην υποθαλάσσια περιοχή μεταξύ της Ρόδου και της απέναντι τουρκικής ακτής όπου γίνονται ισχυρότατοι σεισμοί. Είναι όμως δυνατό να προκληθούν τσουνάμι και από σεισμικά αίτια».
Στο Αιγαίο από παρατήρηση γεωλογικών χαρτών προκύπτει ότι επικίνδυνα ρήγματα υπάρχουν στον κόλπο του Γέροντα, ανάμεσα στην Κω και τη Μικρά Ασία. Παρόμοιο ρήγμα κατέγραψε το βαθύσκαφος του Κέντρου Υποθαλάσσιων Ερευνών μεταξύ Καρδάμαινας Κω και Νισύρου.
Ιαπωνικό το τσουνάμι, παρ όλα αυτά αναφέρεται στην Αγία Γραφή: Όταν οι Φαραώ κυνηγούσαν τους Ισραηλίτες άνοιξε η Ερυθρά Θάλασσα και την πέρασαν κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας. Από τα πιο μεγάλα και δυνατά τσουνάμι στην ιστορία αποδίδεται στην έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη). Επίσης η Κως είχε πληγεί από τσουνάμι το 554 μ.Χ. επί βασιλείας Ιουστινιανού. Επίκεντρο του σεισμού ο υποθαλάσσιος χώρος μεταξύ Κω και Αλικαρνασσού. Το γεγονός περιγράφει παραστατικά ο Αγαθίας ο Σχολαστικός στην ιστορία του.
Δυστυχώς επικίνδυνες περιοχές είναι οι πιο ανεπτυγμένες και πυκνοκατοικημένες. Συνήθως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πιο ασφαλείς κοντά στο κύμα που δεν υπάρχουν κτίρια γι αυτό καταφεύγουν εκεί μετά από σεισμό. Είναι λάθος. Οι αρχές κάθε περιοχής οφείλουν να ενημερώνουν τους πολίτες για τον κίνδυνο και να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τις παραλίες μετά από έναν ισχυρό σεισμό.
Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων, στα ΝΑ του Αιγαίου και κοντά στη ΝΔ μικρασιατική ακτή.
Είναι στενόμακρο: μεγαλύτερο μήκος 77 χλμ., μεγαλύτερο πλάτος 37 χλμ. Έκταση: 1398 τ. χλμ.,
Πρωτεύουσα: Ρόδος
Έχει την τέταρτη θέση στη σειρά των νησιών της Ελλάδας, μετά την Κρήτη, την Εύβοια και τη Λέσβο.
Κυριότερη οροσειρά είναι ο Ατάβυρος (1215 μ.) και χαμηλότερα βουνά ο Ακρομύτης (825 μ.) και ο Προφήτης Ηλίας (799 μ.).
Κατά μήκος των ακτών εκτείνονται πεδιάδες μικρές. Οι λοφοπλαγιές σκεπάζονται με θάμνους και με δάση από αειθαλή δέντρα. Στις ακτές σχηματίζονται μικροί όρμοι ανοιχτοί, χωρίς λιμάνια, όπως είναι του Αρχάγγελου, της Καλλιθέας, της Απολακκιάς, του Αφάντου. Το σημαντικότερο από τα τεχνητά λιμάνια, απ' όπου γίνεται η διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, είναι εκείνο της Ρόδου Το κλίμα του νησιού είναι εύκρατο και υγιεινό, με σχετικά μικρή υγρασία. Έχει μεγάλη ηλιοφάνεια σ' όλη τη διάρκεια του χρόνου ενώ οι δροσεροί δυτικοί άνεμοι μετριάζουν τη ζέστη του καλοκαιριού Από τα αμπέλια βγαίνει το περίφημο κρασί της Ρόδου. Το κρασί της Ρόδου ήταν φημισμένο από την αρχαιότητα καθώς και το λάδι της, που σφραγισμένα σε ειδικούς αμφορείς, στέλνονταν στο εμπόριο. Καλλιεργούντα ακόμα δημητριακά, ελιές, εσπεριδοειδή, λαχανοκηπευτικά και οπωροφόρα δέντρα Το νησί εξάγει χρωμίτη και μάρμαρα διάφορων χρωμάτων: κόκκινα, κίτρινα, κοράλλινα και καφέ. Η Ρόδος αποτελεί την ομώνυμη επαρχία του νομού Δωδεκανήσων όπου υπάγονται και τα νησιά Χάλκη, Τήλος, Σύμη, Μεγίστη και οι μικρότερες νησίδες Ρω, Μαραθούντα, Φάρος, Αλιμιά, Νίμος, Σέσκλιο.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ
Η ιστορία της Ρόδου όπως και όλης της Ελλάδας, αρχίζει από την εποχή των μύθων. Ο Πίνδαρος αναφέρει ότι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι επτά γιοι του Ήλιου και της νύμφης Ρόδης. Η παράδοση αυτή συμβολίζει την αρμονική ένωση των ηλιαχτίδων και των λουλουδιών στο προνομιούχο νησί. ʼλλη παράδοση αναφέρει πως το νησί πήρε το όνομά του από το άνθος ρόδο (τριαντάφυλλο). Ένας από τους γιους του Ήλιου, σύμφωνα με τον Πίνδαρο πάλι, γέννησε τρεις γιους, τον Κάμιρο, τον Ιαλυσό και το Λίνδο, που ίδρυσαν τις τρεις αρχαίες πόλεις της Ρόδου, που αναφέρει ο Όμηρος. Οι πόλεις αυτές αναπτύχθηκαν γρήγορα και ήταν ονομαστά τα κεραμουργεία της Καμίρου, τα οπλουργεία της Ιαλυσού και τα ναυπηγεία της Λίνδου.
Οι αρχαίοι είχαν διάφορα ονόματα για το νησί: Αστερία, Οφιούσα, Ποιήεσσα, Αταβυρία, Τελχινίς, Πελαγία, Κολυμβία κ.ά. Η Ρόδος ακολούθησε τις περιπέτειες όλης της Ελλάδας. Το 300 π.Χ. οι Ρόδιοι για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στους θεούς για τα χρήματα που πήραν πουλώντας τις πολιορκητικές μηχανές του Δημήτριου του Πολιορκητή, αφιέρωσαν στο θεό Ήλιο, ένα τεράστιο άγαλμα. Είναι ο περίφημος "Κολοσσός της Ρόδου", του γλύπτη Χάρη, μπρούτζινο άγαλμα ύψους 30 μ., που ήταν τοποθετημένο στο σημερινό Μανδράκι. Το άγαλμα καταστράφηκε το 224 π.Χ. από ισχυρό σεισμό. Οι ʼραβες με επικεφαλής τον Αρούν Αλ Ρασίντ λεηλάτησαν το νησί το 807 μ.Χ. Οι Βενετοί εγκατέστησαν εκεί εμπορικό σταθμό (1082 μ.Χ.). Τον καιρό της Φραγκοκρατίας ο Λέοντας Γαβαλάς, τοπικός άρχοντας του νησιού, ίδρυσε αυτόνομη ηγεμονία, που την κατέλυσαν αργότερα οι Γενουάτες.Στην περίοδο των Σταυροφοριών, η Ρόδος πουλήθηκε στους Ιωαννίτες ιππότες. Οι Ιωαννίτες άφησαν έντονα τα ίχνη τους, κυρίως στην πόλη της Ρόδου, όπως φαίνεται σήμερα. Η Ρόδος πέρασε τετρακόσια χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, αλλά η περιπέτειά της δε σταμάτησε εκεί. Μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα, το 1912 υποδουλώθηκε στους Ιταλούς και μόνο στις 7 Μάρτη 1948, μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ενώθηκαν με την Ελλάδα.
Κολοσσός της Ρόδου
Η επιδεξιότητα στην χρήση των μετάλλων δημιούργησε ένα από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, το Κολοσσό της Ρόδου. Μετά από αποτυχημένη πολιορκία της Ρόδου, οι εγκαταλειμμένες πολιορκητικές μηχανές πουλιόνται και έσοδα αφιερώνονται στην κατασκευή αγάλματος του θεού Ήλιου. Ο Χάρης από την Λίνδο σε 12 χρόνια (304 -292 π.Χ.) κατασκεύασε τον Κολοσσό ύψους 31 μέτρων. Το κόστος των 300 ταλάντων ήταν δυσβάστακτο για την εποχή και τα οικονομικά προβλήματα του Χάρη λέγεται ότι τον οδήγησαν σε αυτοκτονία, αφήνοντας την ολοκλήρωση του Κολοσσού στον Λάχη.
Η θέση του Κολοσσού δεν ήταν στο λιμάνι με ανοιχτά πόδια και πλοία διερχόμενα από κάτω του, όπως ρομαντικοί Ελληνιστές ζωγράφοι καλλιτεχνικά τον απεικόνιζαν, αλλά σε άλλο σημείο προφανώς σε ναό του Ήλιου, η θέση του οποίου ακόμα δεν έχει βρεθεί.
Το 227 π.Χ. μεγάλος σεισμός συγκλονίζει την Ρόδο ρίχνοντας και τον Κολοσσό που πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια! Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του "μην κίνει τα κείμενα" και ο Κολοσσός δεν ξαναστάθηκε ποτέ πια όρθιος. Πολύ αργότερα κατά την Αραβική κατοχή της Ρόδου το 653 μ.Χ. ο Κολοσσός πουλήθηκε για μέταλλο σε Εβραίο έμπορο που χρειάστηκε 900 καμήλες για την μεταφορά.
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΥΑΛΟΥΡΓΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ – ΡΟΔΟΣ (4ΟΣ ΑΙ. Π.Χ.)
Σωστική ανασκαφική έρευνα στο ανατολικό τμήμα της αρχαίας πόλεως της Ρόδου έφερε στο φως οικοδομικά λείψανα από εργαστηριακό συγκρότημα πιθανώς υαλοποιείου του 4ου αιώνα π.Χ., του πρωιμότερου έως σήμερα γνωστού στην Μεσόγειο.
Στα εργαστηριακά κατάλοιπα συγκαταλέγονται συστήματα αγωγών απορροής, υπόγειες και υπέργειες χτιστές δεξαμενές που σχετίζονται με τον καθαρισμό, τον εμπλουτισμό και την επεξεργασία των πρώτων υλών υάλου.
Αξιοσημείωτη ήταν η εύρεση μεγάλης ποσότητας χαλαζιακής άμμου και ασβέστου, ενώ από την ανεπιτυχή διαδικασία της τήξεως των πρώτων υλών βρέθηκαν υαλώματα και αργοί πρασινίζοντες βώλοι υάλου, χρονολογούμενου από τα κινητά ευρήματα στο τέλος του 4ου αι. π.Χ.
Φαίνεται ότι αποτελούσε τμήμα προγενέστερης χρονολογικής φάσεως του ελληνιστικού υαλουργείου του 3ου αι. π.Χ. που είχε ανασκαφεί παλαιότερα σε παρακείμενο οικόπεδο στην Ρόδο, στο οποίο κατασκευάζονταν μικροαντικείμενα, κυρίως ψήφοι και αγγεία πολυτελείας, όπως διάχρυσα και σκεύη τεχνικής ψηφιδωτού.
[ΠΗΓΗ κειμένου : Περιοδικό "ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΕΣ" τ.74 (Ιαν. – Μαρτ. 2000) σελ. 104].
νέα ακμή. Κατά την βυζαντινή εποχή, λεηλατήθηκε από τους Άραβες, που κατέστρεψαν και πήραν μαζί τους φεύγοντας και τον περίφημο "Κολοσσό της Ρόδου", τεράστιο χάλκινο άγαλμα με ύψος 31 μέτρα, έργο του Λίνδιου χαλκοπλάστη Χάρητα, μαθητή του Λυσίππου, που στήθηκε το 292 π.Χ. στο λιμάνι της και ήταν ένα από τα "εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου".Λεηλασίες έκαναν επίσης οι Σαρακηνοί και οι Σελτζούκοι. Όταν την κατέλαβαν οι Σταυροφόροι, την έκαναν ναυτικό και εμπορικό τους κέντρο. Ουσιαστικά, ήταν στα χέρια των Γενοβέζων ναυάρχων και όταν ανακτήθηκε από το Βυζάντιο. Το 1309, ο ναύαρχος Βινιόλο πούλησε την Ρόδο στο τάγμα των Ιωαννιτών. Ο αρχηγός του τάγματος, ο "Μέγας Μάγιστρος" οικοδόμησε μνημεία. Έτσι, αντιμετώπισε η Ρόδος την πολιορκία του Μωάμεθ του Β' (1480). Το 1522, την κατέλαβε ο Σουλεϊμαν ο Μεγαλοπρεπής κι έμεινα στα χέρια των Τούρκων ως το 1912. Τότε (4 Μαϊου 1912), την κατέλαβαν οι Ιταλοί και την κράτησαν ως το 1945, που ενώθηκε με την Ελλάδα. Ο πληθυσμός της ήταν και είναι πάντοτε ελληνικός. Οι Ιταλοί προσπάθησαν με σκληρά μέτρα να εξιταλίσουν τους Έλληνες της Ρόδου, αλλά εκείνοι αντιστάθηκαν με όλα τα μέσα και διατήρησαν στα στήθη τους την εθνική φλόγα. Δεν τους πτόησαν ούτε η πείνα, ούτε οι διωγμοί, ούτε οι εκτελέσεις. Στην περίοδο του Φασισμού, οι Ιταλοί έκαναν μεγάλα σχέδια για την κατάκτηση της Α. Μεσογείου, με βάση τη Ρόδο. Γι'αυτό και για προπαγανδιστικούς σκοπούς με υποχρεωτική εργασία των Ρόδιων ίδρυσαν τα μεγάλα κτίρια, που κοσμούν τη νέα πόλη. Εκτός από την ίδια την πόλη της Ρόδου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εξής τόποι: Η Αρχαία Ιαλυσός, που βρίσκεται στα Δ. της Ρόδου, πάνω στο Όρος Αχαϊα, που τώρα λέγεται Φιλέρημος, από το ομώνυμο μοναστήρι. Στην ακρόπολη της Ιαλυσού σώζονται οι βάσεις αρχαίου ναού. Πλάι του είναι βυζαντινής εποχής χριστιανική εκκλησία και νεώτερο καθολικό μοναστήρι.Η Κάμιρος, που βρίσκεται στην Δ. ακτή, κοντά στο χωριό Καλαβάρδα. Αποκαλύφτηκαν εκεί ερήπια του ιερού του Αταβύριου Δία και νεκροταφείο των μυκηναϊκών χρόνων με αξιόλογα ευρήματα.
Η Λίνδος, το τρίτο κέντρο της ροδιακής αρχαιότητας βρίσκεται στα Α., σε βραχώδη χερσόνησο. Έχει στα Δ. το όρος Κράνα. Σε οχυρό βράχο υψώνεται η ακρόπολη (ύψος 116 μέτρα) όπoυ η ανάβαση γινόταν με σκαλοπάτια σκαλισμένα στο βράχο. Βρέθηκαν εκέι λείψανα της νεολιθικής εποχής και σώζονται τα ερήπεια μιας στοάς δωρικούς ρυθμού, των Προπύλαιων, του ναού την Λινδίας Αθηνάς και του θεάτρου. Στο ακροτήριο σώζεται ένα αρχαίο μνημείο, που λέγεται "Τάφος του Κλεόβουλου".
Άλλα αξιοθέατα της Ρόδου είναι και η ρεματιά με τις πεταλούδες και με ένα είδος σχίνου, που βγάζει ευωδάτο ρετσίνι, η ρεματιά με τα νούφαρο (τεχνητές λιμνίτσες) κ.ά.
Όλα τα αξιοθέατα της Ρόδου και οι σπουδαιότερες κωμοπόλεις συνδέονται μεταξύ τους με την πρωτεύουσα με ωραίους αυτοκινητόδρομους.
ΦΡΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΣΤΗ ΡΟΔΟ!
«Ο κίνδυνος από τα τσουνάμι, δηλαδή τα παλιρροϊκά κύματα που προκαλούν οι ισχυροί υποθαλάσσιοι σεισμοί, είναι στο Νότιο Αιγαίο και ιδιαίτερα στην περιοχή της Ρόδου πολύ σημαντικός και γι' αυτό πρέπει να μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα προληπτικά μέσα», υποστηρίζει ο δρ Γεράσιμος Παπαδόπουλος, διευθυντής Ερευνών στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου. Ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα έγινε κατά τη διάρκεια του 5ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Περιβάλλοντος που διοργάνωσε στη Ρόδο η Ένωση Ελλήνων Φυσικών (1- 3 Νοεμβρίου 2002).
Ήδη επιστήμονες του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, ύστερα από αποδελτίωση όλων των ιστορικών στοιχείων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, εκπονούν πρότυπη μελέτη με σκοπό την προστασία της Ρόδου από τα γνωστά τσουνάμι.
Αριστερά: Οι συνέπειες από το σεισμό στη Ρόδο στις 3 Μαϊου 1481. Από το βιβλίο του Καουρσέν (1496).
Μόλις πριν από λίγους μήνες, στις 24 Μαρτίου 2002, ισχυρό τοπικό κύμα που προκλήθηκε όχι από σεισμό, αλλά πιθανώς από υποβρύχια κατολίσθηση, σάρωσε την ακτογραμμή της πόλης της Ρόδου, προκαλώντας σημαντικές υλικές ζημιές. Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, εάν αυτό συνέβαινε σε περίοδο τουριστικής αιχμής οι αρνητικές συνέπειες θα ήταν πολλαπλάσιες.
Τσουνάμι στα Ιαπωνικά σημαίνει «κύμα λιμανιού». Το τσουνάμι είναι αποτέλεσμα της απότομης ανατάραξης του πυθμένα της θάλασσας, που παρατηρείται κατά μήκος υποθαλάσσιων ρηγμάτων μετά από ένα μεγάλο σεισμό. Τα κύματα που δημιουργούνται είναι καταστρεπτικά γιατί έχουν ταχύτητα που μπορεί να φτάσει τα 700 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ η απόσταση της κορυφής ενός κύματος από την άλλη είναι 60 χιλιόμετρα. Περιέργως στην ανοικτή θάλασσα το ύψος των κυμάτων δεν υπερβαίνει τα 1 με 2 μέτρα, ενώ στις ρηχές παράκτιες περιοχές η ταχύτητά τους μειώνεται και το ύψος τους φθάνει τα 25 μέτρα.
Στην αρχή η στάθμη της θάλασσας στην ακτή κατεβαίνει 7-10 μέτρα μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας με αποτέλεσμα τα ψάρια να σπαρταρούν στον πυθμένα. Σε ανάλογο φαινόμενο το 1923 στην περιοχή Hilo η θάλασσα αποτραβήχτηκε 50 μέτρα προς τα πίσω. Οι κάτοικοι έτρεξαν να μαζέψουν τα ψάρια με αποτέλεσμα ένα κύμα τσουνάμι ύψους 20 μέτρων και ταχύτητας πάνω από 100 χιλιόμετρα να τους πνίξει.
Ο έμπειρος επιστήμονας Γ. Παπαδόπουλος ανέφερε ότι τα Δωδεκάνησα είναι περιοχή με υψηλή σεισμικότητα, αφού το ελληνικό τόξο εκτείνεται δυτικά της Πελοποννήσου, συνεχίζεται νότια της Ρόδου, ενώ στην ευρύτερη περιοχή της Καρπάθου στον υποθαλάσσιο χώρο συναντώνται και συγκρούονται η Αφρικανική με την Ευρασιατική πλάκα.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, τα Δωδεκάνησα και ιδιαίτερα η πόλη της Ρόδου έχουν πληγεί πολλές φορές στο παρελθόν από ισχυρά κύματα τσουνάμι έπειτα από ισχυρούς σεισμούς, όπως το 227 και 148 π.Χ. στην αρχαιότητα, αλλά και πιο πρόσφατα το 1481, 1609, 1741 και 1851. Το τελευταίο μεγάλο τσουνάμι στο Αιγαίο συνέβη 9 Ιουλίου 1956 στην Αμοργό. Οι ιστορικές μαρτυρίες που έχουν συλλεγεί, αλλά και οι υπαίθριες έρευνες που έγιναν στις ακτογραμμές τόσο της Ρόδου όσο και στις τοποθεσίες Νταλαμάν και Φετιγιέ σε συνεργασία με επιστήμονες από τα Πανεπιστήμια Τοχοκού και Κυγιότο της Ιαπωνίας και της Άγκυρας, δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι αυτά τα ισχυρά κύματα και ίσως και άλλα που παραμένουν ακόμη άγνωστα, όχι μόνο υπήρξαν αλλά προκάλεσαν και μεγάλες καταστροφές.
«Πράγματι, τα κύματα αυτού του τύπου είναι εξαιρετικά βίαια», προσθέτει ο Γεράσιμος Παπαδόπουλος, «προσβάλλουν τις ακτές αιφνίδια και μπορούν να διεισδύσουν στην ξηρά σε απόσταση δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων. Η κύρια πηγή αυτών των τσουνάμι εντοπίζεται στην υποθαλάσσια περιοχή μεταξύ της Ρόδου και της απέναντι τουρκικής ακτής όπου γίνονται ισχυρότατοι σεισμοί. Είναι όμως δυνατό να προκληθούν τσουνάμι και από σεισμικά αίτια».
Στο Αιγαίο από παρατήρηση γεωλογικών χαρτών προκύπτει ότι επικίνδυνα ρήγματα υπάρχουν στον κόλπο του Γέροντα, ανάμεσα στην Κω και τη Μικρά Ασία. Παρόμοιο ρήγμα κατέγραψε το βαθύσκαφος του Κέντρου Υποθαλάσσιων Ερευνών μεταξύ Καρδάμαινας Κω και Νισύρου.
Ιαπωνικό το τσουνάμι, παρ όλα αυτά αναφέρεται στην Αγία Γραφή: Όταν οι Φαραώ κυνηγούσαν τους Ισραηλίτες άνοιξε η Ερυθρά Θάλασσα και την πέρασαν κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας. Από τα πιο μεγάλα και δυνατά τσουνάμι στην ιστορία αποδίδεται στην έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη). Επίσης η Κως είχε πληγεί από τσουνάμι το 554 μ.Χ. επί βασιλείας Ιουστινιανού. Επίκεντρο του σεισμού ο υποθαλάσσιος χώρος μεταξύ Κω και Αλικαρνασσού. Το γεγονός περιγράφει παραστατικά ο Αγαθίας ο Σχολαστικός στην ιστορία του.
Δυστυχώς επικίνδυνες περιοχές είναι οι πιο ανεπτυγμένες και πυκνοκατοικημένες. Συνήθως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πιο ασφαλείς κοντά στο κύμα που δεν υπάρχουν κτίρια γι αυτό καταφεύγουν εκεί μετά από σεισμό. Είναι λάθος. Οι αρχές κάθε περιοχής οφείλουν να ενημερώνουν τους πολίτες για τον κίνδυνο και να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τις παραλίες μετά από έναν ισχυρό σεισμό.
Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων, στα ΝΑ του Αιγαίου και κοντά στη ΝΔ μικρασιατική ακτή.
Είναι στενόμακρο: μεγαλύτερο μήκος 77 χλμ., μεγαλύτερο πλάτος 37 χλμ. Έκταση: 1398 τ. χλμ.,
Πρωτεύουσα: Ρόδος
Έχει την τέταρτη θέση στη σειρά των νησιών της Ελλάδας, μετά την Κρήτη, την Εύβοια και τη Λέσβο.
Κυριότερη οροσειρά είναι ο Ατάβυρος (1215 μ.) και χαμηλότερα βουνά ο Ακρομύτης (825 μ.) και ο Προφήτης Ηλίας (799 μ.).
Κατά μήκος των ακτών εκτείνονται πεδιάδες μικρές. Οι λοφοπλαγιές σκεπάζονται με θάμνους και με δάση από αειθαλή δέντρα. Στις ακτές σχηματίζονται μικροί όρμοι ανοιχτοί, χωρίς λιμάνια, όπως είναι του Αρχάγγελου, της Καλλιθέας, της Απολακκιάς, του Αφάντου. Το σημαντικότερο από τα τεχνητά λιμάνια, απ' όπου γίνεται η διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, είναι εκείνο της Ρόδου Το κλίμα του νησιού είναι εύκρατο και υγιεινό, με σχετικά μικρή υγρασία. Έχει μεγάλη ηλιοφάνεια σ' όλη τη διάρκεια του χρόνου ενώ οι δροσεροί δυτικοί άνεμοι μετριάζουν τη ζέστη του καλοκαιριού Από τα αμπέλια βγαίνει το περίφημο κρασί της Ρόδου. Το κρασί της Ρόδου ήταν φημισμένο από την αρχαιότητα καθώς και το λάδι της, που σφραγισμένα σε ειδικούς αμφορείς, στέλνονταν στο εμπόριο. Καλλιεργούντα ακόμα δημητριακά, ελιές, εσπεριδοειδή, λαχανοκηπευτικά και οπωροφόρα δέντρα Το νησί εξάγει χρωμίτη και μάρμαρα διάφορων χρωμάτων: κόκκινα, κίτρινα, κοράλλινα και καφέ. Η Ρόδος αποτελεί την ομώνυμη επαρχία του νομού Δωδεκανήσων όπου υπάγονται και τα νησιά Χάλκη, Τήλος, Σύμη, Μεγίστη και οι μικρότερες νησίδες Ρω, Μαραθούντα, Φάρος, Αλιμιά, Νίμος, Σέσκλιο.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ
Η ιστορία της Ρόδου όπως και όλης της Ελλάδας, αρχίζει από την εποχή των μύθων. Ο Πίνδαρος αναφέρει ότι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι επτά γιοι του Ήλιου και της νύμφης Ρόδης. Η παράδοση αυτή συμβολίζει την αρμονική ένωση των ηλιαχτίδων και των λουλουδιών στο προνομιούχο νησί. ʼλλη παράδοση αναφέρει πως το νησί πήρε το όνομά του από το άνθος ρόδο (τριαντάφυλλο). Ένας από τους γιους του Ήλιου, σύμφωνα με τον Πίνδαρο πάλι, γέννησε τρεις γιους, τον Κάμιρο, τον Ιαλυσό και το Λίνδο, που ίδρυσαν τις τρεις αρχαίες πόλεις της Ρόδου, που αναφέρει ο Όμηρος. Οι πόλεις αυτές αναπτύχθηκαν γρήγορα και ήταν ονομαστά τα κεραμουργεία της Καμίρου, τα οπλουργεία της Ιαλυσού και τα ναυπηγεία της Λίνδου.
Οι αρχαίοι είχαν διάφορα ονόματα για το νησί: Αστερία, Οφιούσα, Ποιήεσσα, Αταβυρία, Τελχινίς, Πελαγία, Κολυμβία κ.ά. Η Ρόδος ακολούθησε τις περιπέτειες όλης της Ελλάδας. Το 300 π.Χ. οι Ρόδιοι για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στους θεούς για τα χρήματα που πήραν πουλώντας τις πολιορκητικές μηχανές του Δημήτριου του Πολιορκητή, αφιέρωσαν στο θεό Ήλιο, ένα τεράστιο άγαλμα. Είναι ο περίφημος "Κολοσσός της Ρόδου", του γλύπτη Χάρη, μπρούτζινο άγαλμα ύψους 30 μ., που ήταν τοποθετημένο στο σημερινό Μανδράκι. Το άγαλμα καταστράφηκε το 224 π.Χ. από ισχυρό σεισμό. Οι ʼραβες με επικεφαλής τον Αρούν Αλ Ρασίντ λεηλάτησαν το νησί το 807 μ.Χ. Οι Βενετοί εγκατέστησαν εκεί εμπορικό σταθμό (1082 μ.Χ.). Τον καιρό της Φραγκοκρατίας ο Λέοντας Γαβαλάς, τοπικός άρχοντας του νησιού, ίδρυσε αυτόνομη ηγεμονία, που την κατέλυσαν αργότερα οι Γενουάτες.Στην περίοδο των Σταυροφοριών, η Ρόδος πουλήθηκε στους Ιωαννίτες ιππότες. Οι Ιωαννίτες άφησαν έντονα τα ίχνη τους, κυρίως στην πόλη της Ρόδου, όπως φαίνεται σήμερα. Η Ρόδος πέρασε τετρακόσια χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, αλλά η περιπέτειά της δε σταμάτησε εκεί. Μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα, το 1912 υποδουλώθηκε στους Ιταλούς και μόνο στις 7 Μάρτη 1948, μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ενώθηκαν με την Ελλάδα.
Κολοσσός της Ρόδου
Η επιδεξιότητα στην χρήση των μετάλλων δημιούργησε ένα από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, το Κολοσσό της Ρόδου. Μετά από αποτυχημένη πολιορκία της Ρόδου, οι εγκαταλειμμένες πολιορκητικές μηχανές πουλιόνται και έσοδα αφιερώνονται στην κατασκευή αγάλματος του θεού Ήλιου. Ο Χάρης από την Λίνδο σε 12 χρόνια (304 -292 π.Χ.) κατασκεύασε τον Κολοσσό ύψους 31 μέτρων. Το κόστος των 300 ταλάντων ήταν δυσβάστακτο για την εποχή και τα οικονομικά προβλήματα του Χάρη λέγεται ότι τον οδήγησαν σε αυτοκτονία, αφήνοντας την ολοκλήρωση του Κολοσσού στον Λάχη.
Η θέση του Κολοσσού δεν ήταν στο λιμάνι με ανοιχτά πόδια και πλοία διερχόμενα από κάτω του, όπως ρομαντικοί Ελληνιστές ζωγράφοι καλλιτεχνικά τον απεικόνιζαν, αλλά σε άλλο σημείο προφανώς σε ναό του Ήλιου, η θέση του οποίου ακόμα δεν έχει βρεθεί.
Το 227 π.Χ. μεγάλος σεισμός συγκλονίζει την Ρόδο ρίχνοντας και τον Κολοσσό που πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια! Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του "μην κίνει τα κείμενα" και ο Κολοσσός δεν ξαναστάθηκε ποτέ πια όρθιος. Πολύ αργότερα κατά την Αραβική κατοχή της Ρόδου το 653 μ.Χ. ο Κολοσσός πουλήθηκε για μέταλλο σε Εβραίο έμπορο που χρειάστηκε 900 καμήλες για την μεταφορά.
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΥΑΛΟΥΡΓΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ – ΡΟΔΟΣ (4ΟΣ ΑΙ. Π.Χ.)
Σωστική ανασκαφική έρευνα στο ανατολικό τμήμα της αρχαίας πόλεως της Ρόδου έφερε στο φως οικοδομικά λείψανα από εργαστηριακό συγκρότημα πιθανώς υαλοποιείου του 4ου αιώνα π.Χ., του πρωιμότερου έως σήμερα γνωστού στην Μεσόγειο.
Στα εργαστηριακά κατάλοιπα συγκαταλέγονται συστήματα αγωγών απορροής, υπόγειες και υπέργειες χτιστές δεξαμενές που σχετίζονται με τον καθαρισμό, τον εμπλουτισμό και την επεξεργασία των πρώτων υλών υάλου.
Αξιοσημείωτη ήταν η εύρεση μεγάλης ποσότητας χαλαζιακής άμμου και ασβέστου, ενώ από την ανεπιτυχή διαδικασία της τήξεως των πρώτων υλών βρέθηκαν υαλώματα και αργοί πρασινίζοντες βώλοι υάλου, χρονολογούμενου από τα κινητά ευρήματα στο τέλος του 4ου αι. π.Χ.
Φαίνεται ότι αποτελούσε τμήμα προγενέστερης χρονολογικής φάσεως του ελληνιστικού υαλουργείου του 3ου αι. π.Χ. που είχε ανασκαφεί παλαιότερα σε παρακείμενο οικόπεδο στην Ρόδο, στο οποίο κατασκευάζονταν μικροαντικείμενα, κυρίως ψήφοι και αγγεία πολυτελείας, όπως διάχρυσα και σκεύη τεχνικής ψηφιδωτού.
[ΠΗΓΗ κειμένου : Περιοδικό "ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ & ΤΕΧΝΕΣ" τ.74 (Ιαν. – Μαρτ. 2000) σελ. 104].
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου