Τι είναι τελικά προτιμότερο για κάποιον που αγαπάει τον τόπο του; Πράξη ή Απραξία;

Πράξη  ή  Απραξία;

Άρθρο του αρχιτέκτονα  Γεωργίου Σάββενα

gsavvena@gmail.com

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να μελετήσουμε δύο παράλληλα φαινόμενα που τον τελευταίο καιρό εξελίσσονται στον τόπο μας.

Απ’ την μια, η ελπίδα να γεννιέται όταν υγιείς δυνάμεις νέων δημιουργών παρουσιάζουν το όραμά τους για την πόλη μας.

Τόλμη, φαντασία, γνώση, ευρηματικότητα αναδύουν και στοχεύουν στο μέλλον αυτού του τόπου.  Ενός τόπου που κουβαλά τη δική του βαριά ιστορία αλλά πρέπει να προχωρήσει  και να εξελιχθεί.

Απ’ την άλλη, η προσπάθεια  να καταδικάζεται  όταν δημιουργοί τολμάνε να  υλοποιήσουν κάτι νέο και διαφορετικό, μακριά από τις έως τώρα αντιλήψεις και αιτιολογίες. Αυτοί οι δημιουργοί δέχονται τα πυρά μιας κοινωνίας, που υποκριτικά προσμένει από τα κύτταρα της να τολμήσουν για κάτι καινούργιο.

Ο βαθμός ωριμότητας κάθε κοινωνίας, μιας πόλης, καθορίζεται από την ψυχραιμία και την τόλμη της.

Στην Ελλάδα, υπάρχουν οι ακραίες εκδηλώσεις και η ατολμία.

Σε ανεπτυγμένες χώρες, τα περιθώρια καινοτομίας στις επεμβάσεις σε χώρους μνημείων είναι μεγάλα.

Η δυναμική της διεθνούς αναζήτησης, είναι καταλυτική και ωθεί τα πράγματα προς τα εμπρός. Αισιόδοξο είναι το μήνυμα που εκπέμπεται από τις Διευθύνσεις και τα Κεντρικά Συμβούλια των συναρμοδίων υπουργείων Πολιτισμού και Χωροταξίας, που όλο και συχνότερα στηρίζουν προοδευτικές απόψεις. Αφού διαπιστώσουν, βέβαια, την πλήρη τεκμηρίωση και τη μέγιστη εφικτή διατήρηση του αυθεντικού υλικού των μνημείων.

Δημιουργοί, που καθημερινά αποδεικνύουν με το παραγόμενο έργο τους ότι ο άνθρωπος και ο τόπος είναι στο επίκεντρο της έμπνευσης τους, βρίσκονται για άλλη μια φορά στο μάτι ενός ισοπεδωτικού κυκλώνα. Ενός κυκλώνα που σαρώνει  όχι μόνο τη δημιουργική τους έμπνευση, αλλά τραυματίζει βαριά και τα φτερά όλων των νέων ανθρώπων που οραματίζονται τη πόλη τους αλλιώς.

Αυτές οι δυνάμεις δεν ακολουθούν τον εύκολο δρόμο του μιμητισμού, απλά τολμούν για το νέο.

Το νέο και το παλιό πρέπει να ζουν παράλληλα και διακριτά.

Η νομοθεσία , η γνώση του αντικειμένου , η εμπειρία και η αγάπη για τον τόπο, δίνει το δικαίωμα να γίνεται η υπέρβαση.

Μήπως είμαστε όλοι καλά όταν δεν πράττουμε;

Και τι είναι τελικά προτιμότερο για κάποιον που αγαπάει τον τόπο του;

η Πράξη ή η Απραξία;

Γεώργιος Σάββενας